Buldog francuski
Bulldog francuski – zwierzę wielkości podnóżka, o trybie życia kanapowo-kolanowym.
Praktycznie wszystkożerny, chociaż preferuje czipsy i mocne alkohole. Nie wykazuje chęci do biegania, woli statecznie poruszać się na tylnym siedzeniu samochodu. Czasem lubi sobie rzygnąć na nowy dywan, zwłaszcza gdy jesteś w gościach. Puszcza także fantastyczne bąki i praktycznie każdą pochłoniętą substancje jest w stanie przetworzyć na aromat wyciskający łzy z oczu i żal z dupy. Dodatkowo z powodu przemyślnej konstrukcji przewodów nosowych i podniebienia – wcześniej słyszysz, niż widzisz. A w nocy możesz rozkoszować się pełnią brzmienia płuc i krtani twojego pupila.
Historia buldoga francuskiego w czasach, gdy nie istniało jeszcze pojecie hodowli w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, pokrywa się z dziejami psów bojowych w tym głównie buldoga angielskiego. Pierwsze zapiski, mówiące o małych psach z krótką kufa znajdujemy u Konfucjusza w 1700 roku p.n.e. W Ameryce południowej, na obszarze Chincha w środkowej i północnej części wybrzeża Peru już w czasach prekolumbijskiej żyły psy przypominające mopsa lub buldoga francuskiego. Nazwane zostały buldogiem chincha. Dowodem na to są liczne figurki i gliniane naczynia, które dają plastyczny obraz tej miniaturowej rasy buldoga. Widać, że artyści starali się odtworzyć wytrzeszczone oczy i liczne fałdy na głowie i w części twarzowej psa. Jednak buldog chincha nigdy nie był tak krótkonosym psem jak dzisiejsze mopsy, buldogi francuskie czy angielskie. Jednak podobizny psów różniły się od siebie na przykład kształtem uszu, można zaobserwować psy o uszach stojących jak u nietoperza, zaokrąglonych co wskazywać może na kopiowanie ich w ówczesnych czasach jak również lekko złamane. Nie można jednak stwierdzić żadnego podobieństwa genetycznego do buldożka czy mopsa, gdyż buldog chincha zniknął wraz z upadkiem kultu Inków.
Nazwa boldogge lub banddogge pojawiła się dopiero około 1500 roku, i zastąpiła używane wcześniej alan lub alano. Nowopowstałe określenia banddogg w wolnym tłumaczeniu oznacza psa łańcuchowego, czyli wiązanego w czasie dnia, a spuszczanego w nocy. Nazwę bulldog po raz pierwszy znajdujemy w liście z 1631, w którym to Prestwick Eaton zamawiał u Georga Willinghama dwa buldogi, które potrafiły ponoć w sposób doskonały łapać zębami byki. Wcześniej bo w 1598 roku William Szekspir w dramacie Henryk IV używa jeszcze słowa banddog, zaś w 1599 w sztuce Henryk V pisze już o mastifie lub bullenbeisserze. Psy te były używane w popularnej w ówczesnych czasach rozrywce tłumów, szczuciu byków. Jednak w roku 1802 parlament zakazał organizowania walk, jednak można przypuszczać, że odbywały się one nadal aż do roku 1840.Miejsce tej niehumanitarnej rozrywki zajęły walki psów, które niewiele odbiegały w okrucieństwie od bullbaiting. Zaczęto więc hodować psy, które oprócz siły posiadały by również zwrotność, szybkość i zaciętość.
