Schalke 04 Gelsenkirchen

Schalke 04 Gelsenkirchen (alt. Nafciarze lub Górnicy) – klub powstały 4 maja 1904 roku w Gelsenkirchen przez grupę młodzieży.

Klub znany jest m.in. ze zdobywania trofeów (tak jak Puchar UEFA w 1997 roku), wywołania skandali (m.in. ten z 1971 roku) oraz podkupywania najlepszych graczy (m.in. Raula czy Huntelaara) do swojego klubu. W sezonie 2010/2011 klub doszedł do półfinału Ligi Mistrzów. Zanim klub nazwał się Schalke 04, klub miał też inne nazwy, które mniej więcej różniły się od tych obecnie, np.

• Westfalia Schalke;
• Turnverein Schalke 1877;
• FC Schalke.

I tak rozpoczęła się prawdziwa historia klubu, który zaczynał osiągać małe sukcesy.

Kadra na sezon 2010/11

Bramkarze

• 1. Ralf Fahrmann – czyli młody talent; Lewandowski pozbawił go słuchu na lewe ucho.
• 33. Mathias Schober – przez wielu znany jako następca Jensa Lehmanna, teraz panicznie tylko rezerwowy.
• 36. Lars Unnerstall – nigdy nie gra w pierwszym składzie, a gra tylko w rezerwach.

Obrońcy

• 2. Hans Sarpei – Niemiec z Ghany, który przybył nielegalnie. I teraz wiadomo, czemu gra tylko w Niemczech, powinien grać dla Niemiec, a nie dla Ghany.
• 3. Sergio Escudero – Hiszpan jak Hiszpan – idziesz, podasz i strzelasz. Mistrz świata w dokopaniu kogoś na tyle.
• 4. Benedikt Howedes – urodzony 29 lutego. Z tego powodu musi być jednak zadowolony.
• 5. Nicolas Plestan – wyłącznie rezerwowy, bo rozegrał tylko 3 spotkania. Przez wielu zwany jako Plesą.
• 6. Tim Hoogland – wierny fan WikiLeaks i Holandii.
• 13. Lukas Schmitz – co jak co, a dobry Niemiec musi być. Według amerykańskich naukowców w całości pokryty bombą atomową.
• 14. Kyriakos Papadopoulos – młody, 19-letni Grek, a już od razu gra w pierwszym składzie. Tyle tylko, że miał za sobą innych Papadopoulosów.
• 21. Christoph Metzelder – kiedyś piłkarz Realu, dzisiaj gwiazda Schalke. Mylony kiedyś przez Szpakowskiego z Perem Mertesackerem.
• 22. Atsuto Uchida – Japończyk z wyspy znanej z elektrowni atomowych. Wybucha radościa po każdym wygranym przez klub spotkaniu.
• 24. Christian Pander – trzyma w tajemnicy puszkę Pandory.

Pomocnicy

• 8. Hao Junmin – chiński zapylacz na boisku. Podobno sprzedaje podróbki komputerów.
• 11. Alexander Baumjohann – przyjaciel Johanna Wolfganga Goethe. Po polsku można powiedzieć jako Aleksander Baumjan.
• 12. Peer Kluge – a po co tu ten człowiek robi w tym klubie? Pomimo 31 lat, powinien on grać w 2.Bundeslidze.
• 18. Jose Manuel Jurado – kolejny Hiszpan w składzie Schalke. Przyszedł on z Atletico, bo mu się tam nudziło i wolał sobie znaleźć życie w nowym otoczeniu.
• 20. Vasillis Pliatsikas – jego ulubionym przedmiotem jest plastik.
• 23. Jermaine Jones – jest pół-Niemcem, pół-Amerykaninem we własnej osobie.
• 27. Ciprian Deac – brat Norwida. Urodził się w mieście Gej Dej.
• 30. Lewan Kenia – jest Gruzinem, ale nie jest z Kenii.
• 32. Joel Matip – nigdy nie nakłada żelu na głowę, ale z dobrego pozoru widać, że jest naprawdę wyjątkowo silny.
• 40. Anthony Annan – podobno syn Kofiego Annana.

Napastnicy

• 7. Raúl González Blanco – prawdziwa legenda hiszpańskiej piłki. Kiedyś był gwiazdą Realu, ale kiedy bał się, że młodzi dokopią mu kiedyś dupę, pojechał do Niemiec. Gra tam dobrze jak za dawnych lat. Tym samym nie wyłamał się z obietnicy, że zostanie w Realu do końca kariery.
• 9. Edu – n-ty Edu w Europie. Nawet polska Wikipedia nie miała kiedyś o zawodniku Schalke artykułu, a teraz go ma.
• 17. Jefferson Farfan – peruwiańczyk skradziony z PSV. Ma tak śmieszne nazwisko, że niektórzy zmieniają go na Fanfan, Farfał itp.
• 19. Mario Gavranović – Szwajcar z Chorwacji. Pierwszy rezerwowy w historii klubu.
• 25. Klaas-Jan Huntelaar – były kopacz Ajaksu, Realu i Milanu teraz w barwach Schalke. Jego kariera przypomina ciągnik jadący 400 km/h.

Trener

• Jens Keller – niemiecki coach tego klubu. Na początku zajmował się szkoleniem młodzieży, ale dostał posadę w prezencie po Stevensie.

Polacy w Schalke

Kiedyś występowało tu trzech Polaków: Rudolf Wojtowicz, Tomasz Hajto i Tomasz Wałdoch. Prawie wszyscy grali w pierwszym składzie. Prawie, bo tylko Wojtowicz rzadko grał w wyjściowej 11. Wałdoch był nawet kapitanem, a Hajto zbierał tylko żółte kartki.