Edytujesz „Rozpad Jugosławii”

{{cytat|Ta wojna była taka, że tu chwilę postrzelali, tam tańczyli. Ja to wszystko mówię z własnego doświadczenia, bo tam byłem.|[[Jarosław Kaczyński]] w dużym skrócie o wydarzeniach w '''Jugosławii'''}}

'''Rozpad Jugosławii''' – proces rozpadu państwa w formie [[Wojna|wojny domowej]] rozpoczęta w [[1991]] i przewalająca się wte i wewte po kolejnych częściach składowych federacji w ciągu następnych ładnych paru lat. Przyczyną walk było… eee… yyy… Właściwie któż to wie, co nią było. Na samą myśl o tym konflikcie [[Ty|normalny człowiek]] rozkłada bezradnie ręce i puka się w czoło, gdyż za cholerę nie potrafi zrozumieć, co tej bałkańskiej zgrai strzeliło do łbów, że postanowili wyłączyć racjonalne myślenie i się trochę ponapier{{cenzura3}}ć na zasadzie każdy na każdego. Ot, typowe dla [[Słowianie|Słowian]] potrząsanie szabelką bez poważniejszego powodu. Wszystko to byłoby nawet zabawne, gdyby nie fakt, że tym razem haratanina zrobiła się naprawdę paskudna. [[Gavrilo Princip]] może być dumny ze swoich następców, w sumie poczynili wcale nie gorszy rozgardiasz niż on.

[[Plik:Josip Broz Tito Bihać 1942.jpg|thumb|200px|Od [[Josip Broz-Tito|tego pana]] wszystko się zaczęło]]

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami był sobie piękny kraj, który się nazywał [[Jugosławia|Socjalistyczna Federacyjna Republika Jugosławii]]. Żyli w nim sobie razem [[Serbia|Serbowie]], [[Chorwacja|Chorwaci]], [[Bośnia i Hercegowina|Muzułmanie z Bośni]], [[Słowenia|Słoweńcy]], [[Macedonia Północna|Macedończycy]], [[Czarnogóra|Czarnogórcy]], no i jeszcze paru [[Kosowo|albańskich pastuchów]]. Wszystkim tym narodom brakowało nieco luzu, tak więc zacni obywatele czasem patrzyli na siebie spode łba, bo mieli do wyrównania jakieś tam porachunki z przeszłości. Nic to jednak, ponieważ krótko trzymał ich za mordy człowiek-legenda, [[Josip Broz-Tito]]. Marszałek może i był [[Komunista|komunistą]] urobionym we krwi po łokcie, ale za to jaki miał autorytet! A to pogonił kota [[Wehrmacht|hordom]] [[Adolf Hitler|Führera]] w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]], nie oglądając się na pomoc [[Armia Czerwona|przyjaciół ze Wschodu]], a to później wypiął się na samego [[Józef Stalin|Wujka Soso]] i powiedział, że sobie poradzi bez niego w dziarskim marszu ku powszechnej szczęśliwości. Po prostu mąż stanu, nawet Zachód go szanował. Ale niestety, oprócz [[Włodzimierz Ilicz Lenin|Lenina]] nikt nie żyje wiecznie, w maju [[1980]] roku Tito zmarł i wszystko się wtedy pochrzaniło. Władzę objęła grupa niezdecydowanych leśnych dziadków, która pomyślała, że skoro [[Edward Gierek|Gierkowi]] i [[Nicolae Ceaușescu|Ceaușescu]] ot tak dawano kredyty, to oni sami zaciągną trochę pożyczek i zaczną inwestować w kraj, by jakoś zapisać się w historii. Chętny do udzielania pożyczek MFW wykorzystał okazję i przy niewielkiej lichwie wynoszącej 30% kredytu dał Jugosławii odpowiednie kredyty. Wszystko przejedzono podczas zimowych igrzysk w Sarajewie i przy okradaniu resztek sieci kołchozów Agrokomerc. Widmo bankructwa rozpoczęło problemy. Słowenia i Chorwacja nie zgadzała się na spłacę długów Belgradu, Serbowie mieli dosyć wspierania finansowo Kosowian, a reszta zastanawiała się, jak napisać swoją własną historię od zera i odciąć się od Jugosławii. Międzyczasie swój biznes zaczął rozkręcać [[Slobodan Milošević]]. Założył on spółkę sprzedają kamienie i cegły obywatelom Kosowian z instrukcją obsługi, jak rzucać, by trafić w Serba. Po pierwszych ustawionych zamieszkach wysunął się na prowadzenie wśród komunistów, biorąc w obronę uciśnionych Serbów.

Sieroty po Przywódcy Narodów zaczęły od tego czasu kombinować, jak by tu wszcząć awanturę. Główkowanie zajęło im ponad dekadę, albowiem nigdy nie byli za dobrzy w te klocki. W 1991 roku szlag trafił władzę ludową w Jugosławii i powód się znalazł. Czerwoni z miejsca przefarbowali się na [[Nacjonalista|brunatny kolor]] i postanowili urządzić mistrzostwa, który naród jest najważniejszy. W zaciętej rywalizacji najmocarniej napinali klatę Serbowie, ponieważ opanowali w większości [[Wojsko|armię]], [[Policja|policję]] i [[Władza|władze centralne]]. Próbując trzymać wszystko w kupie, [[Wpierdol|oberwali jednak mocno po pyskach]], dodatkowo reszta potraktowała ich [[Propaganda|czarnym pijarem]] i w związku z tym społeczność międzynarodowa dolepiła im etykietkę głównych sprawców całego zamieszania. Wiadomo, przegrani są zawsze winni, dlatego Dawid Warszawski w Wyborczej i niemiecka prasa do dzisiaj wałkuje jedynie temat zgotowanej przez Serbów masakry Muzułmanów w Srebrenicy. Na całe szczęście są jeszcze [[Russia Today|inne media]], przypominające, że Karadžić kochał dzieci, dbał o ludzi i zawsze dzień dobry mówił, a Slobodana Miloševicia zabili podczas ustawionego procesu.

Na marginesie nadmienić należy o czynnikach zewnętrznych, które nie pozostawały bez znaczenia wobec rozpoczynającej się właśnie nawalanki. Jeśli chodzi o raczej proserbsko nastawionych wschodnich towarzyszy, to początkowo nowy konflikt niezbyt ich zainteresował, ponieważ skupieni byli akurat na uspokajaniu [[Borys Jelcyn|Jelcyna]] na irlandzkim lotnisku. Zachodnie demokracje natomiast zareagowały w typowy dla siebie sposób. Z jednej strony politycy, grając rolę mediatorów, nawoływali do utrzymania pokoju, a z drugiej razem Niemcy, Austria i Watykan po cichu podliczali zyski, jakie może im przynieść tolerowanie łamania embarga na broń przez Chorwatów.

Na początku największej bardachy narobili Słoweńcy i Chorwaci. Mając dość tego bałaganu, jedni i drudzy w czerwcu 1991 roku ogłosili niepodległość. Serbów ta wieść lekko zirytowała, więc postanowili poszczuć ruchawkę Jugosłowiańską Armią Ludową. Po Słowenii wojsko poszwendało się raptem przez 10 dni i w końcu [[Żołnierz|trepostwo]] oznajmiło miejscowym, że ten swój nędzny kawałek ziemi mogą sobie zabrać, bo tam nawet nie ma gdzie stworzyć quasi-serbskiego państwa. Walki w Chorwacji trwały natomiast dłużej, ponieważ na taką stratę federacja nie bardzo mogła sobie pozwolić. Ponadto lokalnym Serbom zachciało się autonomii, więc zaczęli dymić, zakładając Serbską Republikę Krajiny. Paromiesięczna rozwałka kosztowała [[Bóg]] jeden wie ile pierdyliardów [[Dolar|zielonych]], w końcu obie strony dały sobie trochę na wstrzymanie (ale tylko trochę) i na początku [[1992]] roku z pomocą [[Organizacja Narodów Zjednoczonych|ONZ]] naprędce sklecone zostało tymczasowe zawieszenie broni. W ten sposób Chorwaci utrzymali niezależność, rąbnęli prawie cały dostęp do [[Morze Adriatyckie|Adriatyku]], ale został im w spadku uciążliwy serbski wrzód na zdrowej tkance jednolitego narodu. W następnych latach parę razy próbowali go wyciąć, co uskutecznili dopiero w [[1995]] roku (ale o tym później).

Gdy wszyscy byli odwróceni plecami, to Macedończycy skorzystali z okazji i we wrześniu 1991 roku oddzielili się od Jugosławii. Cwaniaczkom się upiekło, bo z powodu nadmiaru zajęć reszta południowosłowiańskiej dziczy skwitowała ten fakt jedynie wzruszeniem ramion i nikt z tego grona nie wpadł do nich z rodzinną wizytą. Ale żeby nie było za łatwo, to zaraz z gębą i z łapami wyskoczyli [[Grecja|Grecy]], którzy zaczęli się burzyć, że mają [[Prawo autorskie|prawa autorskie]] do nazwy „Macedonia”, powołując się przy tym na jakieś starożytne pierdoły o [[Historia Grecji|dziedzictwie narodowym]]. Macedończycy nie mieli zbytnio chęci na mordobicie z tego powodu, po pewnym czasie zmiękła im rura i w rezultacie od 1995 roku w [[Europa|Europie]] funkcjonował FYROM, czyli Była Jugosłowiańska Republika Macedonii, a od 12 lutego [[2019]] roku Macedonia Północna. Nowa nazwa państwa została przyjęta za sprawą Ǵorge Iwanowa, który stwierdził, że ma dosyć tej głupiej nazwy.

W marcu [[1992]] roku niezależność ogłosiła Bośnia i Hercegowina i wówczas zakręciło się na ostro. Chłopaki poszli na całość i postanowili tak skomplikować [[Uczeń|szkolnej dziatwie]] lekcje [[Historia|historii współczesnej]] (o ile ktokolwiek uczy się jeszcze o takich wydarzeniach jak wojna w Jugosławii), by żaden [[Nastolatek|małolat]] nie zdołał się połapać, kto tam się wtedy tłukł z kim i w jakim celu. Symbolem tej wojny stało się serbskie oblężenie Sarajewa, a jego najbardziej charakterystycznym elementem była [[Call of Duty|epicka strzelanka]] urządzona na ulicach przez [[Snajper]]ów.

Z grubsza wyglądało to mniej więcej tak: bośniaccy Muzułmanie, kontrolujący rząd w Bośni i Hercegowinie, wymyślili sobie niepodległość. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie mały problem, otóż stanowili oni tylko około 40% populacji kraju. Mniej więcej 20% tworzyli bowiem bośniaccy Chorwaci, na wszelki wypadek mający pochowane trochę złomu od Bundeswehry. Pomagali im Chorwaci z Republiki Chorwacji, czyli chorwaccy Chorwaci. Jakieś 37% ludności to z kolei zawsze skłonni do draki bośniaccy Serbowie. Wspierali ich, a jakże, Serbowie z Republiki Chorwacji, czyli Serbowie z Republiki Serbskiej Krajiny, czyli chorwaccy Serbowie, a także Serbowie z Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii, czyli Serbowie z Republiki Serbii, czyli serbscy Serbowie. Na domiar złego każda grupa etniczna wyznawała inną religię, Chorwaci to z dziada pradziada [[Kościół katolicki|papiescy fanatycy]], Serbowie są w większości [[Prawosławie|zatwardziałymi schizmatykami]], natomiast bośniaccy Muzułmanie praktykują oczywiście [[Islam|bicie łbem o ziemię pięć razy dziennie]]. Niemożliwa do pokonania okazała się także bariera językowa, ponieważ Chorwaci mówią po [[Język serbsko-chorwacki|chorwacko-serbsko-bośniacku]], Serbowie po [[Język serbsko-chorwacki|serbsko-bośniacko-chorwacku]], a bośniaccy Muzułmanie po [[Język serbsko-chorwacki|bośniacko-chorwacko-serbsku]].

W międzyczasie w kwietniu 1992 roku nadszedł koniec na mocno nadgryzioną zębem czasu Socjalistyczną Federacyjną Republikę Jugosławii, co właściwie [[Nikogo to nie obchodzi|nikogo nie zainteresowało]]. W miejsce [[Trup|nieboszczki]] powstała okrojona terytorialnie Federalna Republika Jugosławii. Najbardziej w nowym państwie rozpychali się jak zwykle Serbowie obrażeni na cały świat za to, że nikt się nie chce z nimi dłużej męczyć. W dalszym ciągu trzymali oni ciężką łapę na dwóch autonomicznych okręgach: [[Wojwodina|Wojwodinie]] (ze sporym odsetkiem bardzo spokojnych [[Węgry|Madziarów]]) i [[Kosowo|Kosowie]] (z koczującą tam watahą z UÇK). Oprócz nich w federacji cichutko siedziała sobie Czarnogóra, która stwierdziła, że na razie lepiej się nie wychylać, bo można zebrać [[Wpierdol|straszny omłot]]. Ale wróćmy jednak do głównej rozpierduchy.

W 1992 roku zaczęli się naparzać bośniaccy Muzułmanie z bośniackimi Serbami oraz bośniaccy Chorwaci z bośniackimi Serbami. Bośniaccy Chorwaci zmontowali własne państwo, znane jako Chorwacka Republika Herceg-Bośni, natomiast bośniaccy Serbowie utworzyli Serbską Republikę Bośni i Hercegowiny. Tak w ogóle to bośniaccy Serbowie kombinowali, by połączyć wszystkich Serbów w jeden organizm, czyli Wielką Serbię. W tym projekcie bośniaccy Serbowie, chorwaccy Serbowie i serbscy Serbowie staliby się na powrót jugosłowiańskimi Serbami, czyli wielkoserbskimi Serbami. Także Chorwatom zamarzyła się Wielka Chorwacja złożona z bośniackich Chorwatów i chorwackich Chorwatów tworzących naród wielkochorwackich Chorwatów. Przez chwilę w Belgradzie i Zagrzebiu zastanawiano się nawet czy nie wystawić bośniackich Muzułmanów do wiatru i nie podzielić Bośni między siebie, ale przemożna chęć dalszego wypruwania sobie flaków zwyciężyła, toteż ten wielce interesujący pomysł nie doczekał się realizacji.

W toku walk w drugiej połowie 1992 roku pożarli się ze sobą bośniaccy Muzułmanie i bośniaccy Chorwaci. Zamiast bić bośniackich Serbów, zaczęli podgryzać się wzajemnie po kostkach, więc w rezultacie w Bośni i Hercegowinie od tego czasu trwała wojna wszystkich ze wszystkimi. Oczywiście skład trzech armii nie był jednorodny (jakżeby inaczej), skutkiem czego w oddziałach bośniackich Muzułmanów służył pewien odsetek bośniackich Chorwatów i bośniackich Serbów, w wojskach bośniackich Chorwatów znalazła się pewna ilość bośniackich Muzułmanów i bośniackich Serbów, zaś w szeregach bośniackich Serbów walczyła pewna liczba bośniackich Muzułmanów i bośniackich Chorwatów. Za przykład niech posłuży przypadek Republiki Zachodniej Bośni, którą w [[1993]] roku utworzyli zachodniobośniaccy Muzułmanie, żeby tłuc się z resztą bośniackich Muzułmanów atakowanych również przez bośniackich Chorwatów, których zwalczali oczywiście bośniaccy Serbowie posiłkowani zza miedzy przez Serbów z Federalnej Republiki Jugosławii, a z drugiej strony przez chorwackich Serbów mających porachunki z Chorwatami z Republiki Chorwacji.

Po jakimś czasie bośniaccy Muzułmanie i bośniaccy Chorwaci doszli do porozumienia i w [[1994]] roku znowu wspólnie ruszyli na bośniackich Serbów, w związku z czym ci ostatni zorientowali się, że chyba mają coraz bardziej przechlapane. Zmieniła się również sytuacja po sąsiedzku, bowiem cierpliwość stracili Chorwaci z Republiki Chorwacji, którzy ponownie wszczęli zadymę u siebie i w 1995 roku ostatecznie zlikwidowali Republikę Serbskiej Krajiny. Zapędzonym w kozi róg chorwackim Serbom nie pozostało nic innego jak tylko wiać do Zachodniej Bośni i dalej robić krwawą siekę ramię w ramię z grasującymi tam zachodniobośniackimi Muzułmanami i bośniackimi Serbami. Szybko jednak dorwały ich oddziały bośniackich Muzułmanów, bośniackich Chorwatów i Chorwatów z Republiki Chorwacji, które momentalnie zrobiły z nimi porządek, a następnie wzięły się za łby z resztą bośniackich Serbów. I w tym właśnie momencie naszych bohaterów, srogo sobie poczynających w kompletnie rozpierdzielonym kraju (wojna w Chorwacji to przy tym pikuś), dopadły znienacka rokowania pokojowe.

Ze względu na to, że entuzjazmu mordujących się nawzajem Jugosłowian jakoś nie podzielała reszta świata, ONZ już w 1992 postanowiła skierować do kupy gruzów misję pokojową. Ale łatwiej powiedzieć niż zrobić, klika gapowatych [[Stany Zjednoczone Ameryki|Amerykanów]], perfidnych [[Wielka Brytania|Brytyjczyków]] i nadętych [[Francja|Francuzów]] nie potrafiła dogadać się w Radzie Bezpieczeństwa z czerwono-żółtą koalicją złożoną z [[Rosja|Rosjan]] i [[Chiny|Chińczyków]]. Spory ignorantów na najwyższych stołkach spowodowały, że wysłane na Bałkany oddziały UNPROFOR miały faktycznie status misji obserwacyjnej, ponieważ w związku z zakazem kiwnięcia palcem w bucie głównym zadaniem gamoni w błękitnych hełmach było stanie z bronią u nogi i obserwowanie tubylców wykazujących niezwykłą kreatywność w masowym wyprawianiu się na [[Piekło|tamten świat]] (można się więc domyślać wyniku całego przedsięwzięcia, szczególnie że przeciw ślamazarności i nieudolności rozjemców protestował nawet tak energiczny i zdecydowany polityk jak [[Tadeusz Mazowiecki]], działający tam w randze Specjalnego Wysłannika ONZ). Obok głównych sił międzynarodowych tu i ówdzie kręciło się także [[NATO]], które po raz pierwszy od powstania w [[1949]] mogło sobie oficjalnie trochę postrzelać i skwapliwie skorzystało z tej okazji.

Po wielu morderczych rundach negocjacji pod koniec 1995 roku w Dayton przyklepano wreszcie porozumienie w sprawie Bośni i Hercegowiny, która ocaliła niepodległość. Najtęższe umysły dyplomacji, po zaznaczeniu na mapie każdej serbskiej chałupy, chorwackiej stodoły i muzułmańskiego wychodka, wymyśliły niezwykle skomplikowany podział tego państwa na dwie części składowe. 51% terytorium tworzyła federacja chorwacko-muzułmańska, natomiast 49% objęła republika bośniackich Serbów. Dowództwo nad siłami pokojowymi IFOR i SFOR pilnującymi tego nieprawdopodobnego bałaganu objęło NATO, które zwietrzyło szansę, że w razie czego będzie tam można znowu trochę postrzelać. Misja zakończyła się w [[2004]] roku, okazało się jednak, że Bośnia i Hercegowina wpadła z deszczu pod rynnę, gdyż twardogłowych natowskich imperialistów zastąpiła [[Unia Europejska]] i ich siły wojskowe EUFOR.

W [[Kosowo|Kosowie]], rdzennej serbskiej ziemi, ze względu na mnożenie się jak [[królik]]i znaczną większość stanowili Kosowianie. Trudnili się oni tradycyjnymi zajęciami takimi jak: handel [[Prostytutka|prostytutkami]], pozyskiwanie na przeszczepy [[Organy|organów]] od żywych dawców, produkcja i przemyt [[Narkotyki|narkotyków]], pranie brudnych [[Pieniądze|pieniędzy]] oraz masowa dystrybucja [[Broń|broni]] za pieniądze od krewnych pracujących w Reichu. Do promocji kultury kosowskiej znacząco przyczynił się niejaki Aleksandar Vučić, pełniący w rządzie Miloševicia tę samą funkcję co [[Jerzy Urban]] u Jaruzelskiego. Propaganda Vučicia przypominała jednak pracę [[Jacek Kurski|Kurskiego]], przez co cały Zachód patrzył się z politowaniem na materiały o głupich Kosowianach.

Knując cichaczem od dawna, Kosowianie doszli do wniosku, że skoro wszyscy zerwali się Serbom z łańcucha, to warto by było też co nieco ugrać i w rezultacie wypuścili na ulice UCK, czyli Armię Wyzwolenia Kosowa.

Eskalacja ([[trudne słowo]]) konfliktu nastąpiła w [[1998]] roku po interwencji regularnej armii Jugosławii. Jak to na wojnie bywa każda ze stron miała trochę na sumieniu. Kosowscy Albańczycy podnieśli jednak wielkie larum, jacy to oni są biedni, skrzywdzeni i poszkodowani, więc sprytnie udało im się wmówić światowej opinii publicznej, że wszystkiemu jak zwykle winni są Serbowie, a szczególnie w Raczaku. Cały konflikt wykorzystał [[Bill Clinton]], chcący jakoś przykryć skandal rozporkowy. Spuścił ze smyczy NATO, które od marca [[1999]] roku zaczęło testowanie swoich sił powietrznych, zrzucając bomby (oczywiście pokojowe) na Belgrad i okolice. Wskutek tej delikatnej perswazji Serbowie zgodzili się w czerwcu 1999 roku na podpisanie porozumienia. Na jego mocy do Kosowa wkroczyły międzynarodowe siły KFOR i pałętają się tam bez celu do dziś.

Kosowianie rozzuchwaleni powodzeniem rozróby, postanowili pójść za ciosem, siejąc terror gdzie tylko się da. W tym celu rzucili hasło ''Zróbmy z [[Albania|mistyfikacji]] prawdziwe państwo!'' i porozglądali się po sąsiadach: Serbii, Czarnogórze, Grecji i Macedonii. W [[2001]] roku zaczęli brzydko bruździć w tym ostatnim kraju, jednak Fyromczycy kolejny raz nie przejawili ochoty na bijatykę i nie mogąc sobie samodzielnie poradzić z bandziorami, wezwali na pomoc NATO. Tym razem Kosowianie przeliczyli się, gdyż faktycznym kierownikiem NATO został [[George Walker Bush]], mający trochę na pieńku z islamistami. Wojska sojuszu wyraziły zadowolenie, że w końcu naprawdę mogą się komuś na coś przydać i szybko uspokoiła Kosowian. Misję porządkową w [[2003]] roku przejęła (ku wściekłości i rozpaczy Macedończyków) Unia Europejska.

Na początku XXI stulecia w państwach południowosłowiańskich zapanował pokój, który pod względem trwałości i stabilności można porównać z domkiem z kart, układem z kostek domina lub z sytuacją na [[Palestyna|Bliskim Wschodzie]]. Nie ma już Jugosławii, ponieważ w lutym 2003 roku przekształciła się w państwo związkowe [[Serbia i Czarnogóra|Serbii i Czarnogóry]]. Dla Czarnogórców to jednak było wciąż za mało, postanowili do reszty pognębić wyobracanych na wszelkie sposoby Serbów i gdy już wiedzieli, że nic im nie grozi, to w czerwcu [[2006]] roku ogłosili niepodległość. I rzeczywiście, Serbowie przyjęli ten fakt z podkulonym ogonem.

W tym regionie nikt jednak nie lubi, jak nic się nie dzieje. O podwyższenie adrenaliny zadbali niezawodni Kosowianie, którzy w wolnym czasie zajmowali się paleniem cerkwi i pacyfikowaniem serbskich wiosek na terenie Kosowa. Po iluś tam ekscesach trochę się uspokoiło, ponieważ nadszedł dogodny moment, by propagandowo przyładować z grubej rury.

W lutym [[2008]] roku Kosowo proklamowało niepodległość, którym to faktem podzieliło świat na dwie nierówne połowy. O tej jednostronnej deklaracji nie chce oczywiście słyszeć Serbia i parę innych krajów mających także u siebie problemy z mniejszościami. Niezależność uznaje natomiast tak gdzieś około 70 państw, w tym większość UE i NATO, a także w ramach branżowej solidarności [[Al-Kaida]], [[mafia włoska]] i latynoamerykańskie [[Kartel|kartele narkotykowe]]. W Polsce rządy sprawował wtedy [[Lech Kaczyński]], który zgodził się na nawiązanie przez [[Donald Tusk|Donalda Tusk]] stosunków dyplomatycznych z Kosowem chyba tylko dlatego, żeby zrobić na złość [[Władimir Putin|pułkownikowi Wołodii Władimirowiczowi]].

{{stopka}}

[[Kategoria:Historia po 1989 roku]]

[[Kategoria:Historia Jugosławii]]

[[Kategoria:Wojny|Jugosławia]]