Tekst źródłowy strony Sebastian Vettel

===Kadencja w Ferrari===
==== 2015 ====
Porażka w walce wagi półciężkiej z Sympatycznym Kangurem 2.0 wcale nie zniechęciła Sebastiana do dalszych startów. Tym razem postanowił pójść do stajni Ferrari, aby <s>uniknąć upokorzenia</s> zapewnić sobie lepsze warunki pracy. U boku [[Kimi Raikkonen|fińskiego lodziarza]] Seba zaczął jeździć jak za starych, dobrych czasów. Znowu regularnie stawać na podiach. A kiedy wygrał w Malezji, znowu załączył mu się tryb wesołego dzieciaka. Takich rzeczy nikt inny nie potrafi.

Ponieważ Puchar Mercedesa był zbyt dobrze chroniony, musiał się nacieszyć Mistrzostwem Formuły 1.5 po zdominowaniu każdego innego zawodnika. Też zawsze coś.

==== 2016 ====
{{Youtube|ufB9B1WRxTs|width=300|align=right|Każdy uwielbia Ferrari, zaufaj mi!|start=22|end=42}}
Podczas GP Rosji bolid Seby wygrał loterię, w której nagrodą główną była rola celu ruchomego w testach rakiety ziemia-ściana. Organizatorzy przygotowali dla niego pocisk Danił<ref>Testy przeprowadzono już w Chinach, ale niefortunny zbieg okoliczności doprowadził do nieudanego testu</ref>, nowiutkie osiągnięcie rosyjskiej zbrojeniówki. Atak od tyłu zrobił na nim takie wrażenie, że pomimo odpadnięcia z wyścigu wybaczył mu i nawet postanowił go zaprosić na urodziny. Z tym, że w miejscu nadawcy wpisał „Torpeda”, a nie Danił. Reszta sezonu to przeważnie jazda na solidnym poziomie, a siedem podiów też nie jest złe (wygranej w gratisie niestety nie dostał). Jednak największym z dokonań było uświadomienie ludziom, że w rzeczywistości każdy jest fanem Ferrari. Nawet ci co mówią, że nimi nie są.

{{Cytat2|Każdy jest fanem Ferrari. Nawet ci co mówią że nie są fanami Ferrari, są fanami Ferrari. Nawet jeżeli pójdziesz do Mercedesa i tam powiedzą „Oj tak, Mercedes jest najlepszym zespołem”, to oni i tak są fanami Ferrari.|||Sebastian Vettel mówi prawdę o fanach Ferrari}}

Mercedes znowu był poza zasięgiem. Tytułu Formuły 1.5 tym razem nie zdobył z powodu inwazji [[Max Verstappen|Latającego Holendra]], który zaczął robić furorę w padoku.

==== 2017 ====
Nowe zasady, nowe bolidy. Prezes Mauricio zapewnił lepsze wozidło niż w porównaniu do poprzednika. To nadal nie wystarczyło do zdobycia wymarzonego tytułu. Niektórzy mówią, że to wina niekompetencji rywali. Z drugiej strony dostał pocieszenie, że następny rok będzie rokiem Ferrari, a co za tym idzie Sebastiana…

==== 2018 ====
W tym roku Ferrari wreszcie dało bolid zdolny poprowadzić go do mistrzostwa, więc widzowie mieli nadzieję na ekscytującą walkę o piąty tytuł z Hamiltonem. I faktycznie, pierwsze kilka wyścigów padło łupem Sebastiana, co dało mu prowadzenie w klasyfikacji. Taki stan rzeczy nie spodobał się Lewisowi (wymusił na nim karę w Kanadzie) oraz losowi, który posłał Niemca z wygranej do przegranej na domowym wyścigu. Pomimo późniejszych prób odgryzienia się, Seba musiał odklepać i jednocześnie oddać walkę o piąty tytuł. Cóż za ironia losu.

==== 2019 ====
Kimi został zdegradowany, a jego miejsce zajął Leclerc (nie mylić z czołgiem!), ambitny młodzieniaszek. Prezes też się zmienił, tu Mattia Binotto. Początkowo wszystko szło gładko, ale nowy prezes skutecznie napsuł mu krwi. Na dodatek się okazało, że nowy planuje dokonać zmiany układu sił, a ostatecznym dowodem okazał się pojedynek w Brazylii i jego złe skutki. Coś się… coś się zepsuło i teraz było gorzej. Udało mu się wygrać tylko 3 razy. Co gorsza, popełniał bolesne błędy i kręcił bolidem jak głupi.

==== 2020 ====
Wydawało się, że po nieudolnej pogoni za Mercedesem, konflikcie z E.Leclerc, głupimi błędami i kryzysie natury strategicznej gorzej nie być nie powinno. Cóż, stało się inaczej.

Po nieporozumieniu z FIA, sędziowie postanowili odebrać nadwyżkę kart mocy, tym samym osłabiając i tak już wadliwy silnik Ferrari. Dodatkowo inżynierowie zostali potraktowani zepsutym winem, co doprowadziło do przelania nadmiaru zepsucia na konstrukcję bolidu.
W ten sposób powstało Ferrari SF1000 – w teorii huczne świętowanie tysięcznego wyścigu, a w praktyce pogłębianie depresji u tifosi (i samych kierowców).

Największym problemem był on sam – Seba znowu powtarzał te same głupie błędy. Nawet jeżeli udało mu się ich uniknąć, był wyraźnie wolniejszy niż zwykle, a awaryjny bolid zabierał mu możliwość punktowania. Przy sprzyjających warunkach był w stanie wywalczyć kilka punktów, których i tak było za mało, aby utrzymać reputację i miejsce w zespole.

W Turcji nie zanosiło się na cud. Ale jakoś do niego doszło! Mokry tor pozwolił Sebie wyprzedzić  marudziarzy na starcie, a kilka minut później samego Lewusa! Reszta wyścigu przebiegała zaskakująco gładko, co było wręcz niewytłumaczalne (przynajmniej dla Ferrari). Na koniec Leclerc miał chętkę na drugie miejsce i desperacko zanurkował w ostatniej szykanie. Na (nie)szczęście zablokował koła i zrobił z siebie idiotę, przez co Seba zajął miejsce na podium.

W ostatnim wyścigu Seba rozśpiewał się przez radio jak nigdy dotąd, dziękując za wszystkie lata sukcesów i współpracy. Co nie zmienia faktu, że Vettel upadł po raz drugi.