Edytujesz „Blashyrkh”

[[Plik:Misty-mountains-cold.jpg|thumb|200px|Blashyrkh latem]]
'''Blashyrkh''' (''Grim and Frostbitten Kingdom of Blashyrkh'') – królestwo w północnej [[Europa|Europie]]. Historia kraju sięga czasów przed Chrystusem. Tylko śnieg, mróz i ciemność, które do dziś spełniają ważne funkcje państwowe. Obowiązującym w kraju ustrojem jest monarchia konstytucyjna. Językami urzędowymi są blashyrczański i norweski (bokmål). Inne popularne języki to angielski, rosyjski i polski. Siedzibą króla są najwyższe szczyty gór Blashyrkhu, siedzibą parlamentu – Bergen.

== Historia ==
[[Plik:Black222.JPG|thumb|200px|Flaga Blashyrkhu. Piękna i barwna]]
Historia państwa blashyrczańskiego sięga czasów przed Chrystusem, kiedy nad ludami Skandynawii spokojnie trzymali pieczę Odyn ze swoją zgrają. Począwszy od okolic [[Bergen]]<ref>Wciąż wielu błędnie sądzi, że Bergen jest miastem norweskim</ref> na północ, gdzie było zimno jak diabli, osiedlili się ludzie o skrzekliwych głosach i czarno-białej skórze, zwani wówczas po prostu ''ludźmi [[Black metal|czarnego metalu]]''. Ci osobnicy cechowali się wyjątkową odpornością na zimno – spokojnie przemierzali mroźny bezkres tych ziem odziani jedynie w spodnie z czarnych skór.
Przez dwa tysiące lat Blashyrkh istniał sobie w ciszy i spokoju sąsiadując z [[Norwegia|Norwegią]] i [[Szwecja|Szwecją]]. O kraju znów stało się głośno po roku 1990, kiedy Ministerstwo Spraw Zagranicznych kraju na czele z Wojną, jednym z [[Czterej Jeźdźcy Apokalipsy|Czterech Jeźdźców Apokalipsy]] wprowadziło program promocji kraju z pomocą wędrownych bardów, nazwanych po pierwotnych ludach Blashyrkhu także ''ludźmi czarnego metalu'' (black metallers).

Sprawa władzy zawsze była jasna – władzę królewską od początku istnienia państwa dzierży król Mighty z rodu Ravendark.

Księgi historyczne i pieśni bardów wspominają o wielu wojnach i bitwach, prawda jest jednak taka, ze Blashyrczanie zwyczajnie lubią prać się po ryjach.

=== Symbole państwowe ===
Flaga Blashyrkhu jest jedną z barwniejszych pośród krajów skandynawskich – przedstawia czarny skandynawski krzyż z czarną obwódką na czarnym tle. Godło Blashyrkhu przedstawia dokładnie to samo. Hymnem państwowym jest ''Blashyrkh (Mighty Ravendark)'', marsz napisany na cześć króla.

== Geografia ==
Położenie geograficzne Blashyrkhu w większości na południe od koła podbiegunowego uniemożliwia na tych terenach występowanie dnia polarnego, zamiast tego, trwa tam wieczna noc. Kraj jest pokryty wysokimi pod samo niebo górami i głębokimi fiordami oraz porośnięte gęstym lasem.

Z racji wiecznego mroku nad Blashyrkhiem klimat jest bardzo zimny, jednak latem temperatura osiąga nawet -20&nbsp;°C. Wegetacja roślin trwa tyle, ile może.

== Mieszkańcy ==
[[Plik:Trunorwegianblackmetal.jpg|thumb|200px|Blashyrczanie w strojach ludowych]]
Kraj o powierzchni 530 000 km² zamieszkuje 4,5 mln osób, w tym 2,5 mln Blashyrczan, 1 mln Rosjan i 0,5 mln Norwegów i tyleż Polaków.

Najpopularniejsze zawody w Blashyrkhu to żołnierz, bard i poławiacz ryb<ref>Domena Polaków</ref> – wysoki podaż ogranicza w nich miejsca pracy. Najbardziej poszukuje się zawodowych katów i przerzucaczy śniegu w górach. Te dwa zawody są oblegane przez cudzoziemców – odpowiednio Norwegów i Rosjan.

Przez około 1500 lat Blashyrkh zamieszkiwali wyłącznie rdzenni blashyrczanie, jednak potem zaczął się powolny napływ równie odpornych na ekstremalny chłód [[Rosjanie|Rosjan]]. Po II wojnie światowej, w której Blashyrkh nie brał udziału<ref>Zawsze mało ich obchodziły sprawy Norwegii, a [[Niemcy]] nie chcieli wejść do kraju, bo było im za zimno</ref> pojawili się [[Polacy]], który przywieźli ze sobą [[napój alkoholowy|swoje sposoby na radzenie sobie z surowym klimatem]].

W XX wieku, kiedy w Norwegii zniesiono zawód kata, wielu Norwegów, którzy nie umieli nic innego przyjechali do Blashyrkhu, w którym popyt na katów był zawsze bardzo wysoki w większych miastach. W mniejszych miejscowościach, których nie stać na usługi katów przeprowadza się [[samosąd]]y, jest to jeden z wpływów kultury polskiej na blaszyrczańską.

Trzy przyjezdne narody miały niemały wpływ na kulturę królestwa Blashyrkh. Norwedzy przywieźli ze sobą zwyczaj palenia kościołów. W Blashyrkhu nie ma jednak chrześcijan, więc kościoły na spalenie buduje się od podstaw. Są one zawsze drewniane – koszty budowy są niskie, a drewniana konstrukcja lepiej się pali. Styl blaszyrczańskich bardów jest także mocno wzorowany na norweskich [[Black metal|pieśniach ludowych]].

Darem Rosjan dla Blashyrkhu jest tradycja przerzucania śniegu, która rozwinęła się na Syberii, żeby łatwiej było poruszać się po kołchozie. W ciągu lat wyewoluowały formy przerzucania o celach nie tylko praktycznych, ale i estetycznych.

=== Religia ===
Kraj jest otwarty na nowe religie, jednak brakuje tu chrześcijan i muzułmanów<ref>Za zimno</ref>, przeważają wyznawcy wierzeń nordyckich (62%) i słowiańskich (33%).

== Polityka ==
Blashyrkh jest monarchią konstytucyjną, co znaczy, że władzę sprawują zarówno król, jak i parlament. W przeciwieństwie do innych państw o tym ustroju najważniejszy jest król, nie parlament.

Jedynym władcą od początku istnienia państwa jest Mighty z rodu Ravendark, który mieszka w pałacu na szczycie najwyższej góry Blashyrkhu. Parlament jest dwuizbowy, dzieli się na Izbę Lordów<ref>[[Wielka Brytania|Zrzynka]]!</ref> i na Radę Wojskową znajdującą się bezpośrednio pod rozkazami króla i stanowiący jego „głos”.

W Blashyrkhu brak ministerstw jako takich, istnieją jedynie cztery urzędy: Zdrowia, na którego czele stoi Zaraza, Spraw Wewnętrznych na czele z Głodem, Sportu i Rekreacji, któremu szefuje Śmierć i Spraw Zagranicznych, którego głową jest Wojna. Najważniejszym urzędem jest Urząd Spraw Zagranicznych. Należy zaznaczyć, że od powstania państwa Blashyrkh nie toczył z nikim wojny.

=== Polityka zagraniczna ===
Do roku 1990 Blashyrkh był krajem dość zamkniętym, a ruch turystyczny był mały. Wtedy zapadła decyzja o otwarciu kraju i rozpoczęciu kampanii promującej go. Zatrudniono setki wędrownych bardów, rdzennej krwi Blashyrczan, by pojechali za granicę i swoją muzyką promowali kraj. Bardowie ci najczęściej łączą się w czwórki, co umożliwia użycie kilku typowych dla Blashyrkhu instrumentów na raz. Najpopularniejszym zespołem blashyrczańskich bardów jest [[Immortal]].

== Transport ==
Z racji ukształtowania terenu i wszechobecnego śniegu i mroku transport w Blashyrkhu jest utrudniony i da się go jedynie prowadzić na zaprzęgach z pentagramorogimi łosiami<ref>Gatunek występujący jedynie w Blashyrkhu</ref> lub Rosjanami.

== Gospodarka ==
Na przestrzeni wieków gospodarka Blashyrkhu zmieniała się, jednak najważniejszym sektorem zawsze były usługi. O ile jeszcze sto lat temu największą część PKB stanowili kaci i najemnicy, jednak po otwarciu granic turystyka stanowi 42% PKB.

Z racji klimatu w kraju brakuje pól uprawnych, produkty spożywcze sprowadza się z sąsiednich Szwecji i Norwegii. Wódkę sprowadza się z Polski, Rosji i Finlandii.

== Turystyka ==
Na otwarciu granic w 1990 najbardziej skorzystał sektor turystyczny, który dziś stanowi 42% PKB. Zagraniczni turyści chcą zwiedzić kolebkę muzyki ''ludzi czarnego metalu'', jak zwie się bardów, chcą także zobaczyć pokaz typowej blashyrczańskiej walki na dzikie ryki i gołe klaty i spróbować kiełbasek pieczonych po blashyrczańsku nad płonącym kościołem.

== Sport ==
[[Plik:Abbath sanki.gif|thumb|200px|Śnieżne harce wysportowanych Blashyrczan]]
Sportem narodowym Blashyrkhu jest przerzucanie głowy chrześcijanina przez siatkę, dlatego silna jest także reprezentacja siatkarska. Nie ma reprezentacji piłki nożnej, bo biała piłka ginęła w śniegu. Próbowano też rozgrywek ligi żużlowej, ale motocykle nie chciały odpalić na mrozie, poza tym rosyjscy przerzucacze nie nadążali z odśnieżaniem toru.

Popularne są oczywiście sporty zimowe, jak kombinacja norweska. Sezon 2010/11 przyniósł najmniej ofiar podczas jednego turnieju – podczas biegu dookoła Bergen zaginęło lub zostało znalezionych martwych tylko 13 z 50 uczestników.

== Zobacz też ==
* [[Avalon]]

{{Przypisy}}
{{Black metal}}

[[Kategoria:Blashyrkh| ]]
[[Kategoria:Fikcyjne państwa]]