Tekst źródłowy strony Niepewność

'''Niepewność''' – jeden z mniej znanych [[wiersz]]y [[Adam Mickiewicz|Adama Mickiewicza]]. 

Owo dzieło [[sztuka|sztuki]] lirycznej zostało uczynione prawdopodobnie w wyniku wielce [[miłość|miłosnego]] afektu do niezidentyfikowanej postaci [[kobieta|kobiecej]], która to spętała jego umysł, a następnie wykorzystała go i porzuciła.

Autor opisał w wierszu swoje przeżycia w chwili kontaktu, oraz braku kontaktu z ukochaną kobietą.

Świadczy o tym jego niezdecydowanie oraz brak spójności w logicznym toku myślenia i wypowiedzi. Długie przebywanie w stanie jawnej nieświadomości, graniczące ze [[śmierć|śmiercią]] duchową bohatera romantycznego, jest charakterystyczne właśnie dla epoki romantyzmu i nazywane było w tamtym okresie ''byciem na haju''.

==Interpretacja wiersza==

*'''Strofa I'''

Bohater jest zakłopotany – gdy widzi ukochaną kobietę, czuje obojętność, jak gdyby miał zaraz "puścić pawia"; a gdy jej z kolei długo nie widzi, nie może o niej przestać myśleć, czuje wielką miłość do niej.

Po każdej zwrotce, w czasie przerywnika myślowego, gdy podmiot liryczny zbiera swe myśli do kupy, następuje refren, który jest pytaniem retorycznym: ''Czy to jest przyjaźń? Czy to jest kochanie?''

*'''Strofa II'''

Podmiot liryczny jest tak odurzony, że nie potrafi nawet przypomnieć sobie, jak wygląda jego ukochana, lecz czasami ma przebłyski świadomości i ten obraz powraca.

*'''Strofa III'''

Gdy bohater cierpi, jest mu źle, a zawartość alkoholu w jego krwi wynosi 2,5&#137;, zastanawia się, jakim cudem zatoczył się do domu swej ukochanej o własnych siłach, nie myląc przy tym drogi ani razu. Zwrotka ta jest przełomowym fragmentem utworu, gdyż w niej już dowiadujemy się, że bohater jednak kocha adresata swych uczuć.

*'''Strofa IV'''

Podmiot liryczny obiecuje swej ukochanej wieczną troskę i miłość, jednak z tym piekłem się pospieszył.

*'''Strofa V'''

Zwrotka ta traktuje o intymnej sferze obydwu ludzi – bohatera oraz jego lubej; dotykają się dłońmi.

*'''Strofa VI'''

Podmiot liryczny jest zaskoczony, że samodzielnie mógł dojść do tak mądrych wniosków, nie wierząc jednak swej inteligencji przypisuje je ''wieszczemu duchowi'', cokolwiek by to miało znaczyć.

==Wnioski==

Utwór jest świetnym przykładem, do czego może doprowadzić miłość mężczyzny do kobiety; z wiersza wynika, że podmiot liryczny miłuje swą ukochaną, a o tym, czy uczucie jest odwzajemnione, nie ma najmniejszej wzmianki. Miłość bohatera jest szczera, prawdziwa i wiarołomna, czyli godna wiary.

{{stublit}}

[[Kategoria:Polskie utwory literackie]]
[[Kategoria:Lektury szkolne]]