Edytujesz „Ludwig van Beethoven”

[[Plik:Beethoven.jpg|thumb|250px|i jego podróbka]]

Bracia kompozytora nie byli (lub byli miernie) utalentowani muzycznie. Johann bardzo chciał żeby Ludwig Jr. był takim cudownym dzieckiem jak Mozart. Beethoven w bardzo młodym wieku zaczął pobierać lekcje fortepianu, był tak mały że musiał stać na fortepianowym stołku żeby dosięgnąć klawiatury. Jego ojciec mówił wszystkim że Ludwig ma 2 lata mniej żeby wydawał się bardziej utalentowany, nawet sam Beethoven długo myślał że urodził się w [[1772]] r. Najważniejszym z nauczycielem Ludwiga był kompozytor i <del>onanista</del> organista Christian Gottlob Neefe, który zaznajomił młodego Beethovena z muzyką Jana Sebastiana Bacha i rozkochał w niej (Bachowski cykl preludiów i fug „Das Wohltemperierte Klavier” Beethoven znał na pamięć). Opuścił szkołę w wieku 11 lat i już w [[1784]] r. mając 14 lat młody muzyk począł zastępować Neefego na odpowiedzialnym stanowisku dworskiego organisty elektora w Bonn (jego dworską liberię stanowiły: morskozielony surdut, zielone spodnie do kolan (ze sprzączkami), pończochy z białego lub czarnego jedwabiu oraz buty z czarnymi kokardami). Pojawiły się też pierwsze wydane kompozycje (m.in. Wariacje nt. marsza Dresslera i trzy sonaty zadedykowane elektorowi Maksymilianowi Fryderykowi), które nie zdradzały jednak rozmiaru późniejszego talentu kompozytora. Już wtedy zaczął komponować niewielkie utwory i niesamowicie czytał nuty a <del>windows</del> vista.

W roku [[1787]], siedemnastoletni Beethoven skorzystał z okazji wyjazdu do Wiednia, ówczesnej stolicy muzyki i muzyków. Tam to, być może, spotkał się z samym Mozartem, który – według przekazów – miał zobaczyć w nim „chłopca, który niebawem zadziwi świat”. Niestety, choroba matki (suchoty) już po dwóch tygodniach zmusiła młodzieńca do powrotu. Choć zdążył on jeszcze ujrzeć matkę żywą, niebawem zmarła. Po jej zgonie Johann bez reszty oddał się nałogowi i nie był w stanie zarabiać nawet na utrzymanie synów. Faktyczną głową rodziny został wtedy Ludwig, któremu udało się uzyskać pozwolenie na odbieranie połowy pensji ojca, przyznawanej mu nadal z łaski arcyksięcia, czynił to, by Johann nie wydawał wszystkich pieniędzy na alkohol. W tych trudnych chwilach pomógł rodzinie Beethovenów Franz Ries. W tym też okresie na dwór boński przybył hrabia Ferdinand von Waldstein, który został rychło nie tylko przyjacielem, ale i pierwszym <del>alfonsem</del> mecenasem kompozytora. W [[1792]] r. przeniósł się do Wiednia gdzie przez krótki okres pobierał lekcję u Haydna, Schenka, Albrechtsbergera i Salieriego (to ten co nie zabił Mozarta), jednak był zbyt uparty żeby nauczyć się czegokolwiek od któregoś z nich. Johann Schenk poprawiał ćwiczenia Beethovena zanim ten pokazywał je Haydnowi co oszczędziło mu trochę zakłopotania.

Jako koncertujący pianista Beethoven był bardzo modny w wiedeńskim towarzystwie, nawet jeśli nie miał odpowiednich manier. Arystokracja oczekiwała od niego uniżoności i spodziewała się że będzie znał swoje miejsce. Beethoven owszem znał je, tylko nie było ono tam gdzie oni się spodziewali że będzie. Pewnego razu zbeształ swojego chlebodawcę, księcia Lichnowsky'ego, rzucając uwagę: „Są i będą tysiące książąt. Beethoven jest tylko jeden”. Kiedy chciał (czyli prawie zawsze), potrafił być bardzo uparty. Jeśli nie miał odpowiedniego nastroju, nie chciał grać, nawet jeśli się go błagało – jak to uczyniła hrabina Thun – na kolanach (ale jak zauważa Frau von Bernhardt „hrabina Thun była bardzo ekscentryczną osobą”). Kompozytor miał ochrypły śmiech i niemiły zwyczaj plucia kiedy mu przyszła na to ochota. Jak można było się spodziewać po człowieku o tak gwałtownym temperamencie, Beethoven miał duże problemy z utrzymaniem służących (po prostu nie mogli z nim wytrzymać). Równie słabo dogadywał się z właścicielami mieszkań więc musiał zmieniać je co kilka miesięcy (jeden z jego gospodarzy w Baden był bardzo rad mając Ludwiga za lokatora. Po jego przeprowadzce sprzedał na licytacji zasłony zabazgrane nutami). Beethoven był strasznie niechlujny. Baron de Tremont przysięgał że w czasie jednej z jego wizyt u kompozytora widział pod fortepianem pełen nocnik. A kiedy Beethoven przychodził w wizytę dobrze było pochować co lepszą porcelanę bo często upuszczał różne rzeczy (i zacinał się przy goleniu). Nie lepiej zachowywał się w restauracjach. Wychodził nie zapłaciwszy rachunku, albo (nieobecny duchem) płacił za posiłek którego nie zamówił. Gryzmolił nuty na serwetkach obrusach i kartach dań. Pewnego razu tak się rozzłościł na kelnera że rzucił w niego swoim daniem z cielęciny w sosie (a potem wybuchnął śmiechem. Z Beethovenem nigdy nic nie było wiadomo). Lubił ryby ale jego ulubionymi daniami były jajecznica w zupie chlebowej albo pełna miska makaronu z parmezanem. Lubił też mocną kawę.

* Będąc głuchym, tworzył muzykę.

== Zobacz też ==

* [[Antonio Salieri]]

* [[Ferenc Liszt]]

* [[Fryderyk Chopin]]

* [[Jan Sebastian Bach]]

* [[Joseph Haydn]]

* [[Opętany klawiszowiec]]

* [[Wolfgang Amadeusz Mozart]]

{{DEFAULTSORT:Beethoven, Ludwig}}

[[kategoria:Kompozytorzy]]

[[Kategoria:Austriaccy muzycy]]