Rush

Staruchy. Od lewej – Aleks, Gedi, Nil

Szablon:T(ang. pośpiech) kanadyjski zespół muzyczny. Rockowy, metalowy, progresywny, zajebisty. Stary, prawie czterdziestoletni. Na początku działalności nie mieli pomysłu, to naśladowali Led Zeppelin, ale im się znudziło. Wydali 20 albumów studyjnych i z 50 razy tyle koncertowych.

Członkowie

• Geddy Lee – syn polskich Żydów. Śpiewa, drze mordę, wyje, napieprza na basie, czasem coś tam brzęknie na klawiszach. Nosi śmieszne okulary i równie śmieszną bródkę.
• Alex Lifeson – tym razem syn emigrantów z Serbii. Gra na gitarze, a do tego jest blondynem.
• Neil Peart – w końcu rodowity Kanadyjczyk. Tłucze w garnki, a tych garnków trochę ma. Nosi fajną opaskę.

Byli członkowie

• John Rutsey – Grał na perkusji w pierwszym albumie, taki średniak. Jako jedyny z zespołu wyglądał jak człowiek.

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny muzyki. Jeśli wytrzymasz 10 minut w słuchawkach – rozbuduj go.

Dyskografia

• Pośpiech(1974) - Takie coś. Najambitniejszy tekst z tej płyty to "jee, oł jee", bo nie było Nila, który by mógł napisać dziwniejszy teksty.
• Leć w nocy(1975) - Tutaj już jest ciekawiej. Było coś o bijących się psach, z czego jeden był dobry a drugi już nie bardzo. A reszta brzmi jak Led Zeppelin z odjętymi dragami.
• Pieszczenie stali(1975) - Tytuł mówi sam za siebie. Ogólnie to samo co wyżej, tylko więcej darcia mordy. A zły pies stał się dobry i zabił jakiegoś nekromantę.
• 2112(1976) - Album złożony z dwudziestominutowej kompozycji tytułowej oraz z pięciu krótkich, na które nikt nie patrzy. Jeszcze więcej darcia mordy.
• Pożegnanie królów(1977) - Gedi uznał, że chce progresywności, a że reszta nie ma nic do powiedzenia, to mamy przez wszystkich znane Closer to the Heart i pięć innych piosenek, które wszyscy olewają. Płyta dzieli się na części nudne oraz mniej nudne, w których darcie mordy osiągnęło apogeum.
• Półkule(1978) - Cztery utwory, cóż to za album? Jest kontynuacja Cygnusa X-1 z poprzedniej płyty, instrumentalne La Villa Strangiato i dwie krótkie niewiadomoco.
• Stałe fale(1980) - Gediemu znudziło się darcie mordy i nagle wszyscy rzucili się na ten oto album.
• Poruszające się obrazki(1981) - to samo co wyżej, tylko lepsze.
• Sygnały(1982) - Gedi znalazł syntezator, a Aleks nie ma co robić, bo wcale nie słychać gitary.
• Gracja pod ciśnieniem(1984) - A teraz Nil znalazł elektryczną perkusję, a Aleks się wnerwił jeszcze bardziej.
• Okna mocy(1985) - Gedi kupił sobie komputer i spodobał mu się Windows. Aleksa w końcu chociaż trochę słychać.
• Trzymaj swój ogień(1987) - To samo co wyżej, tylko bardziej czerwone.
• Presto(1989) - Gedemu znudził się syntezator i wszyscy zaczęli narzekać, że płyta ssie.
• Tocz kośćmi(1991) - Tu jest lepiej, poza rapującym szkieletem.
• Duplikaty(1993) - Rush gra grunge(?), ale to i tak nie pomogło, bo wszyscy o nich zapomnieli.
• Test na echo(1996) - To samo, tyle samo chętnych.
• Parowe ścieżki(2002) - A tu mamy metal. "Jeszcze gorzej" - powiedzieli wszyscy.
• Sprzężenie zwrotne(2004) - Nilowi skończyły się pomysły, więc nagrano zbiór coverów, których nikt nie lubi.
• Węże i strzałki(2007) - Znów metal, ale jakoś nagle Rush odzyskał odrobinę popularności.
• Nakręcane anioły(2012) - Do metalu dodali trochę więcej metalu i nagle wszyscy znowu kochają Rush.