Cytaty:Breslau forever

Breslau forever – cytaty.

A Ą B C Ć D E Ę F G H I J K L Ł M N Ń O Ó P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

A

• – A co to jest kawior?
  Wasiak odkręcił pokrywkę malutkiego słoiczka i powąchał.
  – Po mojemu jest to gówno łabędzia, ale zmielone.
• – A gdybym mu zadał wyłącznie na zeznania milicjantów i policjantów? Chodzi ciągle o powtarzalność słów.
  – No to otrzyma pan: „Nieprawdą jest, że biłem podejrzanego pałką”, „Nie kopałem podejrzanego nogą ani żadną inną częścią ciała”, „Podejrzany urwał nogę od krzesła i zaczął się nią bić w plecy”, „Podejrzany, ewidentny narkoman, wyrwał mi pojemnik z gazem łzawiącym i zaczął go wdychać”.
• – A wiesz, co to jest trzysta tysięcy rąk podniesionych do góry?
  – Nie.
  – To włoska armia w ataku.

C

• Co łączy Halę Ludową z Wytwórnią Filmów. Tam, gdzie miały miejsce te „wybuchy” różnych osób, samozapalenia i samobójstwa.
  – Kwiaty?
  – Nie. Jestem architektem z wykształcenia, więc patrzę na to zawodowym okiem.
  – Jaka jest koincydencja?
  – Obydwa budynki mają duże kopuły.
  – O Matko Boska, to czemu nie wysadzali się choćby w katedrze?
  Zamarł z kawałkiem placka na widelcu. Przełknął łyk piwa.
  – O Matko Boska – zaczął ją przedrzeźniać. – Tam nie ma kopuły. – Przybrał wyraz twarzy świadka stojącego przed komisją sejmową. – A poza tym nie mam wiedzy na ten temat.
• – Co on mówi?
  – Termopile – powiedział Borowicz.
  – A to jakaś miejscowość w okolicach Wrocławia? – pytał Wasiak.
  – O Jezu, to symbol. Trzystu Greków broniło przejścia przeciwko miażdżącej przewadze wroga.
  – To Grecy walczyli z Niemcami we Wrocławiu? I wygrali?
  – Wszyscy zginęli.
  Wasiak aż gwizdnął.
  – O kurna! Rozstrzelali ich?
  – Nie! Wtedy nie było broni palnej. Mówię o starożytnej Grecji. O Spartanach.
  – Spartolili?
  – O Matko Boska! Nie spartolili, tylko ich zabili. – Borowicz otarł pot z czoła. – Pamiętasz, jak nazwaliśmy nasz ufortyfikowany balkon w Hali Ludowej?
  – Westerplatte.
  – No właśnie. To symbol pozycji, z której nie można się już cofnąć. Nie ma gdzie – kontynuował. – Amerykanie mają Alamo, my Westerplatte, a Niemcy wybrali Termopile. To tylko nazwa, pomnik czegoś większego od nas samych. Rozumiesz?
  Chłop z pepeszą podrapał się po brodzie.
  – Ni cholery.
• – Czy ty, kurwa, wiesz, która jest godzina?
  – No, trochę tak. Mam taki zegarek, który sam łączy się ze stacją regulacyjną we Frankfurcie. Jest dziewiąta trzynaście.
  – No to cię, kurwa, zapier... Kochanie, podaj pistolet. I amunicję!
  Staszewski usłyszał w tle:
  – Chcesz strzelać do słuchawki? Pogięło cię od rana?
  – Dawaj pistolet z amunicją! Pojadę do tego skurwysyna!

D

• – Dobrze, majster pana bije, a pan...
  – On mnie nie bił. On mnie po prostu odsunął.
  – No, niech będzie. A co było dalej?
  – Potknąłem się. Wylądowałem pod ścianą.
  – I?
  – On ciągle nucił coś niezrozumiałego. Ja się gramoliłem, żeby stanąć na nogach. A potem eksplodował.
  – Przepraszam, co?
  – Eksplodował.
  Kuger otarł czoło swoją jedyną ręką.
  – Miał jakieś materiały wybuchowe?
  Inżynier potrząsnął głową.
  – Nie sądzę. Trochę się na tym znam, bo miałem praktykę w górnictwie.
• – Dziewczyno, gdzieś ty się uczyła niemieckiego?
  – No, w Związku Radzieckim. Wywieźli całą rodzinę i pojechaliśmy do kołchozu. Szczęście mieliśmy. Bo innych wieźli... -– zawahała się – no, wiecie gdzie.
  Obaj skinęli głowami.
  – No i w tym kołchozie poznałam takiego profesora. Buraki wykopywał. To był światowej sławy profesor od germanistyki. Jakieś prace wypisywał o niemieckiej poezji. No, ale był Rosjaninem, a ja po rusku słabo rozumiem. Jak nas razem dali do wożenia gnojowicy, to mnie trochę nauczył. No i tyle umiem. – Spuściła oczy. – Żadnych szkół nie kończyłam.

F

• Fabuła to nie akta sądowe! Tam się trochę zmyśla. Mówię o aktach sądowych, oczywiście.

J

• – Ja wam pokażę – wybełkotał Kuger z pełnymi ustami. – Tu jest zapadka, która zatrzaskuje drzwi, jak ktoś włączy przycisk alarmowy w biurku. Chyba ktoś z was włączył przypadkiem kolanem. Ja wam zaraz wszystko pokażę.
  – Co on mówi? - spytał Miszczuk.
  – Że mi wszystko pokaże! Ale ja nie chcę widzieć! – Tłumaczka obróciła się na krześle. – Jestem kobietą.
• – Jesteśmy. – Odwrócił się na koźle. Wymienił należną kwotę. – A wiecie, panowie, że tu sam Hitler przemawiał? Jest honorowym obywatelem Breslau.
  – Wiemy, wiemy – odparł Kuger. – Brakuje jeszcze, żeby papież też został honorowym obywatelem naszego miasta. A najśmieszniej będzie, jeśli okaże się Polakiem. I też będzie występował w tej hali.
  – Zupełnie zwariowałeś. Nigdy nie wybiorą Polaka. Toż to zawsze sami Włosi.
  – Boże, powtarzałem ci to tyle razy. Ty ich nie znasz. Oddadzą dusze diabłu, oddadzą wszystko, co mają. Ale nie popuszczą.

K

• Kiedy pracownicy wyszli, podniecony krążył po gabinecie. Zatrzymał się przed mapą Europy. Nagle zanucił na melodię polskiego hymnu:
  Przejdziem Nysę, przejdziem Oooodręeę,
  będziem bogaczami!
  Potem dodał ciszej:
  – Tylko niech ostatni z fachowców zgasi światło, bo reszta nie będzie wiedziała, gdzie jest kontakt.
  • Opis: metafizyczne przemyślenia przed wyjazdem na emigrację do Niemiec

• Kuger się przestraszył.
  – Ja nic nie wiem! – krzyknął. – Ja prosty policjant. Nie wzięli mnie na wojnę, bo jakiś Ślązak rękę mi okaleczył. A potem ruski bombowiec nogę urwał! Jestem... Byłem – poprawił się – zwykłym policjantem. Tak jak i wy.
  Tłumaczka była niezła:
  – On mówi, że był bombowcem, a z was to zwykłe policjanty.
  – Nie żadne policjanty – wydarł się Miszczuk. – My jesteśmy z Milicji Obywatelskiej!
  Kobieta dawała z siebie wszystko:
  – On mówi, że nie są z policji, tylko... tylko... z pospolitego ruszenia.
  – Boże. Nie rozumiem.
  – No... – Nie mogła się skupić. – Aufstand. Powstanie. „Hej, kto Polak, na bagnety!” – usiłowała mu wytłumaczyć, śpiewając.
  Nie pojął.
  – Jakie bagnety? Przecież wygraliście wojnę.
  – No, nie rozumiesz? – Zanuciła znowu:
  – „Strzelcy maszerują, ułani werbują... zaciągnę się!”.
  – Kompletnie nic nie rozumiem.
  Przetłumaczyła:
  – Absolutnie odmawia współpracy. Jest zagorzałym nazistą i powiedział, że Hitler zwycięży.

M

• Miszczuk się zdenerwował. Postanowił ich rozsądzić. Krzyknął:
  – Flaga na maszt! Wrocław jest nasz!
  Nie miał pojęcia, że stał się prekursorem przebojowej piosenki, która pojawi się za kilkadziesiąt lat i będzie dotyczyła polskiej okupacji Iraku oraz gejostwa. Nawet nie znał tych pojęć.
• Miszczuk wyjął z kieszeni francuskie lusterko, które dostał w jednej z paczek. Przejrzał się.
  – No – powiedział z uznaniem. – Na Jezusa to ja może wyglądam. Fakt. – Zawahał się. – Ale Wasiak za cholerę nie przypomina Maryi.
• Miszczuk żuł amerykańskiego cukierka. Był jakiś dziwny, za cholerę nie dawało się go pogryźć. Na opakowaniu pisało „chewing gum”. Rzeczywiście, ciągnął się jak guma. Milicjant zrobił minę twardziela i połknął całego.

N

• Nalała mu do szklanki. Trajkotała przez cały czas, jaki to niearyjski naród ci Francuzi, co to nawet kieliszków nie znają. Dno, kanalie bez kultury. Podludzie. Wódkę lać do szklanki – toż to barbarzyństwo. Nie zamierzał jej prostować.
• – Nie, to łabędzie gówno – powiedział Wasiak całkiem szczerze. – A te butelki to, panie, szczyny jakieś.
  – Beaujolais z 1938 roku? – powiedział Blumstein, podnosząc butelkę wina.
  – Tego się pić nie da. Zgaga potem straszna. To jakaś taka lemoniada, ale ohydna w smaku.
• – No to jeszcze lepiej. – Wstał i podniósł prawą dłoń. – Zaprzysiężenie. Powtarzaj za mną: „Będę służyć Polskiej Republice Ludowej”...
  – Mam w dupie republikę ludową!
  Miszczuk nie odzywał się dłuższą chwilę, ponieważ wstrzymał oddech, usiłując pozbyć się czkawki.
  – Nie rób z siebie politycznego, bo UB weźmie. Polski nie masz w dupie?
  – Nie.
  Miszczuk klepnął Wasiaka w plecy.
  – Widzisz? Przysiągł.
  – No – zgodził się tamten. – Tak. Ale jakoś tak niemrawo.
  – A ty niemrawo popierniczasz do kościoła w każdą niedzielę? Aż się za tobą kurzy, ty komunisto.
  – No, ale przysięgał na dupę.
  – A ty to na Matkę Boską Częstochowską przysięgałeś przed komisją partyjną?
  – No fakt, że partia i dupa to mniej więcej to samo. Masz rację.

O

• Obaj dostali do podziału ogromną paczkę z UNRRA. Miszczukowi przypadła tandetna, ale fajna amerykańska kurtka. Wasiakowi porządne wojskowe buty. Reszta poszła na pół. Nie wiedzieli tylko, co zrobić z takimi gumkami w nawoskowanym papierze. Rozpakowali jedną, żeby zobaczyć, co to jest. Zwykły krążek zwiniętej gumy. Nikt w komendzie nie miał pojęcia, do czego to służy. Nawet komendant, bo aż do niego dotarli.
  – No, chyba na chuja założyć – zażartował i wrzucił prezerwatywę do kosza. – Tylko po co?

P

• – Porwaliśmy twoją żonę.
  Staszewski ziewnął rozdzierająco.
  – Którą? – zapytał uprzejmie.
  – Co: którą?
  – No, którą żonę? Pierwszą, z którą się rozwiodłem, czy drugą, z którą się właśnie rozwodzę? – Ręką namacał Mariolę obok, żeby sprawdzić, czy jest na miejscu. Mariola nie była jeszcze jego żoną i była na miejscu, więc odetchnął z ulgą. – Słuchaj, czy wiesz, która jest godzina, dowcipnisiu?
  – Masz dostarczyć trzydzieści tysięcy złotych w banknotach o małych nominałach, nieznaczonych proszkiem, w reklamówce, na dworzec...
  – Czekaj, czekaj, czekaj – przerwał rozmówcy. – A jeśli nie dostarczę, to co się stanie?
  – Zabijemy ją!
  – Boże, co za amatorszczyzna. Najpierw przecież przesyła się ucięte ucho, palec, potem nogę lub rękę albo biust...
  – Nie żartuj. Zabijemy ją, kiedy tylko zadzwonisz na policję! Trzydzieści tysięcy w worku...
  Staszewski znowu mu przerwał:
  – Przepraszam, co powiedziałeś?
  – Że ją zamordujemy, kiedy zadzwonisz na policję!
  Zaczął krzyczeć i szarpać swoją kobietę w łóżku.
  – Mariola, Mariola! Dawaj stacjonarny telefon. Oni zabiją Ilonę, jeśli zadzwonimy na policję. Wykręć szybko numer 997.
  – Co? – pytała rozespana.
  – Dzwoń na policję! – wrzeszczał.
  – My naprawdę nie żartujemy – odezwał się ponury głos w słuchawce.
  – Ty imbecylu jeden – powiedział Staszewski – mam ci dać trzy dychy, a ty za to wypuścisz mi żonę, która wydoi mnie z alimentów? Morduj w spokoju, człowieku. Moc z tobą. Do czasu aż cię złapię.
  – Co?
  – No, tak się składa, że to żona policjanta. Wszystkie psy się na ciebie rzucą. Ale... osobiście wolałbym, żebyś mi przysyłał jej obcięte uszy, palce, no i to wszystko, co zwykle wysyłacie. – Zamyślił się. – Piersi miała ładne. Więc może biust mi wyślecie. Na pamiątkę.

S

• Szli na piechotę. Jeepy i ciężarówki były dla bezpieki. Miszczuk i Wasiak nie okazali się aż tak godni jak oficerowie UB – Wilenstein, Blugenwitz czy Rozewidzki, żeby ich wozić amerykańskimi autami.
  • Opis: Andrzej Ziemiański widać nie lubi żydokomuny

W

• – Wasiak, jak się pisze autochton? – spytał kolegę w pokoju.
  – Nie wiem. - Tamten zamyślił się na chwilę. – Zaczyna się chyba na „A”.
  – O kurrrrr... Jakie „h”?
  – Nie wiem. Daj mi spokój. – Wasiak o mało nie wylał „zabarwionej na czarno wody”, jak nazywali amerykańską kawę z dostaw. – Ja ze wsi jestem. Nie wiem, jak się pisze „h”.
  • Opis: rozmowa dwóch milicjantów