Edytujesz „Nonźródła:Schody w remoncie cz. 4”

<poem>Z czasem droga zaczyna biec w miarę poziomo, a tunel rozszerza się. Do mojej dyspozycji pozostaje jednak tylko wąski, pas skały oblany dookoła bulgoczącą wodą. Kawałek dalej, w bladym świetle grzybów majaczy zarys łódki i zgarbionej postaci w obszernych, ciemnych szatach. Domyślam się kogo mam przed sobą i bynajmniej nie napawa mnie to optymizmem. Zbieram się jednak w sobie i ruszam mu na spotkanie. Zwraca ku mnie spojrzenie swoich pokrytych bielmem oczu.

Zostawszy sam, decyduję się wydrążonym w skałach płytkim kanałem. Podążając nim docieram do wąskiej bramy w wysokim na około pięć metrów płocie z drutu kolczastego wspartego na betonowych słupach. Nad bramą zamontowano napis po [[Język włoski|włosku]], wykonany z pospawanych metalowych rurek. ''Lasciate ogni speranza, voi ch'intrate''. Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie. Niezbyt to optymistyczne. Mimo to sceneria za płotem zdaje się temu przeczyć. Poprzez szczeliny w płocie dostrzegam bowiem gęsto obsadzone ziemniakami, chmielem, winogronami, konopią, makami i innymi roślinami służącymi do produkcji wszelkich znanych ludzkości używek. Między nimi uwijają się ludzie, obserwowani przez demony, niczym piekielnych nadzorców, a w oddali dostrzegam prymitywne robotnicze baraki. Prawdę powiedziawszy spodziewałem się jednak czegoś gorszego. Oczami wyobraźni widziałem ognie piekielne, w których cierpieć mieli grzesznicy, tortury, których nie wyobrażali sobie nawet najlepsi średniowieczni kaci. Właśnie ta różnica stanu oczekiwanego i zastanego zabiła we mnie wątpliwości dotyczące przejścia przez bramę. Wchodzę więc do wnętrza piekła z podniesioną głową i przeświadczeniem, że nie dam się w żaden sposób zmusić do pracy w polu. Podążam spokojnie dalej drogą, która nie różni się niczym od zwykłych dróg gruntowych, jakich setki już widziałem. Chociaż mijam po drodze kilka czartów żaden z nich nie zaczepia mnie, zupełnie jakby podobne przechadzki były czymś normalnym. Zresztą samo określenie „demony” wobec tych istot wydaje się nieco na wyrost. Od ludzi odróżnić je można było tylko bowiem po czerwonych oczach, niewielkich różkach na czole i kompletnych czarnych zbrojach, które nosili pomimo upału. A może właśnie dlatego. W końcu co za problem założyć w i tak ciężkim pancerzu klimatyzację, skoro funkcję chłodzenia mają już nawet telefony. Serio.

:– Hej ty! Nowy! Chodź no tutaj! – słyszę podejrzanie znajomy głos, który z łatwością przekrzykuje dolatujący z monstrualnych głośników [[growl]]. Odwracam się w kierunku, z którego dochodził i dostrzegam czarnowłosego kurdupla opartego plecami o ścianę. Rozpoznaję [[Ronnie James Dio|Ronniego Jamesa Dio]], wokalistę [[Black Sabbath]], którego twórczość niegdyś bardzo lubiłem.<br>– Podoba ci się tutaj, nie? – zapytał, gdy podszedłem w jego stronę.

:– Pewnie – odpowiedziałem z uśmiechem – Ale jakieś to odległe od wizji, której się spodziewałem.

:– Bo i nie zawsze to tak wyglądało – rzekł muzyk wyjaśniająco – Kiedy przyszedłem tutaj wyglądało to zupełnie inaczej. Wszędzie płomienie, wrzeszczący torturowani ludzie w kotłach smoły i ogólnie syf. Poszedłem więc do Lucyfera i mówię mu jak do przyjaciela: „na co ci to wszystko? Powinieneś odpocząć, zabawić się, a nie tylko torturujesz niewinnych ludzi” Lucek przemyślał sprawę i oto efekty... Jeśli chcesz tu zostać powinieneś z nim porozmawiać, inaczej zostaniesz przeniesiony na plantacje.

:– Gdzie go znajdę? – zapytałem czując, że chyba naprawdę trafiłem do piekła zwanego rajem. Oczywiście długo w tym przeświadczeniu nie dane mi było żyć.

Przełykam ślinę, co wywołuje u muzyka śmiech. Byłby spokój, byłby raj. Niemniej wolę mieć to spotkanie jak najszybciej za sobą.