Rękoczyn

Rękoczyn (często występują parami w liczbie mnogiej jako rękoczyny) – rękodzieło dokonane zwykle na materiale cielesnym osoby (przeważnie twarzy), z którą rekodzielnik (wykonawca rękoczynu) ma drobne niezgodności w poglądach co do istoty spraw, problemów, nurtów politycznych i społecznych. Spektrum będące zaczynem tego typu rękodzieła może być dość szerokie.

Rodzaje rękoczynów

Krwisty befsztyk – praca najwyższej próby.

W zależności od nasilenia różnicy zdań pomiędzy rękodzielnikami (w zwyczaju jest, że wyjściowy materiał cielesny po chwili przeistacza się także w rękodzielnika i potem występuje już wspólna praca i wspólne działanie twórcze obu artystów nad dziełem) można wyróżnić kilka rodzajów dzieł artystycznych powstałych w wyniku rękoczynu:

1. czerwona morda – gdy artyści są amatorami a praca jest mało zaawansowana (bądź artyści mało się do niej przyłożyli); często powstaje, gdy jedną ze stron jest artystka, używająca popularnej w tych kręgach artystycznych metody pracy „z liścia”
2. granat paryski – prace zaawansowanych amatorów; można uznać, że już na pograniczu sztuki
3. czarne okulary – jak wyżej, gdy artyści patrzyli sobie zbyt głęboko w oczy
4. nos boksera – prace znanych artystów biegłych w rzemiośle
5. bitki – prace prawdziwych zawodowców
6. krwisty befsztyk – prace najwyższej próby; artystów którzy wprawnie korzystają ze specjalistycznych narzędzi do obróbki skrawaniem (takich jak bejzbol lub kastet)

Odbiór społeczny tego rodzaju sztuki

Wesołe zabawy ludyczne popularyzujące sztukę rękoczynu.

Opinia społeczna jest zwykle pozytywnie nastawiona do tego rodzaju sztuki i chętnie aktywnie włącza się do wspólnej pracy i zabawy razem z artystami podczas warsztatów plenerowych (tzw. performensów).

Obserwuje się jednak dość spory odłam społeczeństwa, który zdaje się nie rozumieć tej sztuki i swoją agresywną postawą często zakłóca (a często nawet w sposób brutalny przerywa) spokojną zabawę ludyczną. Wspólną cechą zewnętrzną owych osobników jest dość sformalizowany ubiór (często w kolorze niebieskim, granatowym lub czarnym) co może świadczyć o tym, że owi osobnicy należą do jakiejś sekty lub są bojówką jakiegoś ruchu politycznego.

”To wielka szkoda, że spory odłam społeczeństwa, nie umie pojąć tej sztuki i radośnie włączyć się do wspólnej zabawy. Jest to także duże wyzwanie dla służb społecznych i streetworkerów aby ucywilizować jakoś ten element” twierdzi dr. hab. Marian Skóra z Instytutu Badań Społecznych PAN.