Aktualna wersja |
Twój tekst |
Linia 1: |
Linia 1: |
|
|
|
⚫ |
'''Indochine ''' – francuski zespół [[pop- rock]]owy. Znani tylko przez starych wyjadaczy i napalone na wokalistę nastolatki. Od 30 lat grają każdy możliwy gatunek muzyki , udając, że wiedzą , co robią. Lata 80 . minęły im na [[ Narkoman|miłym spędzaniu czasu]]. |
|
|
⚫ |
|
|
|
|
|
|
|
|
⚫ |
{{t|Indochine |}} francuski zespół pop- rockowy. Znani są tylko przez starych wyjadaczy i przez napalone na wokalistę nastolatki. Od 30 lat grają każdy możliwy gatunek muzyki udając, że wiedzą co robią. Lata 80 ' minęły im [[ ćpanie| na miłym spędzaniu czasu]]. |
|
|
|
|
|
== Skład zespołu == |
|
== Skład zespołu == |
|
* '''Nicola Sirkis''' – główny ekshibicjonista w zespole. To on zgarnia wszystkie [[groupies]]. Raczej nie śpiewa, ogranicza się do krzyczenia „putain de public”, „putain de stade” i „merci à vous”. Od czasu do czasu krzyknie samo „putain”. Ot, taki kreatywny.
|
|
{{t|Nicola Sirkis|}} główny ekshibicjonista w zespole. To on zgarnia wszystkie [[groupies]]. Raczej nie śpiewa, ogranicza się do krzyczenia „putain de public”, „putain de stade” i „merci à vous”. Od czasu do czasu krzyknie samo „putain”. Ot, taki kreatywny. |
|
|
|
|
* '''Boris Jardel''' – teoretycznie gitarzysta, w praktyce kochanek Nicoli. Lubi krzyczeć „sucker”. Biega po scenie i udaje, iż nie przeszkadza mu to, że Nicola albo przed nim klęczy, albo się o niego przez cały koncert opiera.
|
|
{{t|Boris Jardel|}} teoretycznie gitarzysta, w praktyce kochanek Nicoli. Lubi krzyczeć „sucker”. Biega po scenie i udaje, że nie przeszkadza mu to, że Nicola albo przed nim klęczy albo się o niego opiera przez cały koncert. |
⚫ |
* '''Oli de Sat ''' – gitarzysta rytmiczny, najbardziej [[emo]] waty z całego zespołu. Swoją żałosną egzystencję podkreśla czarnym eyelinerem. Nie za bardzo wie, co robi w Indochine , ale przynajmniej hajs się zgadza. |
|
|
|
|
⚫ |
* '''Marc Eliard ''' – basista. Zaraz po Nicoli ma najdłuższy staż w zespole. Zaczął od grania [[jazz]]u, skończył w Indochine. Próbuje jakoś nadać zespołowi klasy, nosząc na scenie eleganckie garnitury , ale reszta grupy konsekwentnie ten plan niweczy. |
|
|
⚫ |
{{t|Oli de Sat |}} gitarzysta rytmiczny, najbardziej [[emo |emowaty]] z zespołu. Swoją żałosną egzystencję podkreśla czarnym eyelinerem. Nie za bardzo wie, co robi w Indochine ale przynajmniej hajs się zgadza. |
⚫ |
* '''Mister Shoes ''' – któryś z kolei perkusista w zespole. Dostał się do grupy po znajomości, ponieważ postawił piwo Borisowi. |
|
|
|
|
⚫ |
* '''François Matuszenski ''' – klawiszowiec, dowód na to, że Polacy są wszędzie. Jego przodkowie nie zorientowali się, że wywalenie „ń” z nazwiska może znacznie utrudnić wymowę, toteż teraz wszyscy nazywają go „Matu”. Jeśli ktoś jednak decyduje się na wymówienie pełnego nazwiska, brzmi to mniej więcej jak „Matuszenyski”. |
|
|
⚫ |
{{t|Marc Eliard |}} basista. Zaraz po Nicoli ma najdłuższy staż w zespole. Zaczął od grania jazzu, skończył w Indochine. Próbuje jakoś nadać zespołowi klasy, na scenie nosząc eleganckie garnitury ale reszta grupy konsekwentnie niweczy ten plan. |
|
|
|
|
⚫ |
{{t|Mister Shoes |}} któryś z kolei perkusista w zespole.Dostał się do grupy po znajomości, ponieważ postawił piwo Borisowi , który załatwił mu miejsce przy garach. |
|
|
|
|
⚫ |
{{t|François Matuszenski |}} klawiszowiec, dowód na to, że Polacy są wszędzie. Jego przodkowie nie zorientowali się, że wywalenie „ń” z nazwiska może znacznie utrudnić jego wymowę, toteż teraz wszyscy nazywają go „Matu”. Jeśli ktoś jednak decyduje się na wymówienie pełnego nazwiska, brzmi to mniej więcej jak „Matuszenyski”. |
|
|
|
|
|
== Byli członkowie == |
|
== Byli członkowie == |
|
Przez Indochine przewinęło się tyle osób, że nastąpiła prawie całkowita wymiana składu. Jedynym założycielem będącym do dziś w zespole jest Sirkis. Zagadką pozostaje, czy to on powywalał wszystkich, czy sami poodchodzili. Najciekawszymi byłymi członkami są (a jakże!) założyciele: |
|
Przez Indochine przewinęło się tyle osób, że nastąpiła prawie całkowita wymiana składu. Jedynym założycielem będącym do dziś w zespole jest Sirkis. Zagadką pozostaje czy to on powywalał wszystkich, czy sami poodchodzili. Najciekawszymi byłymi członkami są (a jakże!) założyciele: |
⚫ |
* '''Dimitri Bodiansky ''' – rusek z polskimi korzeniami. Pantoflarz, odszedł z zespołu po rozkazie żony. Zdarza mu się grać na koncertach grupy i utrzymuje dobry kontakt z Nicolą, który został ojcem chrzestnym jego dzieci. |
|
⚫ |
* '''Stéphane Sirkis ''' – brat bliźniak Nicoli. Zmarł w [[1999 ]]. Przyczyną śmierci nie była [[narkotyki|dobra zabawa]] , ale zapalenie wątroby. |
|
⚫ |
* '''Dominique Nicolas ''' – to jego zasługą jest początkowy sukces grupy. Był głównym autorem największych hitów zespołu, aż w końcu walnął takiego [[foch]] a, że odszedł z formacji. Ot tak. Co, nie mógł? |
|
|
|
|
|
|
⚫ |
{{t|Dimitri Bodiansky |}} Rusek z polskimi korzeniami. Pantoflarz, odszedł z zespołu po tym jak żona mu kazała. Zdarza mu się grać na koncertach grupy i utrzymuje dobry kontakt z Nicolą, który został ojcem chrzestnym jego dzieci. |
⚫ |
|
|
⚫ |
Młody Nicola wraz ze swoim kolegą Dominique' em w pijackim amoku stwierdzili, że założą zespół. Znaleźli ruska, który umiał grać na saksofonie , i po krótkich negocjacjach Dimitri dołączył do grupy. Grali sobie aż w końcu brat Nicoli usłyszał ich i stwierdził, że albo przyjmą go do zespołu , albo poskarży się matce. Wobec takiego argumentu Nicola nie miał wyjścia i od tego momentu zespół liczył cztery osoby. Wydali w 1982 płytę o wdzięcznym tytule ''L'aventurier'' Krytykom się spodobało, ludziom się spodobało, no to teraz trasa, nie? Supportowali ''Taxi girl'' i było na tyle fajnie, że rok później wydali kolejną płytę ''Le Péril jaune''. Znowu trasa, sława i [[ seks|wszystko]] , [[ dopalacze|co]] [[ libacja alkoholowa|jest]] [[pieniądze|z tym związane]] |
|
|
|
|
|
|
⚫ |
{{t|Stéphane Sirkis |}} brat bliźniak Nicoli. Zmarł w 1999 r. Przyczyną śmierci nie była [[narkotyki|dobra zabawa]] ale zapalenie wątroby. |
⚫ |
Ich trzecia płyta , zatytułowana bardzo oryginalnie ''3'' , była kolejnym sukcesem komercyjnym. Okazało się, że członkowie zespołu przewidują przyszłość i ubiegli [[Ivan Komarenko|Ivana Komarenko]] , wydając singiel ''Tes yeux noirs'' w 1985. No , sorry Ivan. |
|
|
|
|
|
|
⚫ |
{{t|Dominique Nicolas |}} to jego zasługą jest początkowy sukces grupy. Był głównym autorem największych hitów zespołu, aż w końcu walnął takiego [[foch |focha]], że odszedł z zespołu. Ot tak. Co, nie mógł? |
⚫ |
|
|
⚫ |
Nareszcie przełom! Grupa zmienia image na bardziej rockowy i wszyscy przestają ich lubić. Zarzucają Nicoli śpiewanie z playbacku, krytycy nazywają Indochine „bezczelną kopią [[The Cure]]”. Ogólnie przesrane. Robią trasę i próbują jakoś ratować honor , ale nie bardzo im to wychodzi. |
|
|
|
|
|
|
|
== Początki Indochine == |
⚫ |
Żeby jakoś ocieplić swój wizerunek , płyta ''Le Baiser'' była inspirowana literaturą i filmami. Sporo na niej utworów akustycznych, pojawia się wiolonczela, harfa… Trzeba przyznać , że zespół był bardzo zdesperowany. Mała krytyka i całkowita zmiana stylu? Okej… |
|
|
⚫ |
Młody Nicola , wraz ze swoim kolegą Dominique' m w pijackim amoku stwierdzili, że założą zespół. Znaleźli ruska, który umiał grać na saksofonie i po krótkich negocjacjach Dimitri dołączył do grupy. Grali sobie aż w końcu brat Nicoli usłyszał ich , i stwierdził, że albo przyjmą go do zespołu albo poskarży się matce. Wobec takiego argumentu Nicola nie miał wyjścia i od tego momentu zespół liczył cztery osoby. Wydali w 1982 r płytę o wdzięcznym tytule ''L'aventurier'' Krytykom się spodobało, ludziom spodobało, no to teraz trasa, nie? Supportowali ''Taxi girl'' i było na tyle fajnie, że rok później wydali kolejną płytę '' Le Péril jaune''. Znowu trasa, sława i [[ panienki|wszystko]] [[ dragi|co]] [[ libacje|jest]] [[pieniądze|z tym związane]] |
|
⚫ |
Ich trzecia płyta zatytułowana bardzo oryginalnie ''3'' była kolejnym komercyjnym sukcesem. Okazało się,że członkowie zespołu przewidują przyszłość i ubiegli [[Ivan Komarenko|Ivana Komarenko]] wydając singiel ''Tes yeux noirs'' w 1985 r. No sorry Ivan. |
|
|
|
|
|
⚫ |
== Indochine w latach 1987 - 1991 == |
⚫ |
No i mamy rok 1991! Co to oznacza? Dzisięciolecie Indochine! Yay! To oznacza, że można odgrzać stare kawałki i nazwać płytę – uwaga – urodzinową! Fani wrócili, krytycy dają łapki w górę… Żyć nie umierać! |
|
|
⚫ |
Nareszcie przełom! Grupa zmienia image na bardziej rockowy i wszyscy przestają ich lubić. Zarzucają Nicoli śpiewanie z playbacku, krytycy nazywają Indochine „bezczelną kopią [[The Cure]]”. Ogólnie przesrane. Robią trasę i próbują jakoś ratować honor ale nie bardzo im wychodzi. |
|
|
|
|
|
⚫ |
Żeby jakoś ocieplić swój wizerunek płyta ''Le Baiser'' była inspirowana literaturą i filmami. Sporo na niej utworów akustycznych, pojawia się wiolonczela, harfa... Trzeba przyznać że zespół był bardzo zdesperowany. Mała krytyka i całkowita zmiana stylu? Okej... |
⚫ |
…A sorry , jednak nie. Na płycie znalazł się singiel ''La Guerre est finie'' , co oznacza „wojna się skończyła” , a tu nagle i zupełnie przypadkowo , wybuchła wojna w Zatoce Perskiej… Media stwierdziły, że „tak być nie będzie” , no i bojkot, znowu nikt nie puszcza Indochine w [[radio]]. Krytycy z maniackim uporem piętnują za podobieństwo do ''The Cure'' (wczas im się przypomniało) , ale fanom się podobało, więc jest nadzieja! |
|
|
|
|
|
|
⚫ |
No i mamy rok 1991! Co to oznacza? 10-lecie Indochine! Yay! To oznacza, że można odgrzać stare kawałki i nazwać płytę - uwaga - Urodzinową! Fani wrócili, krytycy dają łapki w górę... Żyć nie umierać! |
⚫ |
|
|
|
⚫ |
...A sorry jednak nie. Na płycie znalazł się singiel ''La Guerre est finie'' co oznacza „wojna się skończyła” a tu , nagle i zupełnie przypadkowo wybuchła wojna w [[Zatoka Perska|Zatoce Perskiej]]... Media stwierdziły, że „tak być , nie będzie” no i bojkot, znowu nikt nie puszcza Indochine w radiach. Krytycy z maniackim uporem piętnują za podobieństwo do ''The Cure'' (wczas im się przypomniało) ale fanom się podobało, więc jest nadzieja! |
⚫ |
Nie ma nadziei. Wydali płytę „[[ Un jour dans notre vie|Przepraszamy za ''La guerre est finie'']] ”, ale wszyscy wokół grali [[grunge]] i [[techno]], więc nikt ich nie chciał słuchać. Po za tym Dominique Nicolas walnął permanentnego focha i odszedł z zespołu. Zostali tylko bliźniacy. Na szybko udało im się skołować gitarzystę , i hej! , w 1996 wydają nowy album… |
|
|
|
|
|
|
⚫ |
== Indochine w latach 1993 - 1996 == |
⚫ |
…który, jak się okazało , był do dupy. Przeszedł przez Francję niezauważony. Media uważają zespół za banalny , ale w sumie co się dziwić, skoro na ''Wax'', bo o tej płycie mowa , śpiewają o satelitach. |
|
|
⚫ |
Nie ma nadziei. Wydali płytę [[ un jour dans notre vie|Przepraszamy za ''La guerre est finie'']] ale wszyscy wokół grali [[grunge]] i [[techno]], więc nikt ich nie chciał słuchać. Po za tym Dominique Nicolas walnął permanentnego focha i odszedł z zespołu. Zostali tylko bliźniacy. Na szybko udało im się skołować gitarzystę i hej! w 1996 wydają nowy album... |
|
|
|
|
|
⚫ |
...który, jak się okazało był do dupy. Przeszedł przez Francję niezauważony. Media uważają zespół za banalny ale w sumie co się dziwić, skoro na ''Wax'', bo o tej płycie mowa śpiewają o satelitach. |
⚫ |
|
|
⚫ |
Kiedy wydaje się, że gorzej już być nie może, umiera Stephane. Wydanie nowej płyty ''Dancetaria'' zostaje odwleczone w czasie. W tym samym czasie do zespołu trafia Oli de Sat, który , kolokwialnie mówiąc , uratował dupę zespołowi. Indochine najwyraźniej lubią być bojkotowani przez media, bo na tej płycie wracają do rockowo-gotyckiego brzmienia. I zdarzyło się coś, czego nie spodziewał się nikt – album nie jest totalną klapą! Nie jest jakimś sukcesem, nadal o Indochine mówi się niewiele , ale pierwszy raz od kilku lat nie spieprzyli roboty! Progres! Wyruszyli w trasę, żeby odbudować szacunek wśród krytyków. |
|
|
|
|
|
|
⚫ |
== Indochine w latach 1999 - 2005 == |
⚫ |
Nastał rok 2000… I w końcu napisali coś , czego da się słuchać. Walnęli do piosenek trochę gitary elektrycznej, rozpoczęli współpracę z innymi muzykami… Duży wpływ na ten sukces miała rozmowa Nica z [[księżyc]]em. Zostali w klimatach rockowych, co przysporzyło im nowych fanów, a co za tym idzie – groupies! |
|
|
⚫ |
Kiedy wydaje się, że gorzej już być nie może, umiera Stephane. Wydanie nowej płyty ''Dancetaria'' zostaje odwleczone w czasie. W tym samym czasie do zespołu trafia Oli de Sat, który - kolokwialnie mówiąc - uratował dupę zespołowi. Indochine najwyraźniej lubią być bojkotowani przez media, bo na tej płycie wracają do rockowo-gotyckiego brzmienia. I zdarzyło się coś, czego nie spodziewał się nikt : Album nie jest totalną klapą! Nie jest jakimś sukcesem, nadal o Indochine mówi się niewiele ale pierwszy raz od kilku lat nie spieprzyli roboty! Progres! Wyruszyli w trasę, żeby odbudować szacunek wśród krytyków. |
|
|
|
|
|
⚫ |
Nastał rok 2000... I w końcu napisali coś czego da się słuchać. Walnęli do piosenek trochę gitary elektrycznej, rozpoczęli współpracę z innymi muzykami... Duży wpływ na ten sukces miała rozmowa Nica z księżycem. Zostali w klimatach rockowych, co przysporzyło im nowych fanów, a co za tym idzie - groupies! |
⚫ |
Zespół zmotywowany tym, że na koncertach przybyło ładnych dziewczyn bez koszulek, postanawiają zostać w klimatach rockowych. Wydają płytę ''Alice&June ''. Kolejny sukces, kolejne groupies. |
|
|
|
|
|
|
⚫ |
Zespół zmotywowany tym, że na koncertach przybyło ładnych dziewczyn bez koszulek, postanawiają zostać w klimatach rockowych. Wydają płytę Alice&June. Kolejny sukces, kolejne groupies. |
|
[[Kategoria:Francuskie zespoły]] |
|
|
[[Kategoria:Zespoły popowe]] |
|
|
[[Kategoria:Zespoły rockowe]] |
|