Disco polo
Disco polo – podgatunek muzyki, nurt muzyki rozrywkowej wywodzący się z przaśnych przyśpiewek ludowych śpiewanych w polu; często posądzany o powiązania z satanizmem. Jeden z najmocniej odciśniętych śladów polskiej kultury masowej przede wszystkim lat 90. Dziś przy disco polo bawią się prawie wszyscy, ale tylko mniejsza część społeczeństwa ma odwagę się do tego przyznać. Jawni odbiorcy muzyki to zwykle dresiarze, wieśniacy i najniższa klasa społeczna, a niejawni to duża część społeczeństwa.
Historia
Polski rodzaj muzyki dyskotekowej rozwinął się, gdy Polsat zaczął emitować o nim programy (Disco Polo Live, Disco Relax), w których występowały takie znakomitości jak Shazza czy Bohdan Smoleń. W późniejszych latach programy upadały, między innymi przez próby promowania młodych talentów na siłę.
Na dzień dzisiejszy disco polo istnieje i ma się dobrze, ale hity, przy których macha kończynami młodzież, są w 90% przeróbkami tamtejszych.
Muzyka ta jest uważana powszechnie za inteligentną i trudną do zrozumienia.
Według prof. Waldemara Kiepskiego disco polo istniało już w średniowieczu, zaś jego wykonawcami byli księża i zakonnicy. Często jest to błędnie nazywane „chorał gregoriański”.
Teksty
Miły dla ucha rytm okraszony jest tekstem, którego głębią jest miłość – pierwsza, niedojrzała, trudna, zakazana, toksyczna, często również platoniczna oraz fizyczna, czasem nawet platoniczno – fizyczna, a najczęściej – wakacyjna.
Budowa piosenek
- wstęp i wprowadzenie do tematu – podmiot ukazuje imię swojej nowej miłości, opowiada o niej.
- rozbudowanie motywu – trudności związane z miłością.
- łączniki – wesołe i rytmiczne przedłużone do granic możliwości „o”, bądź też inna samogłoska.
- refren – kilka prostych słów o łamaniu serca, płaczu, smutku i lamencie. Powtarzany wielokrotnie z drobnymi modulacjami i zmianą łączników.
- zakończenie – bolesny koniec związku lub jego podtrzymanie. Do wyboru, do koloru.
Teledyski
Elementy niezbędne w każdym teledysku disco polo (kolejność pojawiania się na ekranie – dowolna):
- zachodni samochód – najlepiej 20-letnie BMW lub biały Mercedes, choć zadbana Audica też się sprawdzi;
- dziewczyna – wiek stosunkowo niski, odzienie skąpe, makijaż odwrotnie, blond włosy, a skóra spalona na solarium;
- wokalista – uroda niewymagana, strój: marynarka z koszulką na ramiączka, czarna skórzana kurtka lub biała koszula z żabotem, ewentualnie jasna, odblaskowa marynarka, ciemne okulary;
- człowiek grający na kibordzie – niekoniecznie członek formacji wykonującej utwór;
- kieliszek z alkoholem – może być Piccolo;
- czerwone róże – detalicznie lub hurtowo;
- biżuteria – nie musi być gustowna, byle waliła po oczach;
- park albo plaża – miejsce do spacerowania, będąc przytulonym.
Opcjonalnie mogą pojawić się: wiejska dyskoteka przebudowana z kurzej fermy, ognisko, wypasiona chałupa, puszczanie kaczek, majteczki w kropeczki, polskie krajobrazy.
