Edytujesz „Teoria strun”

Teoria strun to całkiem niezły pomysł zakładający, że nasz Wszechświat jest tak naprawdę kłębkiem [[wełna|wełny]] splątanym z wielu nitek (niektórzy podejrzewają, że jedenastu, niektórzy, że dwudziestu sześciu) plus tym, co znajduje się na tych nitkach. Są to różne drobne paprochy, tzw. gwiazdy, planety i inne obiekty. Niektóre z nich są całkiem egzotyczne, jak np. [[czarna dziura|czarne dziury]], będące według tej teorii bardzo ciasno splątanymi węzłami na nitkach.

== Rola nitek-strun ==

Jednakże na co dzień nie widzimy jedenastu nitek, ani tym bardziej dwudziestu sześciu. Widzimy tylko trzy, odpowiadające za szerokość, wysokość i długość. Co więcej, czujemy wpływ czwartej nitki - czasu, która wg teorii strun jest nitką, którą upodobał sobie ciągnąć [[Kosmiczny Kocur]]. Kocur ten ciągnie tylko tę nitkę i zawsze w jednym kierunku, tak więc nic, co się na niej znajduje, nie może poruszać się w inną stronę. Nie zagłębiając się w szczegóły, można powiedzieć, że tylko te cztery nitki są jako-tako rozwinięte, reszta nadal jest zwinięta do objętości kosmicznego naparstka, zwanego Stałą Plancka. 

== Rola kocura  ==

Dominująca dziś teoria strun, tzw. M-Teoria, bierze swoją nazwę od tegoż kocura, noszącego imię Mruczek. Istnieje jednak inny pogląd, zakładający, że litera "M" bierze się od [[Kosmiczna Mysz|Kosmicznej Myszy]], którą od dawna (jakieś 13,7 miliarda lat) goni Mruczek, co z kolei powoduje rozwijanie nitki czasu. 


== Czarna dziura ==
Czytaj więcej: [[Czarna dziura]]
Czarna dziura, omówiona już w innym artykule, jest niewyobrażalnie ściągniętym i przez to ściśniętym supłem, który na losowej liczbie nitek zaplątał kocur. Miejsce, w którym supeł jest tak ściągnięty, że znika z widocznej części kłębka, jest zwane [[osobliwość|punktem osobliwym]] lub po prostu osobliwością.

== Wormhole ==
[[Wormhole]], czyli dziura robaka to nieprawidłowe z punktu widzenia teorii strun określenie splątań kilku nitek na kłębku. Splątanie takie przybliża do siebie różne obszary kłębka, pozwalając na podróż "na skróty" z jednego fragmentu na drugi. Wbrew obiegowym opiniom, wormhole nie pozwalają na przekroczenie tzw. "prędkości światła", a jedynie na skrócenie sobie drogi, którą światło musiałoby pokonać dookoła. Co więcej, w ramach takiego splątania, ruch nitki czasu jest równie mocny, jak gdzie indziej, więc nie ma szans na przekroczenie tej prędkości lokalnie.

== Upływ czasu i prędkość światła ==
Prędkość rozwijania kłębka wełny stanowiącego Wszechświat doczekała się już wcześniej, zanim pojawiła się Teoria Mruczka, miana prędkości światła. Dopiero jednak teoria strun wyjaśnia, skąd bierze się to światło; pochodzi ono z tarcia powstającego między nitkami, pomiędzy którymi prześlizguje się nitka czasu. Prędkość światła jest więc prędkością ciągnięcia nitki przez kosmicznego kocura; potwierdził to wiele lat temu znany fizyk [[Albert Einstein]], na cześć Mruczka nadając prędkości światła literę c, od angielskiego słowa [i]cat[/i], czyli kot. Jak wyjaśnia popularny wzór E=mc^2, energia wytworzona wskutek ciągnięcia nitki przez mruczka jest równa iloczynowi kwadratu przyspieszenia tego ciągnięcia i masy obiektu znajdującego się na nitce.


== Los Wszechświata: punkt Omega ==
Według najbardziej prawdopodobnej teorii, gdy nitka zostanie całkowicie rozwinięta, nastąpi Koniec Świata, a raczej Wszechświata, tzw. Wielkie Rozdarcie, w języku angielskim Big Rip. O ile, oczywiście, kocur wcześniej nie zdechnie albo nie znudzi się zabawą, bo wtedy czas będzie się musiał zatrzymać, czyli też będziemy mieli przekichane. Rola Kocura Czasu w teorii strun doczekała się nawet poważnej modyfikacji tej teorii, zwanej M-Teorią, czyli Mruczek-Teorią. Istnieje jednak wytłumaczenie odwołujące się do kosmicznej Myszy (stąd M), którą podobno ciągle goni Mruczek, rozwijając przy okazji nitkę Czasu. Ciężko jednak powiedzieć, czy istnienie Kosmicznej Myszy jest potrzebne i czy zakładanie go nie narusza [[Brzytwa Ockhama|Brzytwy Ockhama]], zakazującej mnożenia bytów ponad potrzebę i golenia brody do gołej skóry. Dość powiedzieć, że prędkość, z jaką paprochy znajdujące się na nitkach kłębka oddalają się między sobą wskutek rozplątywania się kłębka, zwana jest współczynnikiem ucieczki.