Edytujesz „Marsz na orientację”

{{medal}}

'''Marsz na orientację''' (nie mylić z biegiem na orientację, który jest podobny ale inny) – rodzaj gry <del>komputerowej</del> w terenie, najczęściej w [[las|lesie]], oscylującej pomiędzy biegiem a [[geocaching]]iem. W dużym skrócie polega na odszukiwaniu punktów w terenie, według [[mapa|mapy]], którą przygotowali organizatorzy. Biega się najczęściej po lesie i różnych parkach, choć bywają też imprezy czysto miejskie, co ma ten urok, że punkty kontrolne są likwidowane przez miejscowych meneli, zanim znajdą je zawodnicy.

[[Plik:Orienteering child.JPG|250px|thumb|Bachor na punkcie kontrolnym. Że też się nie zgubił…]]

[[Plik:Mapa99.png|250px|thumb|Wyjątkowo perfidna mapa, po części „zrób to sam”]]

[[Plik:Example distinct vegetation boundary orienteering.png|250px|thumb|Ta mapa już jest o wiele bardziej przyjazna, nawet uśmiecha się do uczestnika]]

* '''Gra szwajcarska''' (patrz mapka pierwsza) – rodzaj imprezy, w której mapa przypomina wszystko, tylko nie mapę. Czasem mapie towarzyszą dodatkowe zadania, na przykład geometryczne, typu: ''Punkt znajduje się na dwusiecznej kąta między drogą prowadzącą do wioski a słupami wysokiego napięcia, przy czym trójkąt między drogą a leśniczówką…'' i tak dalej. Niektórym wyraźnie turystyka pomerdała się z matematyką.

* '''Wykreślanka''' – tu punkty kontrolne trzeba sobie ustalić samemu rozwiązując zadania z geometrii na mapie, najczęściej na kolanie, bo organizatorzy przygotowali tylko jeden stolik, przy którym tłoczą się już trzy ekipy. Deszcz w tym momencie mile widziany. Zadania wymagają dobrej znajomości geometrii i tych fragmentów [[Biblia|Biblii]], w których piszą: ''Szukajcie a znajdziecie''.

* …'''i wiele wiele innych''', wszystko zależy od wyobraźni organizatora.

== Dlaczego marsz na orientację jest lepszy do gry komputerowej ==

[[Plik:Tramwaj.jpg|250px|thumb|Idą ludzie z mapą, zaraz będą pytać o drogę…]]

* Marsz na orientację nie zawiesi się w najbardziej emocjonującym miejscu.

* W grze komputerowej droga na skróty jest najczęściej niemożliwa.

* Nie odwrócisz ekranu pod innym kątem, a mapę tak.

* Kompas przy komputerze najczęściej szaleje i pokazuje północ w dziwnych miejscach.

* Po skończeniu gry komputerowej nie pieprzniesz się na trawę i nie zaznasz błogiego szczęścia.

* Nie nawymyślasz producentom gry, że spieprzyli sprawę, a na marszu na orientację zawsze masz pod ręką organizatorów.

* Po marszu na orientację [[piwo]] smakuje o wiele lepiej.

== Dlaczego gra komputerowa jest lepsza od marszu na orientację ==

* Grając na komputerze trudno jest zgubić myszkę, w lesie o wiele łatwiej pozbyć się mapy lub kompasu.

* Gdy nam nie idzie, zawsze możemy rozpocząć grę na nowo.

* Podczas gry komputerowej można palić i robić całą masę innych rzeczy.

* Trudno jest wrzucić pauzę na mapie i iść do kibla, krzaczki to jednak nie to.

* W grze nikt ci nie marudzi nad głową, że może jednak nie tędy.

* Gdy grasz w nocy, niepotrzebna ci latarka a gdy pada – płaszcz nieprzemakalny.

== Typowy przebieg marszu na orientację ==

[[File:Brujula.jpg|250px|thumb|Narzędzia tortur]]

Zaczynamy, jest fajnie. Dostajemy mapę od organizatorki – ślicznej blondynki ze zgrabnym biustem – i w drogę! Nawet nie przeczuwamy, że to ostatnia przyjemność na dość długi czas... Do pierwszego punktu kontrolnego dochodzimy bez większych problemow. Drugi – za młodnikiem. Już jesteśmy przy nim, gdy nagle z lasku wybiega zaryczany bachor i biadoli, że się zgubił. Godzimy się ze stratą kilku minut i pokazujemy dzieciakowi drogę na start. Przy trzecim punkcie kontrolnym stoi sobie jakieś zwierzę i na nas łypie. Nawet nie wiemy co to jest, przecież jesteśmy z miasta. Sarna? Dzik? Krokodyl? W sumie widzimy tylko oczy zza krzaka, więc to może być wszystko. Potwór ani myśli sobie pójść więc tracimy dziesięć minut na jego odganianie. Biegniemy na następny punkt, kiedy spadają krople deszczu. Punkt jest za jakąś skarpą, która na mapie nie wygląda tak groźnie, a że mamy już co najmniej 20 minut w plecy, decydujemy się na skrót. Deszcz pada z całą silą. Na miejscu okazuje się, że skarpa jest z gliny. Zjeżdżamy na tyłku, szczęśliwie udaje się wstać i podbijamy punkt. Dobrze jest. Następny jest dość daleko, żadnej drogi, trzeba biec przez las i liczyć przecinki – ma ich być dziewięć. Przy siódmej zapominamy ile ich naliczyliśmy – ósma? Dziewiąta? Poobijani i zniechęceni, robimy przerwę na szybką fajkę – sport to zdrowie, nawet jedna fajka nie zaszkodzi. Punkt znajdujemy po dwudziestu minutach – nigdy nie wpadlibyśmy na to, gdzie on jest... Tymczasem już nie pada a leje a z mapy robi się papierowa pulpa. Niegroźnie wyglądająca łąka okazuje się być bagnem, o czym przekonujemy się, gdy już jesteśmy w samym środku. Udaje nam się wydostać, ale bez jednego buta. Przed następnym punktem kontrolnym kompas zaczyna wydziwiać – nagle północ zmienia się w zachód a igła wariuje jakby pokazywała wyniki najnowszych sondaży wyborczych. Szybko odkrywamy przyczynę – jesteśmy pod linią wysokiego napięcia. Następny punkt odnajdujemy na czuja, tracąc zaledwie jedenaście minut. Już przy samej mecie podbijamy najbardziej oczywisty punkt mylny, jaki można było ustawić. Nieważne. Ważne, że już się skończyło. Patrzymy na tablicę wyników – drudzy. Ale jak to? Dlaczego nie pierwsi?