Edytujesz „Tede”

[[Plik:Tede Polish Rapper.jpg|thumb|300px|Tede podczas rapowania o życiu]]

{{cytat|Obrażasz swą posturą Polski Rap Gruba Ruro.|Znów o '''Tedem'''}}

'''Tede''' (właściwie '''Jacek Graniecki''', ur. [[24 lipca]] [[1976]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polski celebryta uważający się za rapera. Duma osiedla Służew nad Dolinką, gdzie mieszkania nabywała warszawska klasa średnia, jednak jej dzieci, co widać często w teledyskach, nie mają tam ochoty akcesji. Od urodzenia zafascynowany Zdzisławą Sośnicką, szczególnie śpiewem oraz [[Piersi|tym co porusza się w trakcie śpiewu]].

Tede już w latach dziewięćdziesiątych miał okablowany blok oraz telewizję satelitarną, dzięki czemu mógł być w miarę na bieżąco z nowościami ze [[ziemia|świata]] [[disco-polo|rapu]], które docierały na polski kabel wprost z 1987 r. Dobrze usytuowani rodzice (winyle, ubrania) byli w tym czasie jak wybawienie. Jakiś czas później Jacek wykazywał silne skłonności do [[punk rock]]a i dopiero op{{Cenzura3}}ol od ojca-prawnika, wybił mu to z głowy i zachęcił do eksplorowania bardziej konserwatywnych, społecznie akceptowalnych stylów muzyki, takich jak disco polo czy amerykański gangsta rap, dzięki którym młody Jacek zdał sobie sprawę z targających nim kompleksów – nie był bowiem ani czarny, ani nie pochodził z getta, co tym samym oznaczało, że był zwykłym bananowym lamusem.

Wybawieniem okazały się dla niego narodziny polskiego rapu, który dał zielone światło zdegenerowanym środowiskom blokersów do nagrywania swoich wypocin. O ile jego [[Kaliber 44|śląscy konkurenci]] cechowali się pewną oryginalnością i własnym stylem, Tede postanowił żywcem skopiować to, co oglądał na [[MTV]], pozorując bycie twardym gangsterem i ulicznikiem, przynajmniej do 19:00, bo potem musiał wracać do domu żeby uczyć się do nadchodzącej kartkówki z przyry.

W ciągu kolejnych kilku lat, Tede wraz z Warszafskim Deszczem zalali polską scenę muzyczną bezwartościowym ścierwem, którego teksty koncentrowały się głównie na ciężkim życiu w Warszawce i walce o przetrwanie od wypłaty do wypłaty, co było oczywiście tematem nieznanym Jackowi, który wychował się w porządnym, ustabilizowanym domu. Warszawskiemu mentalnemu proletariatowi mimo wszystko muzyka Warszafskiego Deszczu bardzo przypadła do gustu, ponieważ wreszcie mogli pochwalić się swoim własnym ulicznym wieszczem, zamiast patrzeć z zazdrością na [[Peja|Peję]], dumnie reprezentującego poznańską patologię.

Tede wykorzystał momentum i mądrze zainwestował swoje nowe zarobki, jak i to, co wyżebrał od rodziców, by nie tylko kontynuować swoją działalność pseudoartystyczną, jak i popchnąć swoją karierę do przodu, ku nowym wyżynom. Przełom umożliwił mu nie tyle jakość jego albumów, co częstotliwość i długotrwałość ich wypuszczania. Po ponad dekadzie bycia „raperem”, Tede mógł mówić o sobie w kategorii starego wyjadacza, weterana rap-gry, co pozwoliło mu zdobyć sporą sławę w polskich gimnazjach i szkołach specjalnych, których uczniowie uwierzyli, że tak jest w rzeczywistości. Ci z nich, którzy byli zbyt mało prawilni na Peję, zbyt tępi na Kaliber i zbyt mądrzy na [[Żurom]]a, zachwycali się wyrazistością jego przekazu, uniwersalnymi tekstami o ruchaniu blachar i wożenia się po mieście na osiemnastkach, wierząc, że bycie newschoolowcami pozwoli im ukryć przed światem swoją lamuserię, za którą dekadę wcześniej byliby bici przez starszych uczniów.

[[Kategoria:Polscy raperzy]]

[[Kategoria:Polscy tekściarze]]