Tekst źródłowy strony David Gilmour

== Kariera ==
=== Z Pink Floyd ===
Do Floydów dołączył w 1968. Początkowo zastępował Syda Barreta na koncertach (który okazał się przykładem złego działania dopalaczy na organizm, a poza tym był chory psychodelicznie), jednak gdy tamten stał się całkowicie niezdolny do pracy z zespołem, Gilmour zajął jego miejsce na stałe. Początkowa pokojowa współpraca z [[Roger Waters|Rogerem Watersem]] skończyła się wojną partyzancką.

=== Kłótnie z Watersem ===
Początkowo praca w zespole rozkładana była po równo. Jednak szybko ujawniła się megalomania Watersa, który twierdził, że jest najlepszy (wielu fanów też tak sądziło), że układa zajebiste teksty (wielu fanów do dziś tak twierdzi) i zdominował zespół swoją twórczością. Gilmour często nie zgadzał się z Watersem w sprawach artystycznych. Gdy „The Final Cut” (w 98% płyta Watersa) nie osiągnęło wielkiego sukcesu, Waters wypchał się na zespół, pozwalniał wszystkich po kolei, a na końcu siebie. Myślał, że Pink Floyd przestało istnieć.

Zaprawdę, powiadam wam, mylił się ogromnie!

=== Pink Floyd: Reaktywacja ===
Kilka lat po rozwiązaniu grupy, Gilmour sprosił kolegów (bez Watersa) i reaktywował zespół. Waters się wściekł. Gilmour miał to gdzieś. Waters wściekł się jeszcze bardziej. Poszli do sądu. Idea <math>Waters = Pink Floyd</math> i <math>Pink Floyd = Waters</math> nie przeszła i Gilmourowcy mogli tworzyć jako Pink Floyd. Z tego układu wyszły dwa albumy: „A Momentary Lapse of Reason” (gdy Gilmour popadł w filozofię i zastanawiał się czy wszystko i nic ma sens) i „The Division Bell”.