Italo disco: Różnice pomiędzy wersjami
Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Sir Damiinho. Autor wycofanej wersji to 84.10.239.20.) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Italo disco''' – gatunek muzyczny popularny w latach 80. Zazwyczaj wykonywany przez [[Włosi|Włochów]], którzy jednak chyba wstydzili się swojego włoskiego pochodzenia lub nie chcieli splamić honoru ojczyzny i przybierali niewłoskie pseudonimy ([[Eddy Huntington]], [[Den Harrow]], [[Lee Marrow]], [[Ken Laszlo]]). W przypadku grup popularnością cieszyły sie czteroliterowe, dwusylabowe nazwy – by zmylić odbiorcę i podszyć się pod jakiś bardziej popularny zespół – i tak mieliśmy zespoły [[Koto]], [[Rofo]], [[Tato (zespół)|Tato]] (nie mylić z [[Tatu]] ani [[Toto]]!) |
'''Italo disco''' – gatunek muzyczny popularny w latach 80. Zazwyczaj wykonywany przez [[Włosi|Włochów]], którzy jednak chyba wstydzili się swojego włoskiego pochodzenia lub nie chcieli splamić honoru ojczyzny i przybierali niewłoskie pseudonimy ([[Eddy Huntington]], [[Den Harrow]], [[Lee Marrow]], [[Ken Laszlo]]). W przypadku grup popularnością cieszyły sie czteroliterowe, dwusylabowe nazwy – by zmylić odbiorcę i podszyć się pod jakiś bardziej popularny zespół – i tak mieliśmy zespoły [[Koto]], [[Rofo]], [[Tato (zespół)|Tato]] (nie mylić z [[Tatu]] ani [[Toto]]!) |
||
Tak zwane "piosenki" są najczęściej wykonywane przez ludzi,którzy nie umieją śpiewać. "Utwór muzyczny" w stylu italo disco musi zawierać włoskie okrzyki w tle np. Mamma mia!. Hałasy te brzmią jak nawoływanie mężczyzn z nizin społecznych na widok przechodzącej kobiety o włosach w kolorze blond z krótką miniówką. Typowy tekst piosenki w tym fatalnym stylu: |
|||
Piszcząca półgłosem baba: O mamma mia!Mamma mia! |
|||
Chór facetów wraz z babą: O!O!O! |
|||
Facet: Galilejo!Galelijo! |
|||
Itd. |
|||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
||
Wersja z 19:04, 22 lip 2010
Italo disco – gatunek muzyczny popularny w latach 80. Zazwyczaj wykonywany przez Włochów, którzy jednak chyba wstydzili się swojego włoskiego pochodzenia lub nie chcieli splamić honoru ojczyzny i przybierali niewłoskie pseudonimy (Eddy Huntington, Den Harrow, Lee Marrow, Ken Laszlo). W przypadku grup popularnością cieszyły sie czteroliterowe, dwusylabowe nazwy – by zmylić odbiorcę i podszyć się pod jakiś bardziej popularny zespół – i tak mieliśmy zespoły Koto, Rofo, Tato (nie mylić z Tatu ani Toto!)
