Edytujesz „Nonźródła:Baśń o trzech braciach i królewnie”

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru

Uwaga: Nie jesteś zalogowany. Jeśli wykonasz jakąkolwiek zmianę, Twój adres IP będzie widoczny publicznie. Jeśli zalogujesz się lub utworzysz konto, Twoje zmiany zostaną przypisane do konta, wraz z innymi korzyściami.

Ta edycja może zostać anulowana. Porównaj ukazane poniżej różnice między wersjami, a następnie zapisz zmiany.

Aktualna wersja Twój tekst
Linia 1: Linia 1:
[[Kategoria:Nonźródła|{{PAGENAME}}]]

{{Dla dorosłych}}
{{Dla dorosłych}}
{{Wulgaryzmy}}
{{Wulgaryzmy}}
'''Baśń o trzech [[brat|braciach]] i królewnie'''
'''Baśń o trzech braciach i królewnie'''

<i><poem>
Mrok wieczorny, babcia siwa
przy kominku głową kiwa.
Nos jak haczyk, okulary,
coś pierdoli babsztyl stary.
Snuje bajdy niestworzone
o królewnie Pizdolonie,
o trzech braciach, jak niewielu,
o matuli ich z burdelu
opowiada stare dzieje,
a na dworze wicher wieje.
Siądźcie społem panny, smyki,
młodojebce, stare pryki,
i nastawcie dobrze uszy,
choć na polu śnieżek prószy.
W domu ciepło i wygodnie,
zostaw pan w spokoju spodnie,
bo się wnet zawoła mamy.
Cyt, uwaga, zaczynamy.
Za lasami, za górami,
za morzami, za rzekami,
żył przed bardzo wielu laty
król potężny i bogaty.
Dobrotliwy, szczodrobliwy,
lecz niezmiernie rozżalony,
z racji córki Pizdolony,
która chociaż dobra, miła,
niepomiernie się kurwiła,
a dawała bez wyboru:
i rycerzom, panom dworu
i kucharzom, i stolarzom,
czasem nawet i malarzom.
Na leżąco, na stojaka,
W dupę, w cycki i na raka.
Czy na dworze, czy w salonie,
Czy w klozecie, czy na tronie,
W każdej chwili, w każdym czasie
wciąż myślała o kutasie.
Próżno mówił jej król stary,
że we wszystkim trzeba miary,
Nie wypada bowiem pannie
tak się dupczyć nieustannie.
Na nic się to wszystko zdało,
bo królewnie wciąż za mało.
Wszyscy byli wyjebani.
Nawet księża-kapelani.
Raz ją tak swędziała dupa,
że zgwałciła i biskupa,
a że ten ją zerżnął marnie,
poszła dawać pod latarnie.
Aż z burdeli wszystkich w mieście
do samego króla wreszcie
od kurewskiej całej nacji
przyszły kurwy w delegacji.
Ta najbardziej rozjebana,
padłszy przed nim na kolana,
z trudem wielkim tłumiąc łkanie
rzecze: „Królu nasz i Panie,
ty panując od lat wielu
byłeś ojcem dla burdelu.
Upadają obyczaje,
twoja córka dupy daje
na ulicy, bez pieniędzy,
przez co wpycha nas do nędzy.
Nikt nas dziś już nie pierdoli,
bo darmochę każdy woli”.
Król, na łzy kurewskie czuły,
kazał dać ze swej szkatuły
każdej kurwie po dukacie,
po czym zamknął się w komnacie.
I tam siedział przez dzień cały,
aż mu jaja posiwiały.
Król choć płakał ze zmartwienia,
zamknął córkę do więzienia,
by się więcej nie puszczała.
Tam codziennie dostawała,
prócz świetnego utrzymania,
tysiąc świec do brandzlowania,
wazeliny beczkę całą,
lecz jej ciągle było mało.
Ciągle płacze, ciągle krzyczy:
„To za mało dla mej piczy”.
W nocy zaś przywołał swego
astrologa nadwornego,
by ten, patrząc w gwiezdne szlaki
znalazł wreszcie sposób jaki,
by królewnę można było,
dobrowolnie, czy tez siłą,
wrócić znów do cnoty granic,
lub gdy to się nie zda na nic,
niech przynajmniej w swojej sferze
obłapników sobie bierze.
Więc astrolog, wziąwszy lupę,
zajrzał raz królewnie w dupę,
wielkim cyrklem pizdę zmierzył,
po czym zamknął się w swej wieży.
Tak był w pracy pogrążony,
taki przy tym roztargniony,
że szukając gwiazd na niebie
w roztargnieniu srał pod siebie.
Kręcił, wiercił teleskopem,
w końcu wrócił z horoskopem.
I rzekł: „Smutną wieść niestety
objawiły mi planety,
że królewny nic nie wstrzyma,
na jej szał lekarstwa ni ma,
chyba, że się znajdzie jaki,
tęgi jebak nad jebaki,
który tak ją zerznie pięknie,
że królewnie pizda pęknie,
na kawały się rozwali,
żywym ogniem się zapali.
Wówczas będzie Pizdolona
z czaru swego wyzwolona
i znów stanie się prawiczką
z malusieńką, ciasną piczką”.
Wszystkim było ogłoszone,
że kto zbawi Pizdolonę,
ten otrzyma za podziękę
pół królestwa i jej rękę.
Więc zjeżdżają się jebacze,
czarodzieje, zaklinacze,
rycerze i królewicze,
by królewnie zerżnąć piczę.
Każdy sił swych próbuje
i choć tęgie mieli chuje,
na nic się to wszystko zdało,
bo jej ciągle było mało.
A tymczasem heroldowie
w całym kraju w piśmie, w mowie
wieści dziwne rozgłaszali
coraz dalej, dalej, dalej.
Aż dotarły hen, daleko
gdzie za siódmą górą, rzeką,
stała sobie stara chatka,
w niej mieszkała stara matka
ze synami swymi trzema,
którym równych w świecie nie ma.
Każdy dzielny, tęgi, zwinny,
ale każdy z nich był inny.
I w tym nie ma nic dziwnego,
każdy z ojca był innego,
bo w młodości swojej czasie
matka strasznie puszczała się.
Syn najstarszy miał chuj długi
i gruby na kształt maczugi,
a po bokach jego były
jak postronki grube żyły,
jakieś więzy, jakieś guzy,
jaja miał jak dwa arbuzy.
A że ciągle mu bez mała
ta ogromna pyta stała,
Chujogromem go nazwano.
Pizdoliza nosił miano
syn następny, bo lizanie
stawiał wyżej nad jebanie
i nie było mistrza w świecie,
by prześcignąć go w minecie.
Cieszą matkę takie dzieci,
lecz niestety smuci trzeci,
który rodu był zakałą,
bo miał pałę całkiem małą.
Cienką, krótką, na kształt glisty
i nie palił się do pizdy.
Dobrze, że z matczynej woli
raz na miesiąc popierdoli.
A że mało tak obłapia,
bracia mieli go za gapia.
No i matka nawet z czasem
nazywała go głuptasem.
Tak im słodko życie idzie,
ani w zbytku, ani w bidzie,
starsze bowiem dwa chłopaki
zarabiały w sposób taki,
że cnotliwe starsze panie
brały ich na utrzymanie,
a i matka chociaż stara,
dała dupy za talara
na stojaka gdzieś w klozecie.
Lecz najmłodszy, głupek przecie
Tylko trzeci syn - wyskrobek
Wypinał się na zarobek.
choć podobał się niewiastom,
dawał dupy pederastom.
i ku matki wielkiej złości,
nie brał nic od swoich gości,
aż dotarła i w ich strony
wieść o losie Pizdolony.
Na pieniądze wnet łakoma,
woła matka Chujogroma
I tak rzecze: „Ty mój synu
idź dokonaj tego czynu”.
Gdy spierdolisz Pizdolonę,
To dostaniesz ją za żonę.
Pół królestwa twoim będzie!
Tak królewskie brzmi orędzie.”
Olbrzym wnet posłuchał matki,
zaraz włożył czyste gatki,
wymył chuja i bez zwłoki
raźno ruszył w świat szeroki.
A gdy przybył do stolicy,
zaraz poszedł do ciemnicy,
gdzie się święcą rozkraczona
brandzlowała Pizdolona.
Pyta dawno mu stanęła,
więc się ostro wziął do dzieła
i za pierwszym sztosem leci
błyskawicznie drugi, trzeci,
czwarty piąty, aż nareszcie
wyrżnął sztosów tysiąc dwieście
i utracił siłę całą.
A królewnie wciąż za mało.
Tak był przy tym osłabiony,
że zleźć nie mógł z Pizdolony
i musiały dworskie ciury
ściągnąć go za dupę z dziury
i zabrały omdlałego
do szpitala zamkowego.
A królewna ciągle krzyczy:
„To za mało dla mej piczy”.
Prędko, prędko baśń się baje,
nie tak prędko kutas staje.
Baśń się baje, czas ucieka,
Chujogroma matka czeka
i już martwić się zaczyna:
„Coś nie widać skurwysyna”.
Aż ją doszły straszne wieści.
Powstrzymując łzy boleści,
Pizdoliza matka wzywa
i w te słowa się odzywa:
„Bratu - rzecz to nie do wiary!
Nie udały się zamiary,
kutas zmarniał mu niestety,
idź wiec ty - spróbuj minety”.
I Pizdoliz wnet bez zwłoki
ruszył prędko w świat szeroki.
W końcu zaszedł do stolicy,
tam się udał do ciemnicy,
gdzie się święcą rozkraczona
Brandzlowała Pizdolona.
Zaraz ją za picze łapie
i minetę tego chlapie.
Język jego na kształt węża,
to się spręża, to rozpręża,
to się wije jak sprężyna,
w pizdę wwiercać się zaczyna,
kręci na kształt kołowrotka,
to od zewnątrz, to od środka.
To się zwija znów jak fryga,
że gdy patrzeć — w oczach miga.
Doba tak za dobą mija,
on jęzorem wciąż wywija.
Aż utracił siłę całą.
A królewnie wciąż za mało.
Tak był przy tym osłabiony,
że zleźć nie mógł z Pizdolony,
Więc i jego dworskie ciury
ściągnęły za dupę z dziury
i wyniosły omdlałego
do szpitala zamkowego.
A królewna ciągle krzyczy:
„To za mało dla mej piczy”.
Prędko, prędko baśń się baje,
nie tak prędko kutas staje.
Baśń się baje, czas ucieka,
Pizdoliza matka czeka
i już martwić się zaczyna,
bo nie widać skurwysyna.
W końcu widząc, że nie wraca
Myśli: „Na nic moja praca…
Biedna dola jest matczyna
Oto już drugiego syna.
Ze złości zaciska zęby,
że dwóch synów, niby dęby,
losy wzięły jej zdradziecko...
„Jedno mi zostało dziecko
I do tego całkiem głupie”!
Głuptak miał to wszystko w dupie.
Raz w niedzielę, po jedzeniu
chciał pochrapać sobie w cieniu.
Coś mu jednak spać nie daje,
coś go ciągle gryzie w jaje.
Więc się prędko zrywa z trawy,
W portki patrzy się ciekawy,
A tu się po jajach szwenda
Niby chrabąszcz — wielka menda!
Głuptas już rozpinał gacie,
By ją zgubić w sublimacie,
gdy wtem menda nieszczęśliwa
ludzkim głosem się odzywa:
„Czemu pragniesz mojej zguby?
Nie zabijaj chłopcze luby.
Menda też stworzenie boże,
że inaczej żyć nie może,
i że czasem w jajo utnie,
nie gubże jej tak okrutnie”.
Głuptak myśli:
„Cóż to złego,
przecie nie zje mnie całego.
Niepotrzebna mi twa zguba,
idź więc z Bogiem, mendo luba”.
A tu nagle menda znika
i się zmienia w czarownika.
Czarownika - czarodzieja
i do swego dobrodzieja,
co się w strachu z miejsca zrywa,
w takie słowa się odzywa:
„Że litości miałeś względy
dla bezbronnej słabej mendy,
i żeś jej darował życie,
wynagrodzę cię sowicie.
Dam ci ja wskazówki pewne
jak spierdolić masz królewnę.
Sił twych mało tu potrzeba,
dam kondoma samojeba,
który ma tą dziwną siłę,
że gdy włożysz na swą żyłę
i rozkażesz, on za ciebie
sztos za sztosem ciągle jebie
Czarodziejską mocą cudną!
Ale zdobyć go jest trudno...
Dupa strzeże go zaklęta
Na przechodniów wciąż wypięta,
z której mocą złego ducha
ustawicznie ogień bucha.
I czy z bliska, czy z daleka
żarem swoim wszystko spieka.
I w tym mocnym, wielkim żarze
dupa się całować każe.
Lecz gdy powiesz do niej słowa:
«Niech się ogień w dupie schowa,
sama się pocałuj właśnie»,
wtedy ogień w dupie zgaśnie.
I powoli, z dobrej woli
kondom zabrać ci pozwoli.
Za twą dobroć ja ci mogę
do tej dupy wskazać drogę.
Weź ten kłębek z sobą razem,
on ci będzie drogowskazem.
Rzuć na ziemię i idź wszędzie,
gdzie się kłębek toczyć będzie.
Lecz pamiętaj zawsze święcie
czarodziejskie to zaklęcie.”
Tu czarownik, niby mara,
zniknął, rozwiał się jak para.
Głuptak wstaje ucieszony,
bierze kłębek rozbawiony
i nie mówiąc nic nikomu,
po kryjomu znika z domu.
Prędko, prędko baśń się baje,
nie tak prędko kutas staje.
Głuptak idzie, nie ustaje,
coraz nowsze mija kraje.
Gdy stu granic minął słupy,
zaszedł wreszcie aż do dupy,
z której ogień wieczny tryska,
a podszedłszy do niej z bliska,
rozżarzonej nad pojęcie,
czarodziejskie swe zaklęcie
Głuptak z całej siły wrzaśnie:
„Sama się pocałuj właśnie!”
Wtedy dupa zawstydzona
puściła go do kondoma.
Więc z kondomem ucieszony,
pędzi wnet do Pizdolony.
A gdy przyszedł do stolicy,
zaraz poszedł do ciemnicy,
gdzie się święcą rozkraczona
brandzlowała Pizdolona.
Wkłada kondom, niecierpliwy,
a tu patrzcie - czary, dziwy!
Chuj, co zawsze był jak z ciasta,
na sto chujów się rozrasta.
Każdy gruby jak ta bela,
każdy piczę jej rozdziera,
każdy twardy jak ze stali,
każdy długi na sto cali.
Wszystkie chuje z całej siły
na królewnę uderzyły.
Każdy w pizdę jej się wwierca,
każdy końcem sięga serca,
każdy jej się w piczy grzebie,
każdy jebie, jebie, jebie!
Głuptas leży bez wysiłku,
Czasem klepnie ją po tyłku,
Czasem w cycki pocałuje,
A samojeb piczę pruje.
Aż królewna Pizdolona,
rozjebana, spierdolona,
od jebania ledwie żywa,
krzyczy: „cipa się rozrywa!”
Takie przy tym tarcie było,
że się w dupie zapaliło.
By ugasić pożar ciała,
straż zamkowa przyjechała
z toporami, z bosakami,
z sikawkami i kubłami,
słowem z całym inwentarzem
stosowanym przy pożarze.
I po długiej ciężkiej pracy
ugasili ją strażacy.
Tak została Pizdolona
z czaru swego wyzwolona
i znów stała się prawiczką
z malusieńką ciasną piczką.
Głuptas dostał zaś w podziękę
pół królestwa i jej rękę.
Król był taki ucieszony
ze zbawienia Pizdolony,
że pomimo swej starości
kapucyna ciął z radości
bez ustanku tydzień cały,
aż mu jaja odsiwiały,
Mimo, ze już nie był młody,
potem zaraz sprawił gody
Głuptakowi z Pizdoloną.
Mnie na gody zaproszono,
więc jak mówię, też tam byłam.
Jadłam, piłam, pierdoliłam,
bawiłam się z nimi społem,
aż zasnęłam gdzieś pod stołem...

Tu bajka dobiega końca.
Już za oknem patrzeć słońca,
przy kominku babcia siwa
coś mamrocze, głową kiwa,
dając dziatwie pouczenia
o rozkoszach chędożenia.

Których i Wam czytelnicy
Autor tej powiastki życzy!
</poem></i>


<code>
Autor: Aleksander Fredro
Mrok wieczorny, babcia siwa<br>
Przy kominku głową kiwa.<br>
Nos jak haczyk, okulary,<br>
Coś pierdoli babsztyl stary.<br>
Snuje bajdy niestworzone<br>
O królewnie Pizdolonie,<br>
O trzech braciach, jak niewielu,<br>
O matuli ich z burdelu<br>
Opowiada stare dzieje,<br>
A na dworze wicher wieje.<br>
Siądźcie społem panny, smyki,<br>
Młodojebce, stare pryki,<br>
I nastawcie dobrze uszy,<br>
Choć na polu śnieżek prószy.<br>
W domu ciepło i wygodnie,<br>
Zostaw pan w spokoju spodnie,<br>
Bo się wnet zawoła mamy.<br>
Cyt, uwaga, zaczynamy.<br>
Za lasami, za górami,<br>
Za morzami, za rzekami,<br>
Żył przed bardzo wielu laty<br>
Król potężny i bogaty.<br>
Dobrotliwy, szczodrobliwy,<br>
Lecz niezmiernie rozżalony,<br>
Z racji córki Pizdolony,<br>
Która chociaż dobra, miła,<br>
Niepomiernie się kurwiła,<br>
A dawała bez wyboru:<br>
I rycerzom, panom dworu<br>
I kucharzom, i stolarzom,<br>
Czasem nawet i malarzom.<br>
W każdej chwili, w każdym czasie<br>
Wciąż myślała o kutasie.<br>
Próżno mówił jej król stary,<br>
Że we wszystkim trzeba miary,<br>
Nie wypada bowiem pannie<br>
Tak się dupcyć nieustannie.<br>
Na nic się to wszystko zdało,<br>
Bo królewnie wciąż za mało.<br>
Wszyscy byli wyjebani.<br>
Nawet księża-kapelani.<br>
Raz ją tak swędziała dupa<br>
Że zgwałciła i biskupa,<br>
A że ten ją zerżnął marnie,<br>
Poszła dawać pod latarnie<br>
Aż z burdeli wszystkich w mieście<br>
Do samego króla wreszcie<br>
Od kurewskiej całej nacji<br>
Przyszły kurwy w delegacji.<br>
Ta najbardziej rozjebana,<br>
Padłszy przed nim na kolana,<br>
Z trudem wielkim tłumiąc łkanie<br>
Rzecze: "Królu nasz i Panie,<br>
Ty panując od lat wielu<br>
Byłeś ojcem dla burdelu.<br>
Upadają obyczaje,<br>
Twoja córka dupy daje<br>
Na ulicy, bez pieniędzy,<br>
Przez co wpycha nas do nędzy.<br>
Nikt nas dziś już nie pierdoli,<br>
Bo darmochę każdy woli"<br>
Król, na łzy kurewskie czuły,<br>
Kazał dać ze swej szkatuły<br>
Każdej kurwie po dukacie,<br>
Po czym zamknął się w komnacie<br>
I tam siedział przez dzień cały,<br>
Aż mu jaja posiwiały.<br>
Król choć płakał ze zmartwienia,<br>
Zamknął córkę do więzienia<br>
By się więcej nie puszczała.<br>
Tam codziennie dostawała,<br>
Prócz świetnego utrzymania<br>
Tysiąc świec do brandzlowania,<br>
Wazeliny beczkę całą,<br>
Lecz jej ciągle było mało.<br>
Ciągle płacze, ciągle krzyczy:<br>
"To za mało dla mej piczy".<br>
W nocy zaś przywołał swego<br>
Astrologa nadwornego,<br>
By ten, patrząc w gwiezdne szlaki<br>
Znalazł wreszcie sposób jaki,<br>
By królewnę można było,<br>
Dobrowolnie, czy tez siła,<br>
Wrócić znów do cnoty granic,<br>
Lub gdy to się nie zda na nic<br>
Niech przynajmniej w swojej sferze<br>
Obłapników sobie bierze.<br>
Więc astrolog, wziąwszy lupę,<br>
Zajrzał raz królewnie w dupę,<br>
Wielkim cyrklem pizdę zmierzył,<br>
Po czym zamknął się na wieży.<br>
Tak był w pracy pogrążony,<br>
Taki przy tym roztargniony,<br>
Że szukając gwiazd na niebie<br>
W roztargnieniu srał pod siebie.<br>
Kręcił, wiercił teleskopem,<br>
W końcu wrócił z horoskopem.<br>
I rzekł: "Smutną wieść niestety<br>
Objawiły mi planety<br>
Że królewny nic nie wstrzyma,<br>
Na jej szał lekarstwa ni ma,<br>
Chyba, że się znajdzie jaki,<br>
Tęgi jebak nad jebaki,<br>
Który tak ją zerznie pięknie,<br>
Że królewnie pizda pęknie,<br>
Na kawały się rozwali,<br>
Żywym ogniem się zapali.<br>
Wówczas będzie Pizdolona<br>
Z czaru swego wyzwolona<br>
I stanie się znów prawiczką<br>
Z malusieńką, ciasną piczką".<br>
Wszystkim było ogłoszone,<br>
Że kto zbawi Pizdolonę,<br>
Ten otrzyma za podziękę<br>
Pół królestwa i jej rękę.<br>
Więc zjeżdżają się jebacze,<br>
Czarodzieje, zaklinacze,<br>
Rycerze i królewicze,<br>
By królewnie zerżnąć piczę.<br>
Każdy sił swych próbuje<br>
I choć tęgie mieli huje,<br>
Na nic się to wszystko zdało,<br>
Bo jej ciągle było mało.<br>
A tymczasem heroldowie<br>
W całym kraju w piśmie, w mowie<br>
Wieści dziwne rozgłaszali<br>
Coraz dalej, dalej, dalej.<br>
Aż dotarły hen, daleko<br>
Gdzie za siódmą górą, rzeką,<br>
Stała sobie stara chatka,<br>
W niej mieszkała stara matka<br>
Ze synami swymi trzema,<br>
Którym równych w świecie nie ma.<br>
Każdy dzielny, tęgi, zwinny,<br>
Ale każdy z nich był inny.<br>
I w tym nie ma nic dziwnego,<br>
Każdy z ojca był innego,<br>
Bo w młodości swojej czasie<br>
Matka strasznie puszczała się.<br>
Syn najstarszy miał chuj długi<br>
I gruby na kształt maczugi,<br>
A po bokach jego były<br>
Jak postronki grube żyły,<br>
Jakieś więzy, jakieś guzy,<br>
Jaja miał jak dwa arbuzy.<br>
A że ciągle mu bez mała<br>
Ta ogromna pyta stała<br>
Hujogromem go nazwano.<br>
Pizdoliza nosił miano<br>
Syn następny, bo lizanie<br>
Stawiał wyżej nad jebanie<br>
I nie było mistrza w świecie<br>
By prześcignąć go w minecie.<br>
Cieszą matkę takie dzieci,<br>
Lecz niestety smuci trzeci,<br>
Który rodu był zakałą,<br>
Bo miał kuśkę całkiem małą.<br>
Cienką, krótką, na kształt glisty<br>
I nie palił się do pizdy.<br>
Dobrze, że z matczynej woli<br>
Raz na miesiąc popierdoli.<br>
A że mało tak obłapia,<br>
Bracia mieli go za gapia.<br>
No i matka nawet z czasem<br>
Nazywała go głuptasem.<br>
Tak im słodko życie idzie<br>
Ani w zbytku, ani w bidzie<br>
Starsze bowiem dwa chłopaki<br>
Zarabiały w sposób taki,<br>
Że cnotliwe starsze panie<br>
Brały ich na utrzymanie,<br>
A i matka chociaż stara,<br>
Dała dupy za talara<br>
Na stojaka gdzieś w klozecie.<br>
Lecz najmłodszy, głupek przecie<br>
Choć podobał się niewiastom,<br>
Dawał dupy pederastom<br>
I ku matki wielkiej złości,<br>
Nie brał nic od swoich gości,<br>
Aż dotarła i w ich strony<br>
Wieść o losie Pizdolony.<br>
Na pieniądze wnet łakoma,<br>
Woła matka Hujogroma<br>
I tak rzecze: "Ty mój synu<br>
Idź dokonaj tego czynu".<br>
Olbrzym wnet posłuchał matki,<br>
Zaraz włożył czyste gatki,<br>
Wymył chuja i bez zwłoki<br>
Raźno ruszył w świat szeroki.<br>
A gdy przybył do stolicy,<br>
Zaraz poszedł do ciemnicy<br>
Gdzie się święcą rozkraczona<br>
Brandzlowała Pizdolona.<br>
Pyta dawno mu stanęła,<br>
Więc się ostro wziął do dzieła<br>
I za pierwszym sztosem leci<br>
Błyskawicznie drugi, trzeci,<br>
Czwarty piąty, aż nareszcie<br>
Wyrżnął sztosów tysiąc dwieście<br>
I utracił siłę całą.<br>
A królewnie wciąż za mało.<br>
Tak był przy tym osłabiony,<br>
Że zleźć nie mógł z Pizdolony<br>
I musiały dworskie ciury<br>
Ściągnąć go za dupę z dziury<br>
I zabrały omdlałego<br>
Do szpitala zamkowego.<br>
A królewna ciągle krzyczy:<br>
"To za mało dla mej piczy".<br>
Prędko, prędko baśń się baje,<br>
Nie tak prędko kutas staje.<br>
Baśń się baje, czas ucieka,<br>
Hujogroma matka czeka<br>
I już martwić się zaczyna:<br>
"Coś nie widać skurwysyna".<br>
Aż ją doszły straszne wieści.<br>
Powstrzymując łzy boleści,<br>
Pizdoliza matka wzywa<br>
I w te słowa się odzywa:<br>
"Bratu - rzecz to nie do wiary!<br>
Nie udały się zamiary,<br>
Kutas zmarniał mu niestety,<br>
Idź wiec ty - spróbuj minety".<br>
I Pizdoliz wnet bez zwłoki<br>
Ruszył prędko w świat szeroki.<br>
W końcu zaszedł do stolicy,<br>
Tam się udał do ciemnicy<br>
Gdzie się święcą rozkraczona<br>
Brandzlowała Pizdolona.<br>
Zaraz ją za dupę łapie<br>
I minetę tego chlapie.<br>
Język jego na kształt węża,<br>
To się spręża, to rozpręża,<br>
To się wije jak sprężyna,<br>
W pizdę wwiercać się zaczyna,<br>
Kręci na kształt kołowrotka,<br>
To od zewnątrz, to od środka.<br>
Doba wciąż za doba mija,<br>
On jęzorem wciąż wywija.<br>
Aż utracił siłę całą.<br>
A królewnie wciąż za mało.<br>
Tak był przy tym osłabiony,<br>
Że zleźć nie mógł z Pizdolony,<br>
Więc i jego dworskie ciury<br>
Ściągnęły za dupę z dziury<br>
I wyniosły omdlałego<br>
Do szpitala zamkowego.<br>
A królewna ciągle krzyczy:<br>
"To za mało dla mej piczy".<br>
Prędko, prędko baśń się baje,<br>
Nie tak prędko kutas staje.<br>
Baśń się baje, czas ucieka,<br>
Pizdoliza matka czeka<br>
I już martwić się zaczyna,<br>
Bo nie widać skurwysyna.<br>
Ze złości zaciska zęby,<br>
Że dwóch synów, niby dęby,<br>
Losy wzięły jej zdradziecko...<br>
"Jedno mi zostało dziecko<br>
I do tego całkiem głupie"!<br>
Głuptak miał to wszystko w dupie.<br>
Raz w niedzielę, po jedzeniu<br>
Chciał pochrapać sobie w cieniu.<br>
Coś mu jednak spać nie daje,<br>
Coś go ciągle gryzie w jaje.<br>
Patrzy - a tu mała menda,<br>
Co po jajach mu się szwęda.<br>
Głuptak już rozpinał gacie,<br>
By ja otruć w sublimacie,<br>
Gdy wtem menda nieszczęśliwa<br>
Ludzkim głosem się odzywa:<br>
"Czemu pragniesz mojej zguby?<br>
Nie zabijaj chłopcze luby.<br>
Menda tez stworzenie boże,<br>
Że inaczej żyć nie może,<br>
I ze czasem w jajo utnie,<br>
Nie gubże jej tak okrutnie".<br>
Głuptak myśli - cóż to złego,<br>
Przecie nie zje mnie całego.<br>
Nie potrzebna mi twa zguba,<br>
Idź wiec z Bogiem mendo luba".<br>
A tu nagle menda znika<br>
I zmienia się w czarownika.<br>
Czarownika - czarodzieja<br>
I do swego dobrodzieja,<br>
Co się w strachu z miejsca zrywa,<br>
W takie słowa się odzywa:<br>
"Że litości miałeś względy<br>
Dla bezbronnej słabej mendy,<br>
I żeś jej darował życie,<br>
Wynagrodzę cię sowicie.<br>
Dam ci ja wskazówki pewne<br>
Jak spierdolić masz królewnę.<br>
Sił twych mało tu potrzeba<br>
Dam kondoma samojeba,<br>
Który ma tą dziwną siłę,<br>
Że gdy włożysz na swoja żyłę<br>
I rozkażesz, on za ciebie<br>
Sztos za sztosem ciągle jebie<br>
Czarodziejska mocą cudu.<br>
Ale zdobyć go jest trudno.<br>
Dupa strzeże go zaklęta<br>
Na przechodniów wciąż wypięta<br>
Z której mocą złego ducha<br>
Ustawicznie ogień bucha.<br>
I czy z bliska, czy z daleka<br>
Żarem swoim wszystko spieka.<br>
I w tym mocnym, wielkim żarze<br>
Dupa się całować każe.<br>
Lecz gdy powiesz do niej słowa:<br>
"Niech się ogień w dupie schowa,<br>
Sama się pocałuj właśnie"<br>
Wtedy ogień w dupie zagaśnie.<br>
I powoli, z dobrej woli<br>
Kondom zabrać ci pozwoli.<br>
Za twą dobroć ja ci mogę<br>
Do tej dupy wskazać drogę.<br>
Weź ten kłębek z sobą razem,<br>
On ci będzie drogowskazem.<br>
Rzuć na ziemię i idź wszędzie<br>
Gdzie się kłębek toczyć będzie.<br>
Lecz pamiętaj zawsze święcie<br>
Czarodziejskie to zaklęcie."<br>
Tu czarownik, niby mara,<br>
Zniknął, rozwiał się jak para.<br>
Głuptak wstaje ucieszony,<br>
Bierze kłębek rozbawiony<br>
I nie mówiąc nic nikomu<br>
Po kryjomu znika z domu.<br>
Prędko, prędko baśń się baje,<br>
Nie tak prędko kutas staje.<br>
Głuptak idzie, nie ustaje,<br>
Coraz nowsze mija kraje.<br>
Gdy stu granic minął słupy,<br>
Zaszedł wreszcie aż do dupy,<br>
Z której ogień wieczny tryska,<br>
A podszedłszy do niej z bliska,<br>
Rozżarzonej nad pojęcie<br>
Czarodziejskie swe zaklęcie<br>
Głuptak z całej siły wrzaśnie:<br>
"Sama się pocałuj właśnie!"<br>
Wtedy dupa zawstydzona<br>
Puściła go do kondoma.<br>
Więc z kondomem ucieszony,<br>
Pędzi wnet do Pizdolony.<br>
A gdy przyszedł do stolicy,<br>
Zaraz poszedł do ciemnicy,<br>
Gdzie się święcą rozkraczona<br>
Brandzlowała Pizdolona.<br>
Wkłada kondom, niecierpliwy,<br>
A tu patrzcie - czary, dziwy!<br>
Chuj, co zawsze był jak z ciasta,<br>
Na sto chujów się rozrasta.<br>
Każdy gruby jak ta bela,<br>
Każdy piczę jej rozdziera,<br>
Każdy twardy jak ze stali,<br>
Każdy długi na sto cali.<br>
Wszystkie huje z całej siły<br>
Na królewnę uderzyły.<br>
Każdy w pizdę jej się wwierca,<br>
Każdy końcem sięga serca,<br>
Każdy jej się w piczy grzebie,<br>
Każdy jebie, jebie, jebie!<br>
Aż królewna Pizdolona,<br>
Rozjebana, spierdolona,<br>
Od jebania ledwie żywa<br>
Krzyczy:"cipa się rozrywa".<br>
Takie przy tym tarcie było,<br>
Że się w dupie zapaliło.<br>
By ugasić pożar ciała,<br>
Straż zamkowa przyjechała<br>
Z toporami, z bosakami<br>
Z sikawkami i kubłami<br>
Słowem z całym inwentarzem<br>
Stosowanym przy pożarze.<br>
I po długiej ciężkiej<br>
Pracy ugasili ją strażacy.<br>
Tak została Pizdolona<br>
Z czaru swego wyzwolona<br>
I znów stała się prawiczką<br>
Z malusieńką ciasną piczką.<br>
Głuptas dostał zaś w podziękę<br>
Pół królestwa i jej rękę.<br>
Król był taki ucieszony<br>
Ze zbawienia Pizdolony,<br>
Że pomimo swej starości<br>
Kapucyna ciął z radości<br>
Bez ustanku tydzień cały<br>
Aż mu jaja odsiwiały,<br>
Mimo, ze już nie był młody.<br>
Potem zaraz sprawił gody<br>
Głuptakowi z Pizdoloną.<br>
Mnie na gody zaproszono,<br>
Więc ja głównie też tam byłem,<br>
Jadłem piłem pierdoliłem.<br>
Bawiłem się z nimi społem<br>
Aż zasnąłem gdzieś pod stołem.<br>
Oto co sprawiła menda.<br>
Na tym kończy się legenda.<br>
</code>
<br>
Autor: [[Aleksander Fredro]]


{{book}}
[[Kategoria:Nonźródła – liryka‎]]
[[Kategoria:Nonbooks Fabularne]]
Cc-white.svg Wszystko, co napiszesz na Nonsensopedii, zgadzasz się udostępnić na licencji cc-by-sa-3.0 i poddać moderacji.
NIE UŻYWAJ BEZ POZWOLENIA MATERIAŁÓW OBJĘTYCH PRAWEM AUTORSKIM!
Anuluj Pomoc w edycji (otwiera się w nowym oknie)

Szablony użyte w tym artykule:

Źródło: „https://nonsa.pl/wiki/Nonźródła:Baśń_o_trzech_braciach_i_królewnie”