Święty Kaduk
Święty Kaduk (ur. 10 lipca 1428 w Toledo, zm. 27 maja 1492 pod Pampeluną) – pierwszy i jak na razie jedyny święty religii judaistycznej.
Według legendy Święty Kaduk był piętnastowiecznym hiszpańskim rabinem. Rodzice mając nadzieję, że ich syn zostanie w przyszłości kolejnym prorokiem, nadali mu przezornie imię „Święty”. Gdy w 1492 roku król Ferdynand podjął decyzję o wygnaniu z kraju wszystkich Żydów, Święty Kaduk, niczym Mojżesz kilkaset lat wcześniej, stanął na czele uchodźców. Żydzi mieli dotrzeć do Francji i tam osiedlić się do czasu, gdy król francuski nie wypędzi ich do Anglii lub Niemczech. Podczas podróży Święty Kaduk został napadnięty i zabity strzałem z procy przez hiszpańskie dziecko. Nie był to jednak koniec jego błyskotliwej kariery. Dusza Kaduka towarzyszyła pochodowi przez resztę drogi do Francji i broniła jego uczestników przed nieszczęściami wszelakimi. Tak przynajmniej twierdzili przedstawiciele Narodu Wybranego. Czy można jednak ufać komuś, kto nosi pejsy i je koszerne potrawy?
Dokładna historia życia Świętego Kaduka została spisana przez członków szesnastowiecznej Świętej sekty Świętego Kaduka w „Świętych pismach Świętego Kaduka”. Wspomina się w nich o trzydziestu dwóch libacjach Świętego z samym Jahwe, pokonaniu szatana w bitwie na kciuki, ugaszeniu wiecznie gorejącego krzewu oraz założeniu państwa izraelskiego na Balearach. Członkowie Świętej sekty Świętego Kaduka udokumentowali ponad sto tysięcy przypadków pomocy Świętego Kaduka udzielonej z zaświatów Izraelitom. Autorzy „Świętych pism Świętego Kaduka” informują, że ulubioną piosenką Świętego Kaduka była „Mamona” Republiki.
Przez wieki o Świętym Kaduku pamiętali tylko nieliczni. Jego legenda odżyła dopiero pod koniec II Wojny Światowej, gdy społeczność żydowska dowiedziała się o śmierci Adolfa Hitlera. Miał on popełnić samobójstwo na wieść, że pod Berlinem objawił się duch Świętego Kaduka pod postacią Armii Czerwonej.
13 stycznia jest obchodzony jako Święte święto Świętego Kaduka.
