Italo disco: Różnice pomiędzy wersjami
Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
(cechy gatunku) |
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Ełek. Autor wycofanej wersji to 83.1.113.83.) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Italo disco''' – gatunek muzyczny popularny w latach 80. Zazwyczaj wykonywany przez [[Włosi|Włochów]], którzy jednak chyba wstydzili się swojego włoskiego pochodzenia lub nie chcieli splamić honoru ojczyzny i przybierali niewłoskie pseudonimy ([[Eddy Huntington]], [[Den Harrow]], [[Lee Marrow]], [[Ken Laszlo]]). W przypadku grup popularnością cieszyły sie czteroliterowe, dwusylabowe nazwy – by zmylić odbiorcę i podszyć się pod jakiś bardziej popularny zespół – i tak mieliśmy zespoły [[Koto]], [[Rofo]], [[Tato (zespół)|Tato]] (nie mylić z [[Tatu]] ani [[Toto]]!) |
'''Italo disco''' – gatunek muzyczny popularny w latach 80. Zazwyczaj wykonywany przez [[Włosi|Włochów]], którzy jednak chyba wstydzili się swojego włoskiego pochodzenia lub nie chcieli splamić honoru ojczyzny i przybierali niewłoskie pseudonimy ([[Eddy Huntington]], [[Den Harrow]], [[Lee Marrow]], [[Ken Laszlo]]). W przypadku grup popularnością cieszyły sie czteroliterowe, dwusylabowe nazwy – by zmylić odbiorcę i podszyć się pod jakiś bardziej popularny zespół – i tak mieliśmy zespoły [[Koto]], [[Rofo]], [[Tato (zespół)|Tato]] (nie mylić z [[Tatu]] ani [[Toto]]!) |
||
| ⚫ | |||
==Cechy gatunku== |
|||
[[Kategoria:Gatunki muzyczne]] |
|||
* Jednolity rytm bum-bum |
|||
* Bogate instrumentarium (np. 1000 rodzajów cymbałek lub harmonijek z keyboardu) |
|||
* Wokal pojawiający się co najmniej po upływie minuty (najpierw musiało wybrzmieć 1000 melodyjek granych na cymbałkach lub harmonijkach z keyboardu) |
|||
| ⚫ | |||
Wersja z 23:06, 27 mar 2008
Italo disco – gatunek muzyczny popularny w latach 80. Zazwyczaj wykonywany przez Włochów, którzy jednak chyba wstydzili się swojego włoskiego pochodzenia lub nie chcieli splamić honoru ojczyzny i przybierali niewłoskie pseudonimy (Eddy Huntington, Den Harrow, Lee Marrow, Ken Laszlo). W przypadku grup popularnością cieszyły sie czteroliterowe, dwusylabowe nazwy – by zmylić odbiorcę i podszyć się pod jakiś bardziej popularny zespół – i tak mieliśmy zespoły Koto, Rofo, Tato (nie mylić z Tatu ani Toto!)
