Edytujesz „Dark Side of the Moon”

{{Album Infobox

|tytuł = Dark Side of the Moon

|okładka = Darksideofthemoon.jpg

|okładka nazwa = Jedyna prawdziwa prawdziwa okładka albumu.

|wykonawca = [[Pink Floyd|Różowy Heniek]]

|nagrywany = czerwiec 1972-styczeń 1973

|wydany = 1 marca 1973

|gatunek = rock progresywny

|długość = za krótki

|wytwórnia = Żniwa, EMIlka

|producent = Heńki

|następny = [[Wish You Were Here|Chcielibyśmy Żebyś tu Był]]

|poprzedni = [[Meddle|Mieszanie]]}}

<del>Więc,</del> <small>(Zdania się nie zaczyna od „więc”!)</small> Tak się złożyło, że „artyści” z grupy [[Pink Floyd]] łaskawie zechcieli nagrać album, i nazwać go zupełnie bez sensu. Ale od początku.

'''''Dark Side of the [[księżyc|Moon]]''''' (alias ''The Dark Side of the Moon'', alias ''The Dark the Side the of the Moon'') – album wydany przez Pink Floyd, po 2 latach balangi po sukcesie [[Meddle|poprzedniego]], w [[1973]]. Poruszają oni tam tematy z życia śmiertelników, o których oczywiście nie mają zielonego pojęcia. Ale poruszają. W warstwie muzycznej ta płyta to lekkie brzdąkanie w keyboard, i miękkie wokale. Oraz murzyńskie chórki.

Chciwość, pieniądze, szaleństwo, [[miłość]], samotność. Co tam jeszcze? [[Pieniądze]] i „przemijanie”. Dziękuję, pozdrawiam.

Jako że Floydzi wszystko popierdolili, te dwa utwory na płycie są razem. A Breathe na niektórych wydaniach nazywało się „Breathe in the Air”, tak że teraz nawet [[Last.fm]] nie może się połapać.

Generalnie o niczym, bo nie ma tekstu. Są tam efekty dzwiękowe z wszystkich innych piosenek. Większości.

<del>O oddychaniu.</del><ref>Takie łatwe to nie jest!</ref> Pierwsza część traktuje o miłości, jakież to oryginalne, żebyś mnie nie opuszczał/opuszczała, jeszcze oryginalniejsze, i o troskliwości. Druga część jest o [[playboy|króliku]], który kopie dziury. I kryje się przed [[słońce]]m. Według większości krytyków, ten tekst to metafora na pracoholizm i zapominanie o bożym świecie w czasie pracy. Normalni ludzie uważają to za lekko dziwne… Jeśli chodzi o muzykę, to nic ciekawego. Po prostu brzdąkanie w casio, brak [[Gitara elektryczna|gitary]], i niemiłosiernie wolny bas. Takie pierdnięcia co parę sekund, wiadomo.

Tu też nie ma tekstu. Generalnie to tylko napierdalanie w klawisze z paroma efektami dźwiękowymi. Można się domyślać, że utwór traktuje o brytyjskiej reprezentacji 4x400, ze względu na sapanie i bieg słyszalne w tle. Co potwierdza teorię o [[homoseksualizm|gejostwie]] Floydów. Strasznie nie komponuje się z resztą albumu.

Utwór zaczyna się od niemiłosiernie głośnego dźwięku zegarów, który obudziłby nawet mamuty zamarznięte na Syberii. Natomiast tekst traktuje o upływaniu czasu i starzeniu się. Jakby ktoś chciał o tym pamiętać, a ci debile jeszcze przypominają. No i na końcu Wright (choć resztę piosenki śpiewa Gilmour) śpiewa, że chciałby powiedzieć coś jeszcze. No to mogli nagrać dwupłytową wersję, idioci.

Potem jest repryza<ref>Cokolwiek to znaczy…</ref> utworu Breathe. Coś tam o grzaniu kości i ogniu, chyba kremacja.

{{cytat|Łoołoołołołołaaaaaa, uuuuoło ło ło je je je aaaaa oooooo uuuuuu.|Niewprawiony słuchacz o tym utworze.}}

Pieniądze są złe. I to o tym traktuje ta piosenka. Różni się od reszty albumu, gdyż jest to czysty [[hard rock]], co bardzo przeszkadza czułym uszkom słuchaczy progresywnego rocka. No i wpierdala się w styl muzyczny płyty. Mamy 2 mocne solówki na gitarze, i jedną na [[saksofon]]ie.

Czyli oni i my. Coś jak „Tacy sami”, tylko że zupełnie różne, bo o wojnie. Jaka ona jest be. Muzycznie to to samo co reszta płyty. To trochę dziwne, żeby z takim luzem o wojnie śpiewać, ale czy nie wspominałem już, że oni są gejami? To wszystko tłumaczy.

To ma związek z hasłem Forda, mówiącym o [[Ford T|fordzie T]]: „Możesz go mieć w każdym kolorze, byle by to był czarny.” Czyli że niby mamy możliwość wyboru, ale to tylko pozory.

Kolejne dziwactwo; skoczna muzyczka, a śpiewają o szaleństwie i głowach rozpadających się na kawałki. I że szaleńcy chodzą po trawnikach, a muszą po chodnikach. A to nieprawda, bo to ci z urzędu źle ścieżki wytyczyli i teraz normalnych obywateli nazywają wariatami!

Coś tam o [[księżyc]]u, który zasłania [[słońce]], czy coś. W każdym razie chodzi o to, że [[emo|wszystko co robisz jest bez sensu]], i [[żyletka|że najlepiej się pociąć]].

Generalnie album sprzedał się w ogromnej ilości kopii (Dokładnie 41 milionów), i muzycy mogli za to balangować do końca życia. W USA, na ten przykład, pokrył się osiemnastokrotną platyną, och, ach. Jeden z egzemplarzy albumu ostentacyjnie stwierdził, że ma zespół w dupie i uciekł na jakiś Billboard w USA. Siedział tam przez 741 tygodni (prawie 15 lat), aż mu się w końcu znudziło. Dark Side Of The Moon został też entuzjastycznie przyjęty przez krytyków. A i tak wszyscy wiedzą, że to gejostwo.

Tak się jakoś stało, że w Polsce w każdym domu jest ten album… Czy to kupi go ojciec, wspominający muzykę z młodości, czy też latorośl próbująca szpanować gustem muzycznym, tak jednak jest… Dom bez „DSotM” nie jest polski.

== Zobacz też ==

* [[Pink Floyd]]

* ''[[Wish You Were Here]]''

* ''[[Animals]]''

[[Kategoria:Albumy Pink Floyd]]

[[pt:The Dark Side of the Moon]]