AC Milan

AC MILAN (Associazione Calcio Milan) Zespół założony został 16 grudnia 1899 roku przez Anglika Alfreda Edwardsa. Jego pierwsze mistrzostwo przypadło na 1901 rok, drugie 5 lat później, a tryumf w rozgrywkach krajowych miał miejsce w 1901. Po zakończeniu II Wojny Światowej klub zmienił nazwę na dzisiejszą i stał się klubem czysto piłkarskim. W 1951 roku stolicą włoskiej piłki został ponownie Mediolan. W ówczesnej drużynie pierwszoplanowymi piłkarzami byli trzej Skandynawowie: Nordhal, Gren i Lindholm. Dwa lata później do klubu przyjęto Urugwajczyka Schaffiano. W tym samym czasie do drużyny wszedł Cesare Maldini, ojciec obecnego obrońcy Milanu Paolo Maldini. Następne wygrane posypały się szybko: 1955, 1957, 1959, 1961 dzięki wybitnemu szkoleniowcowi Nereo Rocco i wspaniałemu napastnikowi Gianni Rivierze, uznawanemu dziś na najlepszego piłkarza w blisko stuletniej historii rossonerich. W 1963roku do siedziby AC Milanu trafia pierwszy Puchar Mistrzów, zdobyty na Wembley po zwycięstwie 2:1 nad lizbońską Beneficą. Dziewiąte mistrzostwo przypadło czerwono-czarnym w 1968 roku. Rok później drugi w historii Puchar Mistrzów zwycięstwo z Ajaxem Amsterdam) i pierwszy Puchar Interkontynentalny (zwycięstwo nad Estudiantes). W 1973 roku Milan zwycięża Puchar Zdobywców Pucharów, eliminując po drodze warszawską Legię. W sezonie 1978-1979 do drużyny wchodzi Franco Baresi, który stał się jednym z najlepszych obrońców świata. Nadszedł jednak czarny okres w dziejach Milanu, trwający aż pięć lat. Za oszustwa Milan zostaje zdegradowany do drugiej ligi (Serie B), w której gra dwa sezony. W marcu 1986 roku prezydentem ACM zostaje magnat telewizyjny Silvio Berlusconi. Na selekcjonerskiej posadzie zatrudnia nikomu wówczas nieznanego trenera z Fuscignano - Arrigo Sacchiego. Sacchi poleca zakup dwóch Holendrów: Ruuda Gullita i Marco van Bastena. Milan odzyskuje tytuł w 1988 roku po zwycięstwie z Napoli na boisku rywala. 1989 - trzeci Puchar Mistrzów (4:0 ze Steauą Bukareszt po dwóch golach Van Bastena i Gullita), oraz Puchar Świata (wywalczony 17 grudnia w Tokio po zwycięstwie nad kolumbijskim Nacionalem Medellin). W 1990 roku - kolejny Puchar Mistrzów (Milan - Benefica 1:0 po bramce Rijkaarda) i trzeci Puchar Świata (3:0 z paragwajską Olimpią Asuncion). 1992 - dwunasty tytuł mistrza Włoch, bez ani jednej przegranej w całym sezonie. 1993 -następne tryumfy (Milan nie został zwyciężony przez 58 kolejnych spotkań) dzięki wspaniałemu trenerowi Fabio Capello; Sacchi został trenerem reprezentacji Włoch. Początkowo jednak szczęście nie sprzyja Capello. Milan przegrywa finał Pucharu Mistrzów z Olimpique Marsylia (0:1 w Monachium), Puchar Świata z Sao Paulo (2:3 w Tokio), oraz Super Puchar Europy z AC Parmą (1:0, 0:2 w dwumeczu). AC Milan sięgnął po czternaste mistrzostwo i w niezapomnianym meczu pokonał w finale Ligi Mistrzów w Atenach FC Barcelonę 4:0. Pod koniec roku Milan dorzucił do swej kolekcji jeszcze Superpuchar Europy zdobyty w dwumeczu z Arsenalem Londyn (0:0, 2:0). W sezonie 1994/1995 pojawiły się pierwsze oznaki kryzysu. Milan zajął w lidze miejsce gwarantujące start w Pucharze UEFA. W 1996 roku Milan wzmocniony przez George Weah i Roberto Baggio, zdobywa piętnaste scudetto. Kolejny sezon Milan może zaliczyć do najgorszych. Pod przywództwem Oscara Washingtona Tabareza (w przerwie letniej zastąpił Fabio Capello). Rossoneri przegrywają kilka meczów zarówno w Serie A, jak i Lidze Mistrzów. Capello zaczął od wymiany kadry. Wszystkie jednak transfery okazały się niewypałami. Milan gromiony został przez (Juventus 1:4, Inter 0:3, Romę 0:0) i zajął odległe od czołówki dziesiąte miejsce w tabeli Serie A. Przed rozpoczęciem sezonu 1998 - 1999 nastąpiła kolejna rewolucja kadrowa. Capello został zastąpiony przez trenera Udinese Alberto Zacceroniego, który zdołał natchnąć Milan nowymi piłkarzami i po bardzo emocjonującej (dramatycznej) końcówce, Rossoneri okazali się lepsi od Lazio Rzym, które przez większość sezonu prowadziło w Serie A. W czasie letniej przerwy (w 1999 roku) kadrę rossonerich zasilili m. in. Shevchenko, Gattuso, Serginho. Milan nie należał do faworytów do zdobycia mistrzostwa w sezonie 1999 - 2000. I tak się stało: po mistrzostwo sięgnęło rzymskie Lazio, zajął jedynie trzecie miejsce. Rok później Milan znów nie wzmocnił się zbytnio. Rossoneri rozegrali wprost koszmarny sezon, co zaowocowało zwolnieniem Alberto Zaccheroniego. Jego następcą został Cesare Maldini. W lecie 2001 roku w Milanie doszło do rewolucji kadrowych. Nowym trenerem został Fatih Terim. Milan nie spisywał się jednak, tak jak oczekiwało tego kierownictwo klubu. W listopadzie 2001 roku Terim został zwolniony, a jego miejsce zajął Carlo Ancelotti. Przed sezonem 2002/2003 zespół wzmocnił się o nowych zawodników: Rivaldo, Alessandro Nestę i Jona Dahla Tomassona. Milan wygrał Ligę Mistrzów (Juventus Turyn - AC Milan 0:0 k. 2:3) i Coppa Italia. W sezonie 2003/2004 Milan zdobył 17 Scudetto. Przed sezonem 2004/2005, Milan zdobył Superpuchar Włoch, pokonując na San Siro, Lazio 3:0. Wszystkie trzy bramki strzelił Andriy Shevchenko.