Rosół
Rosół : potocznie zwany zupą z trupa.
Woda z gotowanego cały dzień na wolnym ogniu kurczaka lub kaczki. Bogaty w tłuszcz. Najczęściej podawany z makaronem, który dostępny jest w niemal każdym sklepie. Znane są jednak przypadki samodzielnego przygotowywania rosołu przez gospodynie domowe.
Ponoć posiada właściwości lecznicze, dlatego często podawany jest chorym podczas ich rekonwalescencji.
Każdy szanujący się rosół posiada oka (nie mylić z oczami). Oka są to zbiorowiska tłuszczu, wypływającego z zabitego kurczaka.
Rosół zdaje się być narodowym daniem w naszym kraju. Podawany jest na przyjęciach rodzinnych, szczególnie takich, na których pojawia się alkohol (komunia, wesele, imieniny). Może to mieć związek z leczniczym działaniem tegoż dania w myśl powiedzenia: „Lepiej zapobiegać niż leczyć”.
Rosół jest także rodzajem kalendarza wyznaczającym niedzielę i dni „święte, które święci”. Jeśli pojawia się na stole, oznacza to albo odwiedziny babci, cioci, czyjś ślub lub niedzielę w rodzinnym gronie.
Z narodową potrawą związanych jest wiele powiedzeń i przysłów. Najpowszechniejsze z nich to:
- Lepszy kurczak w kurniku niż rosół na stole.
- Rozebrać się jak do rosołu.
- Darowanemu rosołowi w oka się nie zagląda.
- Miej rosół i patrzaj w rosół.
Rosół jest również częstym motywem w literaturze, np.:
- „Krzyżacy” – Jagna częstuje rosołem Zbyszka, którego zaatakował niedźwiedź.
- „Emancypantki” – Madzia w czasie choroby ciągle musi jeść rosół, co prowadzi do jej otyłości, nazwanej przez Prusa „zdrowym wyglądem”.
- „Lalka” – na proszonych obiadkach zazwyczaj pojawia się rosół.
- „Pan Tadeusz” – rosołem zajada się i Telimena i Zosia i Tadeusz, co prowadzi do zmasowanego ataku mrówek na Telimenę.
Zobacz także:
- Alegoria rosołu
