Tekst źródłowy strony Poezja węgierska

== Nyugat ==
[[Plik:Nyugat1908-1.jpg|thumb|200px|Mikes Kelemen na okładce pisma pisze list (zapewne samobójczy)]]
Czołowym pismem literackim był ''Nyugat'' ([[język polski|pol.]] ''Zachód''). Składem przypominał rubryki nekrologów w gazetach codziennych, a papier robiono z wierzb płaczących i łez węgierskich dzieci. Był zarazem jedynym organem witalnym<ref>Ponury żart, co nie?</ref>, wokół którego zbierała się cała elita literacka kraju. Bez publikacji w tym piśmie [[jabłko|poeta]] miał pewność, że nigdy nie przebije się do świadomości narodu, czy też, jak pokazywała praktyka, do wszystkich trzydziestu czytelników.

Nazwa nie była przypadkowa. Węgrzy stwierdzili, że będąc przez setki lat zapuszczonym dziedzińcem Europy, czas będzie wreszcie obudzić się i pokazać, że oni też potrafią pisać jak ci na zachodzie. Przypomina to sytuację chłopaka ze wsi, który przybywa do wielkiego miasta (domyślnie: [[Paryż]]a) i usiłuje pokazać, co to on wie. Okazuje się oczywiście, że te prądy myślowe wypadły z obiegu już trzydzieści lat temu. Wobec tego chłopak ze wsi został całkiem zignorowany. Jednocześnie zamknęli się wtedy na dobrze prosperującą literaturę [[Rosja|rosyjską]] drugiej połowy XIX wieku. Nie bądźmy jednak okrutni. Węgrzy powoli zaczęli się wyrabiać i dostosowywać do nowych trendów. Nikt im również nie wypominał, że nie przeszli przez kilka epok literackich.

Pismo zaczęło działalność 1 stycznia [[1908]] roku. Głównym redaktorem został [[Żydzi|Żyd]], który swoją przynależność ukrywał pod niknejmem Ignotus. Na okładce pierwszego numeru pojawił się Koloman Mikes – słynny epistolograf<ref>No, na pewno go znacie!</ref>. Działalność pismo zakończyło wraz ze śmiercią Michała Babitsa w [[1941]] roku. Przez te chrystusowe 33 lata przewinęły się tam dziesiątki samobójców – głównie poetów, pisarzy i nowelistów, a także Endre Ady, [[Syfilis|syfilityk]]. Podzielono ich na trzy pokolenia. Należy przyznać, że ''Nyugat'' spełnił swoje zadanie, bo wywindowało węgierską twórczość na poziom przynajmniej przyzwoity i pasujący do standardów zachodnich. Od tej pory Madziarzy przestali pachnąć sianem, a zaczęli śmierdzieć absyntem. 

Nie przeszkodziło to jednak satyrykom, którzy bezlitośnie uderzyli w [[1912]] roku tworząc parodię, ''Ugat'' (pol. ''Szczek''). Za ten pastisz zapewne odpowiedzialny jest Frycek Kárinthy – niepokorny urwipołeć całego pokolenia. Najbardziej dostało się Endre Adyemu, który figurował tam jako ''Adyde Endre'', a ostatnia zwrotka ''jego'' wiersza ''To też piosenka, to też piosenka'' brzmi: ''Do diaska z psem/do diaska z poetą, co gaworzy/Tylko ty bądź pochwalony, Wieprzu-Wydawco/Bowiem ten wiersz i tak opublikujesz''.