Człowiek

Typowy człowiek

Człowiek (właśc. Ludź) – zwierzę blisko spokrewnione z naczelnymi (takimi jak np. redaktor naczelny), najczęściej jednogłowe, dwuręczne (w odróżnieniu od czwororęcznych małp), dwudziestopalczaste i milionowłosowe. Jest zwierzęciem stadnym. Bardzo rozpowszechniony szkodnik środowiska naturalnego.

Pokrój

Człowiek wyrasta średnio do 1 m i 68 cm, choć zdarzają się indywidua niższe bądź wyższe. Posiada liczne rozgałęzienia w postaci rąk i nóg, mocno zrośnięte z resztą ciała. Tymi kończynami najczęściej bije słabszych, deprawuje nieletnich, molestuje feministki, szkaluje Kościół i morduje inne gatunki, jak i swój własny. Miłuje się w niszczeniu otaczającego nas świata jak i w cierpieniu innych.

Rozmnażanie

Rozmnażanie się człowieka poprzedzone jest bardzo skomplikowanym rytuałem godowym. Rozpoczyna się on od przystrojenia samicy człowieka w różne szmatki, co powoduje ślinotok u samców, połączony z przyspieszonym tętnem i stawaniem na baczność organu płciowego. Kolejnym krokiem jest doustna, doszyjna, dopierśna i dobrzuszna wymiana płynów organicznych. W tej fazie może zaistnieć dodatkowy bodziec w postaci nastrojowej muzyki i przyciemnianych świateł, choć nie jest on konieczny. Kolejną fazą jest pośpieszne i bezładne zdzieranie w/w szmatek z samicy, zakończone gwałtownymi ruchami posuwisto-zwrotnymi samca, samicy lub obojga. Wydawane są przy tym przez ciężkie sapnięcia, westchnięcia, a nawet krzyki świadczące o tym, że jest to bardzo ciężka i bolesna praca.

Zastosowanie

Człowiek, mimo swoich wad, jest jednak dość pożytecznym stworzeniem. Można go stosować w polu, przy zbiorze bawełny, albo do prostych prac domowych przy zmywaniu garów, sprzątaniu, itp.

Wrodzona umiejętność przemieniania swej postaci czyni z człowieka ciekawe i oryginalne zwierzę. Może on zmienić się w dowolne znane sobie zwierzę, co znajduje odbicie w znanych przysłowiach: Człowiek człowiekowi wilkiem, świnia, nie człowiek. Jednak ta cecha człowieka nie znajduje szerokiego, optymalnego zastosowania w życiu codziennym.

Cykl życiowy

• Niemowleństwo – w tym okresie życia osobnik człekokształtny wydaje z siebie niezidentyfikowane dźwięki, zarówno z jednej jak i drugiej strony, które świadczą o jego aktywności życiowej. Ma podobne oczka do mamusi, podbródek i najmniejszy palec u stopy po tatusiu itd. Jest bezradny i potrzebuje opieki nieodpowiedzialnych rodziców, aby przetrwać i wyrosnąć na takiego samego wspaniałego człowieka, jak wspomnieni przez przypadek wyżej tatuś bądź mamusia.
• Dzieciństwo – niemowlę przechodzi metamorfozę i staje się fizycznie bardziej podobne do dorosłego osobnika swojego gatunku. Ma już znacznie mniejszą głowę (co niektórzy naukowcy uważają za ubytek pewnych narządów typu mózg), dłuższe wszystkie członki. Cały czas spędza na jedzeniu, załatwianiu się, bieganiu i robieniu hałasu oraz spaniu.
• Nastolatek – najcięższy dla przedstawicieli tego gatunku. Zaczyna się mieć jakieś „obowiązki”, „chodzić” do szkoły, wyżywać się na słabszych, próbować i uczyć się rzeczy, które przypisywane są dorosłym. Ciężkość tego ujawnia się również w różnych problemach: Problemy w domu, problemy w szkole oraz najcięższe problemy ze sobą.
• Dorosły – ludź już perfekcyjnie opanował umiejętność udawania dorosłego. Umie już rozkazywać innym (zwłaszcza tym młodszym), wmówić sobie, że pozjadał wszystkie rozumy i umiejętnie wmawiać to innym ludziom. Uważa, że właśnie na niego spadło najwięcej obowiązków (pozostałości z wieku nastolatków) i całą swoją frustrację i agresję wyładowuje na osobnikach młodszych (najczęściej na własnych potomkach). Ma również kompleksy z powodu nie spełnionych marzeń z dzieciństwa i próbuje na siłę wcisnąć je swoim potomkom, aby poczuć się lepiej.
• Starość – przedojrzały, ponieważ wygląda jak przedojrzała śliwka (czyt. rodzynek). Tak, te osobniki z racji swojej długowieczności i dobrego przystosowania (które powoduje, że nie chcą zejść z tego świata) mają największą wiedzę na temat otaczającego je środowiska. Często zdarza się, że dochodzi do regresji, ponieważ człowiek zaczyna gaworzyć i jęczeć jak to go wszystko boli jak w okresie niemowlęcym. W końcu udaje się mu odejść w pokoju z namiętną myślą o tamtej wspaniałej stronie, zwanej niebem.