Polska Partia Przyjaciół Piwa
Polska Partia Przyjaciół Piwa (PPPP, P4) – polska partia polityczna dbająca o największe dobro Polaków jakim jest piwo. Partia powstała w 1990 roku, a rozwiązała się trzy lata później przez wprowadzenie progu wyborczego. W 2007 działacze związani z Leszkiem Bublem rozpoczęli próby ponownej rejestracji PPPP[1], jednak bez powodzenia[2].
Niecodzienna nazwa i rozczarowanie obaleniem komunizmu w Polsce sprawiły, że w wyborach parlamentarnych w 1991 roku partia uzyskała 16 miejsc w Sejmie. Partia wkrótce podzieliła się na dwie frakcje, Małe Piwo i Duże Piwo, mimo oświadczeń Rewińskiego, że piwo nie jest ani ciemne, ani jasne, jest po prostu smaczne. W sejmie posłowie PPPP zajęli miejsca na samej górze blisko drzwi wyjściowych z sali, aby było im bliżej do toalety.
Członkowie
- Janusz Rewiński – założyciel i lider partii. Prawdziwy Polak, który oprócz picia piwa
mamiał brodę na polskiego drwala. Pieniądze na kampanię wyborczą miał za sprawą niejakiego Siary Siarzewskiego, który jest jego bratem ciotecznym. - Krzysztof Ibisz – wówczas był stary i nie musiał prosić rodziców o piwo.
- Krzysztof Piasecki – jako gość z gitarą miał zostać Ministrem Kultury oraz komponować utwory na klipy wyborcze.
- Bohdan Smoleń – też był w partii.
Program
- Ograniczenie alkoholizmu poprzez delegalizację wódki na rzecz piwa.
- Piwo bez VAT.
- Zakaz importu piwa na korzyść narodowej dumy.
Poparcie
Oficjalnie partia miała od 1% do 3,27% poparcia. W rzeczywistości poparcie sięgało 60% (pozostałe 40% to zwolennicy wódki). Niestety przed wyborami 98,92% wyborców na cześć PPPP i Rewińskiego ogłaszała libacje alkoholowe. Z porannym kacem nie mogli iść do urn i oddać swoich głosów. Często zdarzało się, że wyborcy zamiast zagłosować na PPPP, pod wpływem rozmazania obrazu po przesadzeniu z alkoholem mylili kratki i głosowali na różnych populistów.
