The Elder Scrolls IV: Oblivion

The Elder Scrolls IV: Oblivion – słynna gra komputerowa autorstwa studia Bethesda Softworks.

O grze 
Bardzo ciekawa gra edukacyjna dla maluchów rozwijająca twórcze myślenie.
Nie wiadomo dlaczego, ale została dodana do rangi 16+, choć są przypadki 

wielkiej różnicy wieku np. 10 lat, 12 lat, 14 lat itp.. Opowiada ona o pewnym więźniu,do którego osobiście z samego pałacu przyleciał Wielki nad Wielkimi Cesarz Uriel Septim MMDCLXXXVII

(2.687) razem z eskortą 4 członków FCWUSiJZ (Fanklubu Chroniącego
Władcę i Jego Zadek).
W tym wszystkim jedyną pocieszającą informaciją jest to, że to
właśnie ty jesteś lokatorem tego ekskluzywnego apartamentu 

i możesz nareszcie z niego wyjść (co za ulga... tam nawet nie było łóżka).

Fabuła

Jest fajowo. Nasz mały apartament ma bardzo szpanerskie umeblowanie (stolik, taboret, kubek i dzbanek oraz kości), nasz sąsiad jest bardzo miły i nie mogąc patrzeć na nasz los mówi nam, że i tak tu zginiemy, a nasz trup przy odrobinie szczęścia poczeka tu na następnego lokatora, a jak gramy mrocznym elfem płci żeńskiej powie nam coś takiego: "Jesteś bardzo piękna moja mroczna elfko, ale i tak zginiesz tu...! Hej, strażnicy idą do ciebie! Buhahahahaha!", a oni też nie są zbyt mili. Mówią, że jak nie podejdziemy do okna to nas zabiją. Gada z nami Wielki Cesarzyna Uriel Septim i opowiada nam o swoich snach, które są równie porąbane, jak cała sytuacja. Wychodzi sobie tajemną dziurą w ścianie, ty idziesz 30m za nimi, znajdujesz miecz, zabijasz szczury, masz jakiś osprzęt (pełen luksus dostępny tylko bogatym ludziom)... i Wielce Oświeconego zabili. Wszyscy płaczą, szczury płaczą, przystoje zombiaczki płaczą, ale ty nie płaczesz. Przypominasz sobie coś... przed chwilą dał ci górę sztucznyh imitacji kamieni szlachetnych zlepionych ze sobą nazywaną Świętym Amuletem Królów (Żebraków). Wędrujemy po krainie i doszliśmy do Dżofriego, wypucowanego na błysk francuzika. Dajemy mu święty złom, a on w zamian robi z nas "Chłopca do rozwalania potworów" i każe nam przynieśćna rękach Wielkego synka równie Wielkiego Cesarzyny, czyli Oświeconego Kapłana Martina zwanego pierwszym sekretarzem. Wszystko toczy się samo, dopóki przystojny Didra z krainy wiecznej zieleni i czytej wody oraz bujnej roślinności pożycza od nas Amulet KRÓLÓW. A co dalej? Typowe zakończenie: należy pokonać złego, odzyskać Amulet i go oddać.

Główni bohaterowie

Ty – najważniejsza osoba w państwie, z ogromnym nimbem. Masz się przysłużyć, ponieważ do niczego innego się nie nadajesz.

Martin Septim – synek jaśnie oświeconego Uriela Septima, poczęty w domu publicznym. Ksiądz z kryzysem wiary, musisz go cały czas pocieszać, żeby nie strzelił sobie fireballem w łeb.

Baurus – Czarnuch, który pomaga nam przez całą grę, ale może zginąć podczas jednej z bitew (co za szkoda). Robi z siebie naszego przyjaciela, a tak naprawdę cały czas ma ochotę zapytać, czy wolimy być na górze, czy na dole.

Dżofri – pretensjonalny francuzik, który z czasem zaczyna nas lubić - nie ma to znaczenia.

Kanclerzyk Oclito – wielka szycha, prawie jak Cesarz, jednak pedał (bo czarodziej i ma czerwoną, PRZEWIEWNĄ szatę) i do tego brudas. Z nikim nie rozmawia, bo cały czas przesiaduje na wymyślonych spotkaniach, z nieistniejącymi przyjaciółmi. Wieczorami sączy tanią berbeluchę w piwnicach pałacu.

Mehrunes Dagon – pan nad panami, wielka zła Daedra - czerwony jak barszczyk wigilijny, prawdopodobnie komuch. Ma cztery łapki, na dwóch z nich pazurki zajebane Wolverine'owi, a w pozostałych dwóch ma topór, zakoszony barbowi z Diablo II. Jak wiadomo, te drugie są "silniejsze"

Gildie

Gildia Magów – zajęcie nie tylko dla pedałów w luźnych, przewiewnych szatach - nawet najbardziej tępy ork, który na słowo "magia" reaguje donośnym bekiem, może zostać arcy magiem - nieważne, że zna tylko magiczne "Wypierdalać, ja zajebać ty!"

Gildia Wojowników – siecz, zabijaj, morduj, rozpierdalaj, a przy okazji wpleć w to jaką intrygę.

Gildia Złodziei – Kradnij, skradaj się, a potem zostań jakimś Ciemnym Szopem, co to buźki nie może pokazać, gdyż zjadły mu ją mole.

mHroczne Bhractwo – zakon pseudogotyckich pedałów, zajmujących się zabijaniem na zlecenie. Niczego nie możesz być pewien, każdy członek twojej "rodzinki" może wbić ci nóż w plecy. Zupełnie jak za Stalina.

Wątek główny – płytka, nudna i beznadziejnie przewidywalna telenowela, podczas której nasz bohater wychodzi z cienia, zdobywa dziewczynę, robi z siebie bohatera i dziedziczy fortunę po zmarłym wujku.

Rasy

• Mroczne Elfy – niby elfy, z tym że mają jakąś szarą cerę. Niektórzy twierdzą, że należą do rasy trupów. Faszyści i Naziści pod wodzą Ich Trójcy.

• Cesarscy – kurduple, które uważają się za ważniaków. Wożą się, że zajęli cały kontynent. Uważani za komunistów. Ich pierwszym sekretarzem jest towarzysz Martin Septim.

• Bretoni – prawie jak Cesarcy, z tym, że bawią się magią. Tak naprawdę nie istnieją, z tym, że pod wpływem skoomy bardzo mocno wydaje się, że jednak istnieją.

• Elfy Wysokiego Rodu – dwumetrowe kolosy (Boże! Jak się oni rodzą!). Członkowie tej rasy zwykle reprezentują Morrowind w Mistrzostwach Krain w Koszykówce, jednak są dysklasyfikowani (trudne słowo) już w rozgrywkach grupowych, z powodu spalenia drużyny przeciwnej jakimś fireballem (I nic nie pomaga tłumaczenie, że "On jest liszem, więc odporny na magię").

• Orkowie – Elfy (suprise!) z tym, że zielone. Kandydaci do roli w filmie "Pudzian: The Movie". Słynną z bardzo dobrych metod dyplomatycznych, mianowicie: "Nie panian? To z topora" i słynnego baletu "Tańczący z Toporami" (gdzie na premierze przetrwało 3 z 1000 gości. Ich wzięto na rosół i krupnik).

• Nordowie – bracia i siostry Pudziana. Odgapili od orków ich genialne systemy dyplomatyczne, ale stworzyli parę nowych zasad, np. "Jeśli nie jesteś z nami, to twa głowa obcięta jest". Mieszkają gdzieś tam na dalekiej północy na Solstheim, gdzie pędzą bimber (Ich specjalite) oraz żłopią miód, czasami tańczą tzw. Truroropa. Polega na rzucaniu toporem w jakiś cel do muzyki na bębnach.

• Khajiici – koto-ludzie. Powstają z połączenia człowieka i puszki Whiskas. Po tym zyskuje się jakieś super moce. Człowiek staje się cat-manem lub kobietą-kot. Skacze się tu i tam, kradnie to i owo, by rano odkryć, że przemiana jest stała. Zaczyna się drapanie z powodu pcheł, lizanie łapy itd. Zamykają się więc w więzieniach, by ukryć hańbę.

• Argonianie – ludzie-jaszczurki. Ich zaletą jest posiadanie wyczepistego ogona, na który lecą wszystkie laski z Tamriel. Minusem zimnokrwistość tych stworów. Jak dochodzi do pocałunku, trzeba się przyzwyczaić do śliskiego, długiego i chwytnego języka. Gorzej niestety z dziećmi...

• Redguard's ( z ang. czerwoni strażnicy) – Rasa niggas'ów, którzy stanowili pierwowzór Armii Czerwonej. Ich słynne rogatki, które zakładają na wojnę, zasłynęły w całym Tamriel. Na Morrowind mało popularne. Ich uzbrojenie: pała do bejzbola, rogatka z inicjałami NYC, TT-etka i ząbalki mundurek z napisem na plecach: чродйл-священная наша держава.

• Leśne Elfy – kolejny przedstawiciel rasy elfów, jednak z rodziny karłowatus. Zagorzali członkowie GreenPeace. Gdy zjesz chodź jedną jagódkę z ich lasu o wielkości 10 tys hektarów i będąc pewnym, że ich tu nie ma, niepodziewanie przeszyje cię strzała wylatująca z jakiegoś drzewa. Sami jedzą, to co leży na ziemi, czyli padlinę.

Pancerze i bronie

W Oblivionie istnieje takie szatańskie narzędzie zwane lewel skalingiem - ono sprawia, że każdy debil może zdobyć najrzadsze i niedostępne dla innych pancerze, jeśli trafi w odpowiednie miejsce. Podobnie jak w Morrowindzie, postać może nosić tonę żelastwa, której nie będzie nawet na niej śladu, ani zbytnio nie będzie przeszkadzać w ruchu. Po kolei:

• Futrzany – żywcem zerwany z Yeti, Sasquatcha albo innego włochacza. Śmierdzi, do tego niepraktyczny i chujowo broni.
• Skórzany – jak skórzany, tylko do zrobienia go trzeba oskórować niewinne zwierzę/człowieka/kanapę.
• Żelazny – szorstki, brzydki, ciężki, śmierdzący, ogólnie wyklepana blacha od kaszlaka.
• Stalowy – Co wyżej, tyle, że mniej śmierdzi, no i jest wypolernięty.
• Kolczy – pancerzyk zrobiony z milionów kółeczek od piwa. Wygląda zajebiście średniowiecznie, ale chujowo broni.
• Krasnoludzki – przypomina robocopa, do dupy obrona, hełm wygląda jak czapka Papy Smerfa.
• Elficki – wypolerowany plastik. Fajnie wygląda, ma rogaty hełm. Bejsbol z tego zestawu jest najrzadszy w grze.
• Orkowa – ładniej ukształtowana żelazna zbroja. Ma fajny hełm. Ale chujową obronę.
• Szklany – ostro wypolerowana karoseria od Trabanta. Ma być dla złodzieja, ale się błyszczy jak psu jajca - więc nidyrydy.
• Ebonowy – czarno-żółty, jak Murzyn z pryszczami. Ciężki, toporny, i śmierdzi.
• Daedryczny – teoretycznie "najrzadszy" - w Morrowindzie niecałe dwa zestawy, w Oblivionie - za pięć zeta na straganach u Wietnamczyków.

Typy zbroi

• Brak – chodzenie nago lub w jakiś tam szmatkach i przewiewnych szatkach. Dla robiących czary-mary.
• Lekka – obrona porównywalna z koszulą nie praną od 49 miesięcy.
• Ciężka – zbroja odporna na panzerschrecka, zbyt ciężka, by podrapać się po dupie.

Rodzaje Broni

• Sztyleciki – jakieś tam wykałaczki, dobre dla asasinków i złodziei.
• Krótkie miecze – większa wersja noży do krojenia chleba,
• Długie miecze – większa wersja noża rzeźnickiego,
• Claymory – duuuuże wykałaczki.
• Buławy – okrągłe młotki do ubijania kotletów,
• Młoty dwuręczne – BEJSBOLE!!!!!!
• Topory jednoręczne – siekierki strażackie, ale takim gównem nikomu krzywdy nie zrobisz
• Topory dwuręczne – MWAHAHAHAHA TASAKI!!!!
• Laski/Kostury/Stafy – dla magów. Napierdalają pociskami, a jak im się para skończy są bezużyteczne.
• Łuki – pseudoharfy, dobre dla pedałów.
• Piąchy – walenie po ryju, coś dla dresiarzy.

Typy broni

• Żelazna – brzydka, szybko się psuje, mało wali - za złotówkę od Wietnamczyków.
• Stalowa – to co wyżej, tyle że sprowadzana z Chin.
• Srebrna – to co stalowa, ale ze zdobieniami. Dobra przeciw duszkom.
• Krasnoludzka – zapierdolona Gimliemu i jego pobratymcom. Mało wali, wygląda jak trybiki.
• Elficka – wygląda zajebiście, ale chujowo wali.
• Szklana – plastikowe atrapy, błyszczą się jak lizaki jabłkowe.
• Ebonowa – ciężka, chujowa i nieporęczna, wygląda jak mak z miodem.
• Daedryczna – jak spalona kiełbasa polana keczupem - najzajebistsza broń w grze, jednak sam sztylet waży tyle co młody płetwal błękitny.