Wyświetlacz ciekłokrystaliczny

Wyświetlacz ciekłokrystaliczny, LCD (ang. liquid crystal display) – wyświetlacz ciekłokrystaliczny, który wg większości ludzi jest telewizorem. Cechą charakterystyczną dla niego jest niewielka grubość, często pojmowana jako płaskość.

Pierwszy taki wyświetlacz został stworzony w roku 1964 przez ruskich z bazaru i od tamtej pory nie zrobiono żadnych postępów, jeśli chodzi o jego rozwijanie, oczywiście poza zastosowaniem ich we wspomnianych wcześniej telewizorach. Obecnie produkcją tego typu odbiorników telewizji zajmują się głównie żółte ludy pod nadzorem Józka z bagien. Głównym powodem, dla którego się je kupuje, jest ładny wygląd z boku. Najlepiej spisują się w kalkulatorach, gdzie mogą poszczycić się paletą barw w liczbie 2. Taką ilość udało się osiągnąć dzięki zastosowaniu najnowszych osiągnięć techniki, takich jak polaryzator, oraz pradawnych, sprawdzonych w optyce metod, np. ciekłego kryształu skręcającego światło pod kątem zależnym od przyłożonego do niego napięcia elektrycznego. Zbudowany z takich elementów wyświetlacz świeci lub nie. Wersje mające większe możliwości w zakresie barw działają trochę inaczej. Jak wiadomo, jest wiele producentów takich wyświetlaczy, ale wszystkie są takie same, więc wybierając telewizor czy monitor należy kierować się jago wyglądem. W przypadku kalkulatorów, mierników cyfrowych, kas fiskalnych i innych urządzeń o trudnym do ustalenia przeznaczeniu, najlepiej wybrać ten, który ma najwięcej cyfr.

Najlepsi producenci telewizorów twierdzą, że modele oparte na technologii LCD nie są najlepsze, jednak sami je sprzedają. Przyczyną takiej sytuacji jest zapewne inteligencja ludzi, którzy, mimo tego stwierdzenia, kupują je w dużych ilościach, a producenci chcą przecież zarabiać. Obecnie uważa się, że dni LCD w telewizorach są policzone, gdyż nadciąga nowa technologia – nieokiełznana organiczna dioda emitująca światło znana pod nazwą OLED.