Taniec ognia

Ognisty tancerz tuż przed podpaleniem widowni

Taniec ognia (fajerszoł, machanie płomykiem etc.) – sztuka podskakiwania i machania podpalonymi kijkiem, poi lub wachlarzami wykonywany przez jednego lub kilku nieodpowiedzialnych i pozbawionych wyobraźni młodzieńców. Przedmioty, którymi machają, są wysoce łatwopalne i zagrażają w sposób bezpośredni, pośredni i bezsprzeczny najbliższemu otoczeniu. Najczęściej tancerze występują w ochronnym płócienno-dżinsowym kostiumie, jednak często jest on zastępowany azbestem (ze względu na jego zbawienne, zdrowotne właściwości).

Taniec

Pokazy ogniowe często połączone są z elementami różnych tańców, w tym:

• oberek
• krakowiak
• chodzony
• goniony
• kamarinskaja
• kaczucza
• swisztowsko horo
• chmielowy

Na szczególną uwagę zasługuje ów ostatni taniec. Legendy i starodawne podania głoszą, jakoby to właśnie on zapoczątkował taniec z ogniem.

Rekwizyty

Tańcowi często towarzyszą śmieszne fatałaszki, muzyka (naprzemiennie motyw przewodni Matriksa i Doda) i odpowiedni wystrój otoczenia (butelki po soku z jabłek leżące na murku za machającymi).

Istnieje wiele sprzętów używanych do tańca z ogniem, najpopularniejsze z nich to poi oraz kij. Ponadto używane są:

• diabelski kijek
• dziwny kijek
• zbereźny kijek
• połamany kijek
• tępy kijek
• kijek samobijek

Rekwizyty – budowa

Kij właściwy składa się kolejno z:

• głowicy właściwej części przedniej (caputitis rectum pars anterius),
• części przedniej (pars anterius),
• części środkowo-przedniej (pars media anterius),
• części środkowej (pars medium),
• części środkowo-tylnej (pars media inferum),
• części tylnej (pars inferum),
• głowicy właściwej części tylnej (caputitis rectum pars inferum).

Głowice wykonane są z nieznanego do dziś tajnego materiału o kryptonimie toilet paper. Po wielu nieudanych próbach odszyfrowania tego skrótu kryptografowie dali za wygraną i porzucili nadzieję na poznanie składu materiału.

Warto jednak wiedzieć, iż laicy używają na zakończeniach mniej skutecznej substancji, zwanej kewlarem.