Edytujesz „Kleik”

{{T}}[[substancja]] o działaniu energetyczno-uzdrawiającym o właściwościach dobroczynnych. Prawdziwy, oryginalny kleik jest barwy jasnobrązowej, tudzież kremowej, [[Kolor ecru|ecru]] lub białej z nutą [[kakao]].

== Geneza ==
Słowo ''kleik'' pochodzi najprawdopodobniej z [[Język grecki|greki]], od określenia ''kleikos'' (''κλεικοσ'', mocny, wytrzymały) lub ''kleikanos'' (''κλεικανοσ'', mocniejszy, straszniejszy). Wiadome jest, że znano go już w II wieku p.n.e. Ujawniony jest w pismach wielu słynnych mężów, m.in. [[Tales z Miletu|Talesa z Miletu]]. Ówczesnych zastosowań tego środka odcyfrować niepodobna.

Kleik jako zjawisko przywędrował na ziemie polskie w [[XI wiek|XI]] lub [[XII wiek]]u, najprawdopodobniej dzięki [[krucjaty|wyprawom krzyżowym]]. Wojownicy powracający z nich często stosowali go do leczenia schorzeń lub w innych celach. W tradycyjnej kuchni oraz [[kuchnia polska|polskiej]] ma on swoje ugruntowane miejsce.

== Skład oraz produkcja ==
[[Plik:Gotowe.jpg|thumb|200px|right|Z tych składników prawdopodobnie nie przygotuje się porządnego, uczciwego kleiku]]

Produkcja kleiku jest domeną ludzi żyjących na odludziu, odizolowanych [[samotnik]]ów, spędzających wiele czasu na lekturze starych [[magiczna księga|ksiąg magicznych]] i [[inkunabuł]]ów.

Istnieje jednakże kilka szczegółów produkcji. Wiadomo, że wśród składników znajdują się sproszkowane mleko smocze oraz krople pierwszego majowego deszczu, płatki róży, orzechy absurdalne, oddech niedźwiedzia i [[psia sierść]]. Z pewnością, jak udowodniono już wielokrotnie, historie o niesamowitych i trudno dostępnych, jak i trudno strawnych składnikach, można włożyć między bajki.

=== Medycyna ===
Kleik jako środek medyczny odkryty został w latach trzydziestych [[XIX wiek]]u. Jest substancją energetyzującą i stawiającą na nogi, swoistym [[żeń-szeń|żeń-szeniem]] tamtych czasów, kompleksem multiwitaminowym stworzonym ludzką ręką. Od tego czasu stwierdzono jego dobroczynne działanie w przypadku:

* problemów z układem trawiennym
* uporczywej niedokrwistości
* [[lenistwo|lenistwa]]
* osłabienia organizmu
* [[głupota|ociężałości intelektualnej]]
* tyfusu
* [[poprawność polityczna|niepoprawności politycznej]]
* senności
* [[ból]]u stóp

Należy jednakże nadmienić, że kleik w wymienionych przypadkach jedynie wtedy jest skutecznym medykamentem, kiedy podawany jest dzieciom do lat dwunastu.

Kleiku nie należy podawać z [[dżem]]em czy [[kasza|kaszą gryczaną]], a na surowo.

=== Jako środek przymusu bezpośredniego ===
W niektórych rejonach Polski, nie wiedzieć czemu, kleik uznawany jest za niestrawny i, żeby ująć to słowami Kazia, lat 6, ''fe, niedobly''. Strategicznie przygotowana miska kleiku, czy nawet groźba jego przygotowania ze strony przezornej matki, jest idealnym środkiem zmuszającym dzieci do posłuszeństwa.

Przeciw takiemu postępowaniu wpłynęła do [[Rzecznik Praw Dziecka|Rzecznika Praw Dziecka]] jedna skarga we [[Wrocław]]iu i dwie w [[Kraśnik]]u.

=== Jako środek izolacyjny i spoiwo dla budownictwa ===
Pęd kolonizacyjny, szczególnie w pełnym i późnym średniowieczu, zmuszał często rodziny, nawet niezbyt majętne, do nagłych prac budowlanych. Znano już [[cegła|cegłę]], znano drewniane deski, znano [[gwóźdź|gwoździe]]. Elementy te zaczęto od [[XIII wiek]]u łączyć także za pomocą kleiku, który, wzmocniony dodatkami z ziół oraz drobno mielonego żwiru, stanowił idealne spoiwo oraz izolację dźwiękową, co okazywało się zbawienne, jeżeli sąsiedzi się kłócili, a potem zbyt energicznie i często godzili.

Kleik jako środek budowlany stracił na znaczeniu kiedy wymyślono [[wielka płyta|państwowe budownictwo mieszkaniowe]].

=== Inne ===
Drobne zastosowania kleiku można podsumować jak następuje:

* militarne: obrona przeciwlotnicza, budowa okopów
* [[przemysł]]: półprodukt gazobetonu
* elektronika: pochłaniacz promieniowania radioaktywnego, efektywnością zbliżony do ołowiu
* turystyka: ręcznie rzeźbione [[matrioszka|matrioszki]] z kleiku są popularną pamiątką z [[Obwód kalingradzki|Obwodu Kaliningradzkiego]]

== Literatura ==
# Marazm, Eustachy Adrian, ''Sztuka władania kleikiem u Starożytnych. We dwu tomach ze skorowidzem''. Warszawa 1936.
# Prenatale, Giorgio Marudello, ''Il principe de bolla, la relative storia e composizione''. Milano, 1745.

{{jedzenie}}

[[Kategoria:Sztuka kulinarna]]