Edytujesz „Michał Wołodyjowski”

{{sur|herosa nad herosów w powieściach Sienkiewicza|imię|Michał}}

Urodził się w [[1626]] w rodzinie szlacheckiej. Został wychowany w duchu patriotyzmu. Był obiektem drwin ze strony kolegów. W wieku 15 lat otrzymał za guwernera człowieka mającego niezwykłe, [[Magia|magiczne]] moce. Człowiek ów zabrał pewnego dnia młodego Michałka do innego wymiaru, gdzie oboje spotkali Kota w Butach, który wyszkolił przyszłego Małego Rycerza w szermierce, a także przeżył z nim kilka przygód. Potem guwerner zabrał młodzieńca do jego czasów, przedtem jednak obaj złożyli wizytę w świecie [[Pokémon]]ów, gdzie od Brocka nasz bohater nauczył się sztuki rwania lachonów.

Około [[1646]] roku wstąpił na służbę do księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, brutala i sadysty oraz założyciela Klubu Miłośników Zaostrzonego Pala. Michałek został dowódcą jego dragonów, a także zakumplował się z niejakim Janem Skrzetuskim, który wyrywał wszystkie [[lachon]]y w okolicy, przez co dla pana Michała już nic nie zostało – z tego też powodu nieraz dochodziło między nimi do [[Wpierdol|bójek]], ale mimo wszystko obaj panowie zawsze umieli się ze sobą pogodzić. Gdy w roku [[1648]] wybuchł bunt Kozaków, <del>Kaloszy</del> i chłopów, Michał stał na czele prywatnych wojsk księcia Jeremiego i krwawo rozbijał wszelkie oddziały wroga, na jakie się natknął. Przy okazji poznał cwanego szlachcica Jana Onufrego Zagłobę, który został jego najlepszym kumplem do kielicha. Razem z nim oraz z ubogim szlachetką Rzędzianem, Michałek szukał później ukochanej Skrzetuskiego, Heleny Kurcewiczówny, porwanej przez słynnego kozackiego zawadiakę, Jurka Bohuna. Z tym oto rębaczem Wołodyjowski spotkał się i, chcąc wydobyć z niego miejsce pobytu ukochanej kumpla, wyzwał gnojka na pojedynek, który wygrał, ale informacji nie zdobył. W końcu, w [[1649]], cała trójka dzielnych rycerzy odbiła Helę z rąk wiedźmy Horpyny i jej przydupasa Czeremisa, a potem ukryła w bezpiecznym miejscu, by następnie wraz z Klubem Miłośników Zaostrzonego Pala zamknąć się w twierdzy Zbaraż przed Chmielnickim, Tatarami oraz chłopami, którym książę Jeremi powbijał rodziny na pale. Sytuacja obrońców twierdzy była coraz gorsza, ale w końcu Janek Skrzetuski wymknął się ze Zbaraża i dotarł do króla Jana Kazimierza, prosząc go o to, by ten się ruszył – to znaczy przybył im z pomocą, bo oni z głodu jedzą już własne pchły i strzelać nie ma czym. Król się ulitował i zaatakował Chmielnickiego, ale niezbyt mu się to udało, ponieważ walka zakończona została remisem, po czym podpisano pokój z Kozakami i Tatarami. Oburzony tym Bohun z grupą wiernych gierojów rzucił się na całe wojsko księcia Jeremiego, ale pan Michał rozniósł jego oddział jedną salwą z muszkietów, zaś Bohuna wziął do niewoli. Książę Jeremi wydał Kozaka w ręce Skrzetuskiego, który jak ten debil wypuścił swego rywala na wolność.

W [[1651]] pokój został zachwiany i doszło do kolejnych walk z Kozakami i Tatarami. Pan Michał dzielnie walczył w tej [[Wojna|wojnie]], zwłaszcza w bitwie pod Beresteczkiem, gdzie uratował życie magnatowi i litewskiemu hetmanowi, Januszowi Radziwiłłowi. Ponieważ jakiś czas potem książę Jeremi Wiśniowiecki poszedł spać z rybkami, Wołodyjowski został sługą Radziwiłła. Służąc w jego prywatnym wojsku, walczył z [[Rosjanie|Ruskimi]] i Kozakami aż do [[1655]], kiedy to został ranny w [[Ręka|rękę]] i musiał się kurować w uzdrowisku prowadzonym przez ród Billewiczów. Gdy ich przedstawicielka, panna Aleksandra zwana Oleńką, została porwana przez zawadiakę, Andrzeja Kmicica, dzielny pan Michał ruszył jej na ratunek, a Kmicicowi rozwalił w pojedynku łeb, jednak Oleńka nie rzuciła mu się na szyję, jak tego oczekiwał, bo zamiast tego opłakiwała rannego Jędrusia. Załamany Mały Rycerz zakumplował się więc z Kmicicem, po czym obaj postanowili walczyć przeciwko najazdowi Szwedów, który właśnie nastąpił. Jednak Janusz Radziwiłł z przyczyn czysto politycznych (czytaj: kasa i władza) uznał zwierzchność króla Szwecji Karola X Gustawa, więc pan Michał, Skrzetuski, Zagłoba i kilku innych pułkowników wypięli się na swego dowódcę, za co poszli do paki. Kmicic pozostał wierny magnatowi, ale nie dopuścił do rozstrzelania swoich kumpli, którzy potem uciekli z [[Więzienie|pierdla]] i zawiązali ruch oporu przeciwko Radziwiłłowi. Na ich czele stanął magnat Paweł Sapiecha, któremu Michałek wiernie służył do czasu, aż Januszek zszedł na zawał podczas oblężenia swego zamku. Potem Wołodyjowski wraz z Zagłobą, Skrzetuskim oraz Kmicicem wstąpił na służbę do Stefana Czarnieckiego, z którym gromił bezwzględnie Szwedów oraz wspierającego ich magnata Bogusława Radziwiłła (kuzyna Januszka). Boguś nie dość, że zdradził kraj, to jeszcze do tego porwał Oleńkę, ukochaną Kmicica, a dzielny Wołodyjowski pomagał Jędrusiowi dopaść tego gnoja i wsadzić za kratki. W końcu, w [[1658]], Kmicic poślubił Oleńkę, zaś pan Michał zaręczył się z niejaką Anusią Borzobohatą-Krasieńską, w której od dawna był zabujany.

Wszyscy by żyli długo i szczęśliwie, gdyby nie to, że jeszcze przez dwa lata musieli prać Szwedów, a potem Kacapów, którzy nie dawali Polsce spokoju. Później jeszcze doszedł bunt magnata Jerzego Lubomirskiego, więc pan Michał miał pełne ręce roboty, także dopiero w [[1668]] nadszedł jako taki spokój i Mały Rycerz mógł się wreszcie hajtnąć, ale [[guzik]] wyszło z jego planów, bo narzeczona [[Śmierć|kopnęła mu w kalendarz]]. Załamany Wołodyjowski wstąpił do [[zakon]]u kamedułów jako Brat Jerzy, skąd wyciągnął go Zagłoba, wmawiając mu, iż jego kumpel, Hassling Ketling of Elgin (Szkot, którego pan Michał poznał podczas prania Szwedów), jest ciężko ranny w walce z ludźmi Bogusia Radziwiłła i umiera. Mały Rycerz rzucił w cholerę modlitwy i pojechał zrobić Bogusiowi z dupy [[jesień średniowiecza]], ale odkrył, że go oszukano, a Ketling jest zdrów. Wku{{cenzura1}}onego pana Michała uspokoił wówczas wielki hetman koronny [[Jan Sobieski]], który wciągnął Małego Rycerza do siebie na służbę. Nieco później Ketling pojechał z misją od Sobieskiego, a jego dworkiem w Warszawie opiekowali się Wołodyjowski i Zagłoba. Pewnego dnia przyjechała do nich z wizytą starsza siora Michałka, pani Makowiecka z wychowanicami Krystyną Drohojowską vel Krzysią oraz Barbarą Jeziorkowską vel Baśką. Pan Michał zabujał się w tej pierwszej. Doszło nawet do potajemnych zaręczyn, ale potem Mały Rycerz pojechał na wojnę z Tatarami, a później wrócił na <del>erekcję</del> elekcję nowego króla, gdzie dowiedział się, że Ketling odbił mu [[Dziewczyna|laskę]]. Wkurzony Michałek chciał go poćwiartować swoją [[Szabla|szabelką]], ale ostatecznie zmienił zdanie, pozwolił zakochanym na [[Małżeństwo|ślub]], a sam hajtnął się z Baśką. Wraz z małżonką oraz Zagłobą osiadł na stałe w obozie Chreptiów, gdzie kierując wojskami polskimi oraz sojuszniczymi oddziałami tatarskimi prał w kapustę Tatarów i bandytów. Potem jednak doszło do sytuacji, gdzie niejaki Azja Tuhaj-bejowicz vel Melechowicz, dowódca służących Michałkowi skośnookich, porwał Baśkę. Na szczęście ta, nie w ciemię bita, zaprawiła go kolbą od pistoletu i uciekła do męża, który wysłał za zdrajcą pościg prowadzony przez Adama Nowowiejskiego. Zakończył się on pojmaniem Azji oraz wbiciem go na pal.

Wiosną [[1672]] Mały Rycerz razem z Ketlingiem został oddelegowany do twierdzy Kamieniec Podolski, gdzie pod rozkazami niejakiego pana Potockiego bronił tegoż zamku podczas oblężenia go przez Turków. Gdy Potocki ostatecznie wypiął się na ojczyznę i podpisał ugodę z wrogiem Wołodyjowski i Ketling sprzeciwili się temu, gdyż sami wcześniej przysięgali, że nigdy nie poddadzą twierdzy. Nie mogąc złamać tej debilnej obietnicy, wysadzili się obaj w powietrze razem z prochownią Kamieńca Podolskiego, zostawiając swoje załamane [[Żona|żony]] wdowami. Ich szczątki pochowano z godnością na koszt państwa.

* '''Jan Onufry Zagłoba''' – gruby [[Szlachta|szlachcic]] z bielmem na [[Oko|oku]] oraz dziurą w czole, niezwykle pomysłowy i inteligentny [[Człowiek|osobnik]], zawsze ma dużo dobrych [[pomysł]]ów. Odważny, [[bohater]]ski oraz bardzo szlachetny. Znany na całym świecie dzięki zabiciu atamana Kozaków Burłaja podczas oblężenia Zbaraża, oraz swej niezwykle heroicznej walce z małpami. Twórca wielu znanych porzekadeł i piosenek. Wbrew famie krążącej o jego osobie nie jest pijakiem – pije tylko wtedy, gdy są czyjeś imieniny;

* '''Jan Skrzetuski''' – szlachetny i skretyniały członek Klubu Miłośników Zaostrzonego Pala, porucznik husarii księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, dzieciorób. Odważny i honorowy, znany z tego, że używał warchoła Czaplińskiego do otwiera [[drzwi]] od karczmy. Wyrywał wszystkie [[lachon]]y w okolicy, przez co pan Michał musiał żyć w celibacie. W końcu zakochał się w Heli Kurcewiczównie, którą znał zaledwie dwa dni, a mimo to postanowił ją poślubić, a potem z pomocą Michałka i Zagłoby szukał ją po całej [[Ukraina|Ukrainie]]. Mimo licznych przeszkód odnalazł ukochaną i oboje hajtnęli się. Podczas wojny ze Szwedami dzielnie bronił ojczyzny, żony i dzieci. Później bił się z Tatarami po śmierci pana Michała, a gdy [[żona]] kopnęła w kalendarz, zupełnie osiwiał, po czym wskoczył na [[Koń|konia]] i odjechał w siną dal;

* '''Longinus Podbipięta''' – Litwin, szlachcic herbu Zerwipludry, niezwykle wysoki człowiek oraz żywy dowód na to, że rozum nie idzie w parze ze wzrostem. Pochodził ze wsi Psie Kiszki. Posiadacz wielkiego miecza zwanego Zerwikapturem, którym ucinał łby wrogów niczym [[gilotyna]]. Pracował w husarii księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, okazyjnie służył też swemu panu za [[rożen]] podczas suto zakrapianych [[Impreza|imprez]]. Był zaręczony z Anusią Borzobohatą-Krasieńską. Jak każdy wierzący debil w tamtych czasach, ślubował żyć w czystości, póki nie zetnie trzech [[Głowa|głów]] wrogów za jednym zamachem. W końcu dokonał tego podczas oblężenia Zbaraża, dlatego podniecony postanowił wziąć przepustkę z wojska i wykorzystać okazję, że wreszcie może sobie pochędożyć. Niestety, podczas wycieczki na panienki dopadli go Tatarzy i przerobili na jeżozwierza;

* '''Azja Tuhaj-bejowicz vel Melechowicz''' – młody Tatar, syn wodza Tuhaj-beja, jedyny kumpel pana Michała, który go zdradził. Był łudząco podobny do Kmicica, odróżnić ich można było jedynie dzięki [[tatuaż]]owi, który Azja miał na piersi – pięć ryb i sprzęt wędkarski. Został porwany jako 3-letni dzieciak przez pana Niewiarowicza, który chciał za niego odzyskać swoją siostrzyczkę z niewoli, ale sprawa poszła nie tak, jak została zaplanowana i Azja uciekł w step, gdzie znalazł go Kargul i zatrudnił jako parobka. Później jednak uciekł od swego szefa tuż po tym, jak ten przyłapał go na sianku z Ewką. Następnie pod nazwiskiem Melechowicz służył hetmanowi Sobieskiemu. Zakochał się w Baśce i porwał ją, ale ta przypieprzyła mu kolbą pistoletu i wybiła oko. Z zemsty Azja uprowadził Zosię Boską i Ewę Nowowiejską, a Kargulowi zrobił golenie na sucho, po którym staruszek wąchał już kwiatki od spodu. Jakiś czas później Azję dopadł Adam Nowowiejski i wbił go na pal, a na część tego wydarzenia założył zespół muzyczny Sztywny Pal Azji;

* '''Zydor Luśnia''' – wachmistrz, podwładny Michałka, współzałożyciel zespołu Sztywny Pal Azji. Gdy Adam Nowowiejski reaktywował Klub Miłośników Zaostrzonego Pala został jego skarbnikiem i brał udział w pościgu za Azją Tuhaj-bejowiczem. Udało im się to i zgładzili go w swój ulubiony sposób, po czym obaj prali tyłki Turkom pod Kamieńcem Podolskim oraz pod Chocimiem.

* '''Helena Kurcewiczówna''' – ukochana Skrzetuskiego, wcześniej dziewczyna [[James Bond|Jamesa Bonda]], któremu pomagała zdobyć słynne złote oko. Obiekt westchnień zarówno Janka, jak i Bohuna. Postanowiła wyjść za tego pierwszego, choć znała go zaledwie dwa dni. Gdy Bohun się o tym dowiedział, z rozpaczy sprowadził kumpli i zrobił libację w jej domu, w wyniku czego cała rodzina Helki poszła do piachu, a sama panna zwiała z Zagłobą i ukryła się w Barze na Podolu. Tam jednak odnalazł ją Bohun i uwięził u znajomej czarownicy z Łysej Góry. Uwolnili ją dopiero Rzędzian, Zagłoba oraz Michałek, któremu wpadła w oko, ale dał sobie z nią szybko spokój, gdyż była dziewczyną jego najlepszego kumpla. Potem wyszła za Janka Skrzetuskiego, urodziła mu dwunastu synów, a następnie wykitowała, przez co jej mąż przedwcześnie osiwiał, a następnie odjechał w siną dal i został wiedźminem.

* '''Aleksandra „Oleńka” Bilewiczówna''' – ukochana Kmicica, charakterna [[Kobieta|panna]], która podbiła [[serce]] pana Michała i Ketlinga, ale obaj dali sobie z nią spokój ze względu na sztamę z Jędrusiem;

[[Kategoria:Fikcyjni wojskowi]]