Karabin maszynowy RPK

Plik:RPK.jpg

Oto RPK, jedna z niewielu współczesnych broni, które brakiem celności dogoniły pistolety skałkowe z XVII wieku...

RPK (Rucznoj Puliemiot Kalasznikowa) - radziecki ręczny karabin(ek) maszynowy.

RPK został stworzony na fali fascynacji sowieckich konstruktorów karabinkiem szturmowym kałasznikowa (AK47), który był przekształcany na wszelkie możliwe rodzaje broni ręcznej, z wyłączeniem jedynie wyrzutni rakietowej i bezodrzutowego działa przeciwpancernego. W przyadku RPK przebudowa pierwotnej konstrukcji polegała jedynie na wydłużeniu lufy i władowaniu większych magazynków (w tym także bębenkowych, zabójczo wygodnych przy składowaniu w magazynie, ale już bardzo niekoniecznie przy strzelaniu w warunkach pola bitwy), więc projekt nie był przesadnie ambitny. Jednakże w wyniku tych zmian powstała broń szybkostrzelna, skuteczna i precyzyjna, która mogła świetnie sprawdzać się w roli ręcznego karabinu maszynowego. Jednak radzieccy inżynierowie uznali, że broń tego typu nie może być aż tak celna, ponieważ przeciętny żołnierz radziecki i tak nie za bardzo wie jak się strzela, a już na pewno nie potrafi celować. Zmienili więc konstrukcję lufy zwiekszając rozrzut do tego stopnia, że trafienie z Rucznjego Puliemiotu Kalasznikowa w kartkę formatu A4 z odległości 5m graniczyło z cudem. Dzięki temu żołnierz radziecki strzelając na oślep miał wiekszą szansę dosięgnięcia wroga kulą. Krótko mówiąc, PRK stało się typową "maszynką do mielenia mięsa", wypluwającą duża liczbę pocisków o sporej mocy w praktycznie losowych kierunkach.

RPK zyskało aprobatę zyskało aprobatę radzieckich dowódcow wojskowych i szybko stało się podstawowym RKM-em armii ZSSR. W latach siedemdziesiątych stworzono na bazie AK74 nowszą wersję RPK, nazwaną niezwykle oryginalnie RPK74. Różni się ona od wersji wcześniejszej tylko i wyłącznie kalibrem naboju, poza tym jest równie niecelna i nadal raczej bezużyteczna dla dobrze wyszkolonych żołnierzy. RPK 74 nadal jest w podstawowym wyposażeniu armii Rosyjskiej i innych państw byłego ZSSR, głównie dlatego, że Rosja zawsze używa tylko sprzętu własnej produckji, a innych dawnych Republik Związkowych nie stać na zakup jakiegoś przyzwoitego, zachodniego sprzętu.