Weselniak

Weselniak – popularny w całej Polsce taniec ludowy, tańczony zwykle w parach, z ewentualnymi krótkimi wstawkami solo. Mylnie zwany wyrwiłapką, która to nazwa jest zarezerwowana dla salsy kubańskiej i ekstremalnych wersji salsy liniowej.

Pochodzenie

Jak sama nazwa wskazuje, taniec wziął się z wesel. Szybko jednak rozprzestrzenił się na festyny i inne imprezy pod gołym niebem, imieniny, urodziny oraz dyskoteki w stylu lat '50.

Muzyka

Tradycyjnie weselniaka tańczy się do weselnego disco polo, jednak możliwe jest go tańczenie do dowolnej muzyki, z naciskiem na słowo „dowolnej”. Sam fakt muzyki jest tu swoistym wyzwalaczem tańca; ani muzyka, ani rytm nie mają większego znaczenia w późniejszym procesie tańczenia.

Opis

Taniec cechuje spontaniczna dowolność, nie ma ustalonych żadnych klasycznych figur, chociaż wszyscy tancerze podświadomie skupiają się na jednym, ograniczonym zbiorze figur kanonicznych. Zasadą jest utrata równowagi przez partnera i partnerkę, zależnie od stopnia upojenia alkoholowego, zdarzają się również zderzenia z meblami, ścianami lub innymi parami.

Style (tryby) tańca

W związku z faktem, że weselniak jest tańcem quasimechanicznym i często tańczonym pod wpływem środków odurzających typu alkohol. Właściwsze jest mówienie o trybach, niż o stylach tańca.

Rowerzysta

Ręce partnera i partnerki są silnie zazębione za pomocą palców i wprawione w ruch kołowy w cyklach naprzemiennych, co skutecznie imituje ruch stóp rowerzysty. Partnerzy poruszają się dookoła siebie po spiralach znajdujących się w przeciwfazie, dzięki czemu rytmicznie przybliżają się i oddalają od siebie. Przy oddaleniu nie występuje charakterystyczne dla innych technik tanecznych napięcie ramion, wskutek czego ruch partnerów zwykle jest przerwany przez stabilność stawów barkowych.

Wieszak

Tryb uaktywniający się w momencie, gdy partner przesadzi ze środkami odurzającymi, bardzo chce zatańczyć, a partnerka nie jest w stanie mu odmówić. Typowe ustawienie to: kobieta tańcząca na szeroko rozstawionych nogach (w celu łapania równowagi), partner przewiesza się przez partnerkę w następujący sposób: głowę składa na jej ramieniu, lewa ręka zwisa luźno wzdłuż ciała trzymana przez prawą rękę partnerki, prawa ręka kurczowo obejmuje partnerkę w pasie. W związku z faktem, że większość ciężaru spoczywa na partnerce, a partner jest psychicznie wyłączony z prowadzenia, tryb ten nie cechują żadne możliwe do wykonania figury.

Worek

Tryb ten jest dla odmiany przystosowany do sytuacji, gdy partnerka przesadzi ze środkami ograniczającymi świadomość. Standardowa pozycja to partnerka z luźno przewieszonymi przez partnera dłońmi, trzymana przez partnera w pasie chwytem tożsamym z tym używanym przy przenoszeniu worków z ziemniakami. Jeśli partnerka jest związana z partnerem poprzez małżeństwo, partner przez cały czas tańca odczuwa paraliżujący wstyd.

Szalony Ziutek

Tryb ten kierowany jest do osób, których wysoka ocena własnych umiejętności tanecznych zupełnie nie współgra z rzeczywistym ich poziomem. Partner w celu odtańczenia tańca zakłada na twarz „uśmiech-maskę” pod tytułem No zobacz, jak się świetnie bawimy, po czym zaczyna prowadzić kolejne figury w przypadkowej kolejności, koniecznie tak, by między figurami partnerka traciła równowagę. Najpopularniejsze figury to do środka – ze środka, zmiana ręki za plecami partnera oraz zrobisz dziesięć obrotów, mówię Ci!.

Dwa na jeden

Jest to jedyny tryb kierowany stricte do starszych ludzi. Kroki są spokojne, obroty występują sporadycznie i są bardzo wolne. Tryb tańczony zwykle w klasycznej pozycji zamkniętej. W związku z tym, że starsi ludzie przez większość życia odpoczywają, jest on formą nieustannego odpoczynku. Należy zauważyć, że młodzież w celu odpoczynku tańczy przytulanki.