Edytujesz „Nonźródła:Nonsensopedia IV – Kill'em All”

:– Ja chcę! Ja chcę! – krzyczał Exe19 podskakując na ławce.

:– Nie! – warknął Misiek. – Nie będzie żadnych zdjęć. A ty Nini, jesteś naszą zakładniczką. Tak, przyjaciele, teraz czas na nas.

:– Martwię się o Nini – szepnął. – Zawsze informowała, gdyby nie mogła się zjawić na zebraniu Rady.

Dobry Wujek Nonsy zamyślił się.

:– Przynajmniej... mamy... mapę... – wymamrotał Porost.

Wyciągnął z kieszeni skarb. Jednak to co trzymał, nie było mapą, lecz spalonymi świstkami tajnych planów. Widocznie wybuch musiał je zniszczyć. Tymczasem na górze, uśmiechnięty Kicior otrzepał pył z ubrania. Potem odwrócił się, a gdy ujrzał zniszczenia swojej chatki, gwizdnął przez zęby. Natychmiast zabrał się do sprzątania.

Usłyszał ciche poruszenie za sobą.

:– Zgadzam się – rzekł Ptok.

:– Panie hrabio, nowa porcja leków.

Pielęgniarka podetknęła mu pod nos kubek z pastylkami. Znów przesiedzi kilka godzin wpatrując się we własne kolana.

==Front==

:– Przywróć go do życia – zażądał Michalwadas.

:– Nie mogę robić czegoś, czego zabrania mi wiara – wzruszył ramionami Diabełko. – Niestety, muszę odm...

:– No to mogę już iść? – spytał Diabełko oddalając się boczkiem.

:– Nie – mocny chwyt Kozłowskiego zatrzymał kapłana.

:– Zawiodłeś – powiedziała krótko Holly.

Następnie wbiła się ostrymi zębami w szyję dyrektora. Księżyc w nowiu unosił się na niebie.

Podwinął rękawy, ściągnął okulary i napiął mięśnie. Po czym ruszył w stronę Musiala. Ten po prostu podrzucił granat pod Wasyla. Arystokrata nie zauważył tego ruchu i po kilku sekundach dość efektywnie podzielił los Vae, chociaż niczym jogurty Jogobelli składał się z nieco większych kawałków.<br>

Musialmati zatarł dłonie. Wówczas płyta nagrobkowa wylądowała na jego głowie. Przedszkolak padł na ziemię w mocnych drgawkach. Nezumi spojrzał na pobojowisko z pochmurną miną. Przysiadł się, wziął do rąk nogę Wasyla i zaczął obgryzać.

:– Jesteśmy atakowani? – spytał biurokrata.

:– Tak! – odkrzyknął radośnie Tomta1.

:– Gdzie uciekacie? Musimy się pobawić...

Jednak Ptok, hrabia Wasilij, Chommik i sir Damiinho umknęli szalonym marionetkom zostawiając umierającego Kinrepoka.

:– Mogę zamienić się w ptaka i zanieść was ponad labiryntem – dodał Ptok.

Spojrzeli na niego. Bentoniczny zrozumiał tekst, który niosło ich spojrzenie. Nie czekając długo zmienił się w żurawia i na grzbiecie poniósł ich wysoko w przestrzeń. Przelecieli ponad labiryntem, ciągnącym się przez ogromny teren. Wylądowali w miejscu wyjścia, do którego zresztą nie doszliby konwencjonalnym sposobem, bo nie prowadziła doń żadna ścieżka. Ptok znów stał się ludzką formą, ponieważ transport tylu osób źle wpływał na jego kręgosłup.

:– Dziękujemy za waszą pomoc – rzekły. – Teraz możemy zbudować nowe miasto, które będzie dla nas rajem.

Nonsensopedyści odeszli z poczuciem spełnionej misji. Kocie czaszki suszyły się na słońcu.

Z jaskini wyszedł osmalony Bart–W prowadząc ze sobą Towarzysza Alchemika.

:– Z tą ekipą możemy wyruszyć dalej – powiedział Towarzysz. – Wiem, gdzie jest wyjście. Słyszeliście o Jedynej Górze?

Oczywiście wojownik przepuścił ich grupę. Na górze znajdowało się mnóstwo Nonsensopedystów. Założyciel 4chana machnął ręką;

:– Jeszcze parę twarzy i mogę was odsyłać.

:– Zatem chodźmy... – szepnął Jeremy.

Amoniak poczęstował go nalewką własnej roboty. Kowalsky parsknął głośno i kaszlał jeszcze przez całą drogę. Źle reagował na metale ciężkie.

Lusia uciekła z lasu z krzykiem i natychmiast dołączyła do Nini przy budowie tratwy. Jednak Headbanger nie dawał za wygraną. Przybiegł za nią i zaczął opowiadać jakieś dziwne historie. Potem pytał się Del Pacino o orientację seksualną. Na koniec stanął na głowie i złamał sobie kark.<br>

Po dwóch godzinach zostali przyzwani przez Terrapodiana, który ukończył godzinę wcześniej kurs teleportacji. Akurat w ostatniej chwili, ponieważ cała czwórka zaczęła wariować.

''No nie, wszelkie informacje z kosmosu trafiają na Ziemię z opóźnieniem'' – pomyślał.<br>

Wrócił do sprawdzania źródła alarmu. Nigdy jeszcze nie widział czegoś podobnego. To ogromna flota statków kosmicznych zbliżała się w kierunku Ziemii. Tylko skąd? Jak? Kosmos wydał się nagle Levelowi strasznie mały.

:– A ty nie pamiętasz co miałeś robić? – spytał.

Przedszkolak parsknął ze złości, ale chwycił za szpachelkę i zaczął rozprowadzać cement. Prace remontowe opierały się na charytatywnej i ochotniczej pracy całego miśkowego Przedszkola.

:– Ojej... – szepnął Terrapodian.

Wybuch był słyszalny w odległości 50 kilometrów. Co ciekawe, po dwóch dniach Terrapodian stawił się w pracy.

Ptok i Cerber siedzieli na przeciw siebie. Ich miny zdradzały skrajną nienawiść, ale taki cel postawił sobie Artur von Fornal. Za pomocą mocnych elektrowstrząsów uczył ich pokojowych zachowań wobec siebie i stosowanie jedynie konstruktywnej krytyki.

:– Ty tępy bucu! – nie wytrzymał Cerber.

Von Fornal już przy projektowaniu tego rozwiązania wiedział, że to będzie bardzo żmudny i długi proces.

:– Nie! Hahahaha! – śmiał się Hani.

Sir Damiinho poczuł jak na twarz wylewa mu się zawartość jego akwarium. Nie złościł się. Nie miał na to serca.

:– Czemu nie...

Tak zawsze postępowali wojownicy – nie odmawiali walki.

'''The End'''