Edytujesz „Lalka (powieść)”

Stasiek Wokulski jest [[biznesmen]]em i prowadzi elegancki butik na Krakowskim Przedmieściu w [[Warszawa|Warszawie]]. Wcześniej robi sporą [[pieniądze|kasę]] na korzystnym małżeństwie z pewną wdową i handlu z [[Rosjanin|Ruskimi]]. Sam wkrótce też zostaje wdowcem, ale nie pogrąża się w specjalnie w [[smutek|smutku]]. Uregulowany stosunek do [[wojsko|służby wojskowej]] zapewnił mu udział w [[powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]], zakończonym, jak wiadomo, zwycięstwem gości. Na swoje nieszczęście, Stach zabujał się w Izabeli Łęckiej, lasce z rodziny [[arystokracja|arystokratycznej]], świecącej jednakowoż gołą sakiewką. Panienka była niczego sobie, ale miała Wokulskiego za nic, bo był niższego pochodzenia oraz jadł karpia [[nóż|nożem]] i [[widelec|widelcem]]. A Stasiek był to [[chłop]] porządny, regularnie płacił personelowi, sponsorował młodych zdolnych płci obojga, nie miał nic do [[Żydzi|Żydów]] i uczył się obcych języków. [[Honor]]owy był i potrafił dać w pysk nawet hrabiemu. No i kochał Izkę. Ta jednak olewała go kompletnie, a do tego kurwiła się z każdym ładniejszym szlachciurą, co doprowadziło Wokulskiego do rozpaczy. W desperacji będąc, rzucił się pod koła, opóźnionego na szczęście, [[pociąg|pospiesznego]] do [[Skierniewice|Skierniewic]], skąd wyciągnął go jakiś [[kolejarz]]. Drugi nurt powieści to pamiętnik starszego gościa – Ignacego Rzeckiego, kombatanta, najlepszego kumpla Wokulskiego i kierownika jego butiku. Miał on nieszkodliwego zajoba na punkcie [[Napoleon Bonaparte|Napoleona Bonaparte]] oraz ideę, żeby wydać Staśka za jedną [[kobieta|kobietę]] o niejasnym stanie cywilnym, w dodatku z nieślubnym [[dziecko|bachorem]]. Miły ten dziadzio, gaworzy sobie na stronach pamiętnika, ubarwiając [[proza|powieść]] kolorytem epoki. Na koniec powiększa grono [[anioł|aniołków]] od przepychania chmurek.