Oi!

Oi!, street punk (punk uliczny) – podgatunek w obrębie muzyki punk, zapoczątkowany w Wielkiej Brytanii pod koniec lat 70. XX w., będący połączeniem klasycznej stylistyki wczesnych zespołów punkowych (The Clash, The Ramones) i rockowych, takich jak The Rolling Stones, The Who; także określenie subkultury młodzieżowej z nim związanej, jednoczącej punków i skinheadów.

Oi! wykształcił się jako rodzaj opozycji wobec artystycznych eksperymentów części zespołów punkowych, jak również nazbyt politycznej postawy innych. W zamierzeniu miał podtrzymywać proste, "uliczne" korzenie punkrocka i dawać wyraz solidarności członków subkultury ze środowiskiem wielkomiejskich robotników, z którego w większości się wywodzili. Związek ten podkreślała sama jej nazwa. Pierwotne określenie street punk zostało wyparte przez słowo Oi!, w robotniczym slangu oznaczające coś niespodziewanego, używane również jako pozdrowienie. Po raz pierwszy użył go, jako nazwy ruchu, dziennikarz muzyczny Garry Bushell we wczesnych latach 80., zainspirowany piosenką zespołu The Cockney Rejects: "Oi! Oi! Oi!".

Za najważniejsze zespoły oi! (czy też ojowe) w początkowej fazie jego istnienia uważa się m.in.: Cock Sparrer, The Cockney Rejects, Skrewdriver, Angelic Upstarts, Slaughter and the Dogs, Anti-Nowhere League czy Sham 69. Ich następcami byli m.in.: The Business, The Last Resort, The 4-Skins, Infa-Riot i inne.

Jednym z założeń ideologicznych ruchu było promowanie jedności między punkami i skinheadami (wyrazem tego było hasło: Punx and Skins unite and win). Ponieważ z czasem część skinheadów stała się zwolennikami skrajnych organizacji, muzyka oi! zaczęła być często utożsamiana z ideologią rasistowską czy neonazistowską. Generalnie jednak żadnego z wczesnych zespołów oi! nie należy łączyć z takimi przekonaniami. Przeciwnie, duża część angielskich zespołów oiowych była tradycyjnie związana z socjalistyczną lewicą (Sham69) i ruchem red skins. Za wyjątek może uznać wspominany już zespół Skrewdriver, który od połowy lat 80. związał się z neonazistowską sceną rockową (we wczesnym okresie działalności tylko lider grupy wyrażał takie poglądy, pozostali członkowie zespołu odżegnywali się od nich). Negatywną opinię o oi! podsycały również różne wydarzenia, jak np. starcia publiczności z okolicznymi mieszkańcami – Azjatami, które miały miejsce podczas jednego z koncertów w Londynie w czerwcu 1981.

Muzyka, jak i cała subkultura z nią związana, zdobyła największą popularność w Wielkiej Brytanii, Japonii i Ameryce Północnej, aczkolwiek lokalne sceny powstawały wszędzie tam, gdzie docierała muzyka punk, także w Polsce. Amerykańską odpowiedzią na ekspansję oi! był rozwój hardcore, który, podobnie jak oi! odwołując się do pierwotnej punkowej ekspresji, zdobył jednak większą popularność wśród szeroko pojętej klasy średniej.