2 grosze
2 grosze (2 gr) – prawie najniższy nominał monety dostępny w Polsce, należy do grona „żółtych” obywateli portfela. W pojedynkę – do niczego, podobnie jak 1 grosz. Ma jednak niezawodny plus – tylko 0.001% ekspedientek zadłuża się u klientów u których może być „winna” dwa grosiki. Można za to umyć 30 talerzy, albo 29 talerzy i 1.5 szklanki. Moneta ta jest prawie tak często gubiona jak 1 grosz. Koszt produkcji tej monety to 6 groszy. Kiedy ekspedient i ekspedientka zakochają się w sobie nawzajem, wówczas wszystkie jednogroszówki, które byli, są[1] i będą winni klientom, łączą się (oczywiście po jednej od każdej z tych osób) w dwugroszówki. Lepiej, żeby grosze znajdowały się już wtedy w kasach, gdyż w przeciwnym wypadku przemierzają znaczne odległości z prędkością 0,999999999 c, powodując przy tym duże szkody.
Jak zabawić się dwugroszówką
Weź klej (ale nie taki do papieru, z tym się nie uda) i przyklej dwugroszówkę do chodnika. Stań obok i obserwuj reakcje ludzi próbujących podnieść monetę. Zmarnujesz wtedy 2 grosze, ale dla wyższej sprawy możesz je poświęcić.
Przypisy
- ↑ skąd wiesz, że miłość nie nadejdzie właśnie w momencie zaciągania bezzwrotnej pożyczki u kupującego?
To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny ekonomii. Jeśli wiesz, dlaczego Balcerowicz musiał odejść – rozbuduj go.
