Edytujesz „Mercedes-Benz W140”

{{cytat|<poem>– Wrzućcie go do bagażnika, zmieści się!

– Ale jeden już tam leży!

– To nic, zmieszczą się</poem>|Fragment reklamy adresowanej do [[Rosja|rosyjskich]] oligarchów}}

== Opis modelu ==

Wizja zbudowania czegoś tak pancernego zrodziła się na desce kreślarskiej Włocha, któremu dźwięczały w duchu niemieckie słowa ''Kraft durch Freude''<ref>Potęga przez radość</ref> od nazwy organizacji wysyłającej na wycieczki do Włoch niemieckich obywateli w czasach [[III Rzesza|III Rzeszy]]. Gdzieś podczas rysowania zagubił się człon ''durch Freude'' i została tylko ''Kraft'', znajdując uosobienie w dwutonowym potworze o długości 5,11 metra. Dodatkowo pasażerów chroniły dziesięciomilimetrowe szyby oraz system automatycznego blokowania drzwi, a jeśli komuś było mało przestrzeni, przewidziano wersję przedłużoną o dodatkowe 10 centymetrów. Oprócz tego przewidziano wersję opancerzoną, specjalnie dla ruskich mafiozów z drzwiami wypełnianymi ołowiem. Ponadto w celu otwarcia się na potrzeby wschodzącego rynku wschodnioeuropejskiego samochody miały też wyjątkowo duże bagażniki, umożliwiające wygodny przewóz kilku walizek z pieniędzmi lub zwłok.

Do napędu pojazdów używano tylko silników benzynowych o pojemnościach 2.8, 3.2, 4.2, 5.0 i 6.0 litra spalających odpowiednio dużo, więcej lub jeszcze więcej [[Paliwo|paliwa]] oraz jednego diesla 3.5 o zabójczej mocy 150 KM. Szczególnie ciekawą wersją jest tu czterystukonne 6.0 o dwunastu cylindrach i spalaniu około 25 litrów na każde przejechane 100 kilometrów. Oznaczało to bowiem konieczność tankowania samochodu co około 400 kilometrów. Mile widziane było też posiadanie własnej rafinerii.

Stosunkowo przełomową datą w produkcji modelu był rok 1995, gdy przeprowadzono facelifting, w czasie którego zmieniono… niewątpliwie coś zmieniono. Ponadto usunięto antenki od czujników parkowania, jak również archaicznego diesla, którego zastąpiono mocniejszą i oszczędniejszą jednostką 3.0. Rok później wprowadzono do produkcji bazujące na tym pojeździe coupé o oznaczeniu C140. Poza niesamowicie brzydkim przodem samochód ten odróżniał się od limuzyny pokraczną linią boczną za sprawą skrócenia przedziału pasażerskiego przy niezmienionym rozstawie osi.

Pierwsza próba zamachu na ten model miała miejsce w 1998 roku, gdy produkcję nieopancerzonych limuzyn przekazano niezwykle prestiżowej{{fakt}} koreańskiej marce [[SsangYong]]. Pojazdy te nazywały się Chairman H, miały przód z coupé oraz sprzedawane były z jednym silnikiem 3.2 litra. Następnym ciosem wymierzonym w model było zakończenie rok później produkcji coupé<ref>Którego i tak nikt nie kupował, więc strata żadna</ref> oraz w 2001 wersji pancernych, zastąpionych przez Maybacha.

== Posiadacze W140 ==

* [[Papież]] – wersja cabrio nazwana Landaulet. W przeciwieństwie do zwykłych W140 tu antenki od czujników parkowania wystylizowano na papieskie laski.

* Chiński rząd – zakupili kilkaset sztuk pancernej wersji w kolorze czarnym.

== Eksploatacja ==

Jak na Mercedesa przystało samochód jest w zasadzie bezawaryjny, jeśli nie liczyć usterek wynikających z masy pojazdu i doskonałego stanu polskich dróg. Wszelkie doniesienia o awariach innych elementów pojazdu należy traktować z przymrużeniem oka, a ludzi, którzy na własne oczy widzieli wycieki z tylnego mostu od razu wysłać na Sybir. Dzięki 12 warstwom lakieru W140 nie straszna jest drogowa sól.