Salsa cubana

Salsa cubana – brutalny taniec godowy pochodzenia afrokubańskiego. Spotykany również w złagodzonej formie ruedy de casino.

Opis

Zadaniem partnera w tym tańcu jest siłowe przełamanie oporów partnerki i poprowadzenie jej w ramach określonych figur. Celem partnerki natomiast jest udawanie, że nie ma się ochoty na taniec, w związku z czym pozwala się ona poprowadzić jedynie na siłę. Kubańscy salseros utrzymują, salsa kubańska nie jest wcale brutalna i wcale nie wymaga siły; jest ona tylko dynamiczna, ponieważ cała muzyka koncentruje się wewnątrz pary, która łączy się w ekstatycznym przeżywaniu muzyki i tańczy bardzo energicznie. Zdanie to jednak wypowiadają tylko oni sami, w związku z czym można uznać je za subiektywne.

Główną zabawą są węzły kubańskie (hiszp.: nudos cubanos), które polegają na naprzemiennym zaplątywaniu i odplątywaniu się, przy użyciu rąk, nóg i w zasadzie wszystkiego, co można chwycić. Dopuszczalną granicą jest trzeszczenie stawów, niemniej jednak znane są przypadki ludzi, którzy i tę granice przekroczyli. Normalnemu człowiekowi taka zabawa nudzi się po kilkunastu minutach, kubańscy salseros oddają się jej z godną pozazdroszczenia pasją.

Odważniejsi porównują salsę kubańską do weselniaka, stwierdzenie to nie należy jednak do gatunku bezpiecznych.

Uczestnicy

Partnerka

Powszechna opinia głosi, że partnerkami w salsie kubańskiej zostają te kobiety, które nie potrafiły jednocześnie wykonywać kroków i wyglądać pięknie i dostojnie w salsie liniowej.

Same kubańskie salsery mówią o sobie, że szukały stylu salsy, w który mogły poczuć się jak prawdziwe kobiety. Nie informują natomiast, co kobiecego jest w kaczkowatym chodzeniu na rozkraczonych nogach, połączonym z przesadnym ruchem biodrami.

Partner

Kubańscy salseros to prawdziwi macho. Ubierają się zwykle na biało (by bardziej wrażliwe kobiety mogły ich unikać). Należą do najbardziej szczęśliwych mężczyzn, gdyż mogą złamać/zwichnąć kobiecie dowolną część ciała i tłumaczyć się z tego czystą chęcią tańca.

Należą do wybitnych twórców teorii anatomicznych: jako pierwsi udowadniają, że niektóre ze stawów mogą poruszać się w większej liczbie kierunków, niż sądzono.