Gra:Strona 1359,17: Różnice pomiędzy wersjami
(Czasami mnie irytuje bezpośrednie przekierowanie do strony śmierci bez opisania co się stało.) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
Pełny odwagi oraz wrodzonej ciekawości wsadzasz ręce do młynka. Słychać satysfakcjonujący dźwięk mielenia, oraz trzask łamanych chrząstek i kości. Uśmiechasz się do siebie głupio, a krew bryzgająca po pokoju przypomina Ci czarne kleksy, które musiałeś opisywać na ostatniej wizycie w psychiatryku. Nagle drzwi do pokoju się otwierają, wchodzi do niego kilku mężczyzn mimo |
Pełny odwagi oraz wrodzonej ciekawości wsadzasz ręce do młynka. Słychać satysfakcjonujący dźwięk mielenia, oraz trzask łamanych chrząstek i kości. Uśmiechasz się do siebie głupio, a krew bryzgająca po pokoju przypomina Ci czarne kleksy, które musiałeś opisywać na ostatniej wizycie w psychiatryku. Nagle drzwi do pokoju się otwierają, wchodzi do niego kilku mężczyzn, mimo że nie oczekiwałeś gości. Odruchowo ułożyłeś ręce w gardę, ale tylko upi{{cenzura3}}iłeś im garnitury. Nawiązuje się dialog: |
||
<br /> |
<br /> |
||
– ''Odpi{{cenzura3}}cie się ode mnie, jestem profesjonalnym mielinia... mielnikarz... No mam licencję, k{{cenzura3}}a, leży na stole!'' |
– ''Odpi{{cenzura3}}cie się ode mnie, jestem profesjonalnym mielinia... mielnikarz... No mam licencję, k{{cenzura3}}a, leży na stole!'' |
||
Wersja z 08:06, 23 lip 2020
Pełny odwagi oraz wrodzonej ciekawości wsadzasz ręce do młynka. Słychać satysfakcjonujący dźwięk mielenia, oraz trzask łamanych chrząstek i kości. Uśmiechasz się do siebie głupio, a krew bryzgająca po pokoju przypomina Ci czarne kleksy, które musiałeś opisywać na ostatniej wizycie w psychiatryku. Nagle drzwi do pokoju się otwierają, wchodzi do niego kilku mężczyzn, mimo że nie oczekiwałeś gości. Odruchowo ułożyłeś ręce w gardę, ale tylko upi
iłeś im garnitury. Nawiązuje się dialog:
– Odpicie się ode mnie, jestem profesjonalnym mielinia... mielnikarz... No mam licencję, ka, leży na stole!
– Spokojnie proszę pana, my nie o to, przyszliśmy wręczyć panu Nagrodę Darwina!
– Nagrodę... kogo? Ale przecież ja nic życiu nie wygrałem!
– Zawsze musi być ten pierwszy raz! Jesteśmy panu wdzięczni za dbanie o pulę genetyczną naszego gatunku i eliminowanie z niej niepotrzebnych errorów. Proszę, niech pan weźmie tą statuetkę.
Po czym wręcza Ci nagrodę, wsadzając pod pachę. Masz ochotę uścisnąć mu rękę, ale nie masz jak, więc wykonujesz ruch salutowania, a potem padasz na ziemię martwy z powodu utraty krwi...
