Edytujesz „Nonźródła:Jak uratowaliśmy Panią Wiosnę”

<p align="right">''21 marca 2011 rok, mój pokój''</p>
[[Plik:Kim Petras.jpg|thumb|right|200px|Pani Wiosna. Wygląda tak, chociaż ta dziewczynka na zdjęciu wcześniej była chłopcem! Wiecie?]]

''Był piękny słoneczny dzień. Ptaszki śpiewały, śnieg topniał w lesie niedaleko miejscowości Mamcyce. Słonko ogrzewało grzbiety sarenek przemykających w jego olśniewających promieniach. Całość wyglądała jak z podręcznika do kształcenia zintegrowanego.''

''Pani Wiosna szła wśród traw. Zarzucała złotymi włosami, wyjmowała zbutwiałe liście ze ściółki lub unosiła zieloną suknię nad kolana. Wtedy spod spódnicy wylatywały jaskółeczki i wróbelki, skowronki i bociany. Uśmiechała się, oglądając ten pocztówkowy widok.''

''Doszła do starego dębu. Potężne konary dawały cień i Pani Wiosna, zmęczona chodzeniem i wypuszczaniem ptaszków rada była tam odpocząć. Już miała wdrapać się na piękną gałąź, gdy rozkopana ziemia nieopodal drzewa przykuła jej uwagę. Pobiegła tam, a suknię nadymał wiatr...''

Bum.

I w taki sposób znaleźliśmy Panią Wiosnę.

Dziadziusiowy bumbum z czasów, które nazywał ''drugą wojną światową'' uszkodził Panią Wiosnę. Byliśmy wtedy na wycieczce z panią Zuzią i panią Pauliną. Na dźwięk ''bum'' szybko odnaleźliśmy dużą dziurę w ziemi. Była ogromniasta! Większa od mojego pokoju! W dziurze była Pani Wiosna.

Cała w błocie (mamusia na pewno kazałaby mi się wykąpać w zimnej wodzie, gdyby zobaczyła mnie w takim stanie) i bez rączek oraz nóżek. To znaczy, rączki i nóżki były, tylko nie przy Pani Wiośnie. Sama leżała w zniszczonej sukience (mamusia na pewno zbiłaby mnie kijem, gdybym przyszła do domu w tak zniszczonej ładnej sukience) i miała mnóstwo kuku. W miejsce rączek i nóżek miała takie cosie, trochę jak po tym, gdy się kurczaczkowi odetnie główkę i oskubie (bardzo nie lubiłam skubania kur, ale mamusia mówiła, że jeżeli nie oskubię kury, przez trzy dni będę siedzieć głodna w piwnicy, bez lalki!) i nie miała noska, jak ten pan z bajki o tym chłopcu w okularach i z takim zygzakiem na głowie.

Pani Zuzia zemdlała, a pani Paulina oświadczyła, że musi zadzwonić po pogotowie. Chłopcy wzięli kijki i zaczęli poszturchiwać Panią Wiosnę. Otworzyła zamknięte oczy.

:– Chłopcy i dziewczynki, czy chcecie wiosnę? – zapytała.<br>
:– Nie! – oświadczył Gruby Michał. – Wiosną trzeba biegać i wozić gnój na taczkach!<br>
:– I skubać kury! – dodałam.<br>
:– I chodzić boso! – dodał lamus Maciek.<br>
:– Ty zawsze chodzisz boso, jełopie – powiedziała Jola, która miała najładniejsze bluzki z Hannah Montaną.<br>
:– A ty masz krzywe nogi! – wrzasnął Maciek.<br>
:– A Pani Wiosna nie ma nóg! – wydarła się Kryśka, której jechało z paszczy.<br>
:– Córeczko... – Pani Wiosna wypluła krew (tak jak ja, gdy mamusia uzna, że jednak warto mnie zbić kijkiem) – Pomóż mi...<br>
:– Wszyscy ci pomożemy! – oświadczył Damianek, który był brzydki i miał piegi.<br>
:– Kochane dzieci... Najpierw znajdźcie mi nogi i ręce. – poprosiła.<br>

Wszyscy rzuciliśmy się w poszukiwaniu rączek i nóżek Pani Wiosny. Ja znalazłam tylko jej palec, ale chłopcy prędko znaleźli rękę. Kryśka odnalazła nogę, a Damianek drugą. Zosia trzecią, ale ta była owłosiona i należała do leśnika, którego miesiąc temu wilki porwały do lasu. Zakopaliśmy ją razem z leśnikiem, ale wcześniej wyjęliśmy mu komórkę z kieszeni. Była popsuta, ale świetnie nadawała się do zabawy w sklep.

Pani Wiosna pojękiwała, pani Zuzia leżała taka blada i drętwa, a pani Paulina chyba wymiotowała pod drzewem. W końcu znaleźliśmy wszystkie części ciała Pani Wiosny. Nosa nie znaleźliśmy, ale Maciek wziął swój scyzoryk i odciął nos leśnikowi, zanim go zakopaliśmy. Leśnik i tak nic nie czuł, a Pani Wiosna musi mieć nos, prawda?

Nie mieliśmy jak przyszyć tego wszystkiego Pani Wiośnie, ale Maciek miał taśmę i przykleiliśmy to wszystko taśmą. Trochę nam nie wyszły palce, ale jeszcze nie mieliśmy o tym na przyrodzie z panią Zuzią. Pani Wiosna po paru minutach wstała i zaczęła kuleć. Pani Zuzia nie wstała, chociaż chłopcy bili ją kijami, a Maciek nawet ją kłuł scyzorykiem. Tylko leciała jej krew, na początku najmocniej z szyi, ale potem przestała.

:– Dziękuję wam, dzieci... To było wspaniałe... – zaczęła, a smarki leciały jej z nowego nosa.<br>
:– My w końcu jesteśmy inteligentni! – powiedziała Jola, przechwalając się tym, że jej rodzice skończyli szkołę podstawową i całą zawodówkę, nie to, co moja mamusia, która skończyła tylko zbieranie ziemniaków w październiku.<br>
:– Trzymajcie się! Pamiętajcie, że wiosna zawsze nadejdzie! W waszych ciepłych serduszkach! – krzyknęła, gdy w końcu ogarnęła chodzenie. Gdy ja się uczyłam chodzić, mamusia podobno przyczepiła mi do pleców taki kijek z butelką mleka na sznurku. Ja szłam, a butelka nie zbliżała się do mnie. <br>
:– Do widzenia, Pani Wiosno! – krzyknęliśmy. 

Wtedy przyjechała karetka, Pani Wiosna zniknęła, potem przyjechali policjanci z pałkami i zaczęli nas bić. Ja nic nie mówiłam, bo mamusia bije mocniej, ale Jola krzyczała strasznie mocno.<br>

<p align="right">''Natalka, lat 7 i pół''</p>

[[Kategoria:Nonźródła:Epika|Jak uratowaliśmy Panią Wiosnę]]