Edytujesz „The Cure”

[[File:Robert Smith (musician) crop.jpg|thumb|210px|To nie miotła, to Robert Smith]]
{{cytat|Wystarczy tych samobójstw! To były tylko takie żarty!|Członkowie The Cure komentują reakcje swoich fanów na nową płytę.}}
'''The Cure''' –  brytyjski zespół [[Rock|klasyczno rockowy]], [[Goci|gotycko]]-[[pop (muzyka)|popowy]], [[nowa fala (muzyka)|nowofalowy]], [[zimna fala (muzyka)|zimnofalowy]] i [[emo]]falowy. Założony i dowodzony niezmiennie przez <del>tego gościa z czupiradłem na głowie</del> Smitha. No, tak – Smithów jak mrówków, chodzi o [[Robert Smith|Roberta Smitha]], urodzonego w [[Blackpool|Sadzawce Czarnej]] w [[Anglia|Anglii]] w [[kwiecień|kwietniu]] [[1959]] r. W połowie kwietnia, a dokładnie, w drugiej połowie. No, [[21 kwietnia]] – to tyle odnośnie frontmana.

== Historia ==
Gdzieś w dawnych, prehistorycznych czasach, jeszcze gdy żyły [[dinozaury]] a [[The Rolling Stones|Rolling Stonesi]] byli młodzi, czyli gdzieś w połowie 70. lat, na koncercie [[The Stranglers]] spotkali się Robert Smith i Porl Thompson. Postanowili tam założyć [[Boysband|zespół chłopców z dobrych rodzin]], którzy mieliby grać dla [[dziewczyna|dziewczyn]] z dobrych rodzin. Taka wczesna wersja [[kinderpunk]]ów. Do współpracy dobrali sobie Lola Tolhursta i Simona Gallupa. Jednak pierwszy [[alkoholik|chlał]] więcej, niż wszyscy klienci [[Monar]]u razem wzięci, a drugi prał po mordzie wszystkich, którzy mu podpadli, i w efekcie praca grupy była bardzo ''zdezintegrowana''. Z czasem Lolek Tolhurst wylądował w zakładzie odwykowym, i w jego miejsce trzeba było zwerbować bębniarza Jasona Coopera i klawiszowca Rogera O'Donnella – gdyż ich poprzednik po pijaku umiał grać na dwóch instrumentach na raz. Niestety, pewnego dnia żona Simona sprawiła że zupa była za słona, a wkur{{Cenzura3}}y tym basista postanowił pokazać Robertowi [[Wpierdol|jedną z form okazania fizycznej lub liczebnej przewagi nad przeciwnikiem]], przez co klawiszowiec wyleciał z wesołej gromadki.

Już pierwsze nagrania, dokonane w zaprzyjaźnionej piwnicy, zachwyciły miejscowych krytyków. Wokalista, piejący kogucim głosem o ''chłopcach, którzy nie płaczą'', stał się idolem okolicznych  [[przedszkole|przedszkoli]] i [[szkoła podstawowa|podstawówek]], dzięki czemu zespół załapał pierwszy kontrakt.

The Cure wypłynęło na szerokie wody szoł-biznesu dzięki płycie ''Three Imaginary Boys'', którą kilka miesięcy później wydano ponownie pod tytułem ''Boys don't Cry'', bo zespół nie miał materiału na kolejny krążek.

Dopiero albumem ''17 Seconds'' udowodnili, że nie napisali tych kilku piosenek, składających się na ''Three Imaginary Boys/Boys don't Cry'', przez przypadek, choć do dziś niektórzy znawcy uważają, iż nie jest to do końca pewne. Sugerują, że tytuł drugiej płyty odnosił się pierwotnie do czasu trwania krążka i dopiero dołączenie nowych członków zaowocowało nowymi utworami. 

Kolejny album, ''Faith'', okazał się [[strzał w dziesiątkę|strzałem w dziesiątkę]]. Muzyką pełną mroku, śmierci, smutku i melancholii The Cure podbiło niemal cały świat. Idąc tym tropem, Robert Smith i jego koledzy nagrali jeszcze posępniejszą płytę: ''Pornography''<ref>bez skojarzeń, zboczeńcy wy</ref>, licząc na podbicie [[Układ Słoneczny|Układu Słonecznego]]. Już brali się za przygotowanie takiej płyty, po wysłuchaniu której każdy popełniłby [[samobójstwo]], ale plany pokrzyżowała wytwórnia, kategorycznie domagająca się przebojów na miarę ''Majteczek w kropeczki''. Dlatego po ''Pornografii'' pojawiła się płyta ''Japanese Whispers'', wypełniona pogodnymi piosenkami w stylu [[disco polo]].

Kolejne wydawnictwa udowadniały, iż kierunek obrany na ''Japanese Whispers'' jest jedynie słusznym. Płyty ''The Top'', ''Head on the Door'' czy ''Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me'' zawierały wiele chwytliwych przebojów, granych w wielu [[remiza]]ch świata, przy których chętnie tańczyły panienki z dobrych domów. 

Dopiero po nich miał się pojawić album (''Disintegration''), który miał być najbardziej ponurym i przytłaczającym dziełem grupy, i dzięki któremu zespół miał osiągnąć megapopularność. Po prostu – goth! W tym celu Smith napisał teksty o pająkach, burzach i dezintegracji, a następnie ubłagał [[Tomasz Beksiński|Tomasza Beksińskiego]], żeby ten odpowiednio zareklamował płytę w swej autorskiej audycji ''Romantycy muzyki rockowej''. Cel został osiągnięty – do dziś krążek uważany jest przez fanów za najbardziej mroczny i goth, a ówcześni nastolatkowie dzięki ''Kjurom'' poczęli się ubierać na czarno, nosić dziwne fryzury i popłakiwać w kąciku wszystkim wmawiając, że życie nie ma sensu<ref>Tak, twój tatuś i mamusia również ich słuchali.</ref>.

Po nagraniu ''Disintegration'' Smith postanowił zakończyć działalność zespołu. Jednak, pod naciskiem wielu fanów (a kto by wytrzymał nacisk tylu fanów? – toż to setki kilogramów!), postanowił kontynuować działalność do dzisiaj. Niestety. Dzięki temu można w radiu usłyszeć nieśmiertelne ''Friday, I'm in Love'', będące kalką piosenki [[Trubadurzy|Trubadurów]].

== Teorie na temat The Cure ==
* Członków zespołu połączyła fascynacja ideą i możliwościami [[kura|kur]] hodowlanych (stąd nazwa zespołu). Świadczyć ma o tym fizycznie upodobnienie członków zespołu do rzeczonych kur, stroszących na głowie [[sitowie]].
* Nazwa ''The Cure'' (ang. lekarstwo) może też oznaczać cechę muzyki zespołu, która jest świetnym lekarstwem na optymizm i dobry humor. Uleczy od razu.

== Członkowie zespołu ==
''Aktualni:''
* '''Robert Smith''' – płaczliwy wokal, teksty, ciągnięcie [[Gitara|szarpidruta]], wywiady, autografy, czarny [[makijaż]], <del>czarny krzak na głowie</del> czarne włosy z najoryginalniejszą fryzurą, czarny ubiór.
* '''Simon Gallup''' – latanie po scenie wte i wewte z [[Gitara basowa|gitarą basową]], ćpanie, chlanie, wybijanie ząbków wszystkim dookoła, najbardziej [[Rock and roll (gatunek muzyczny)|rockandrollowy]] tryb życia, kiedyś najoryginalniejsza fryzura (zrzekł się jej na rzecz Robercika i kudły ściął).
* '''Jason Cooper''' – tłuczenie po [[zestaw perkusyjny|garach]], czarny makijaż, czarny ubiór.<ref>Trafił do zespołu dzięki ogłoszeniu z gazety, co doskonale tłumaczy jego umiejętności. Ogłoszenie brzmiało: ''poszukujemy perkusisty, ale żadnych metalowców!''</ref>


''Nie wiadomo czy nadal są w zespole, czy już nie:''
* '''Porl Thomson''' – ciągnięcie [[Gitara|szarpidruta]], stukanie po [[Syntezator|klawiszach]], rysowanie okładek płyt, najoryginalniejszy ubiór, makijaż i [[Łysina|wyłysiały]], wytatuowany łeb a'la [[rodzina Addamsów]]. Jeszcze kiedyś miał długie, kręcone blond włosy, ale to było zbyt dawno, żeby ktoś pamiętał. Szwagier Roberta.
* '''Roger O'Donnell''' – tak zwany grzeczny chłopiec. Nie ćpa, nie awanturuje się i mało pije, a więc Simon go nie lubi. Gra na klawiszach.


''Dawniejsi:''
* '''Boris Williams''' – perkusista;
* '''Perry Bamonte''' – techniczny, gitarzysta;
* '''Andy Anderson''' – perkusista, [[murzyn]];
* '''Lol Tolhurst''' – [[alkoholik]].

== Wybrana dyskografia ==
* '''Three Imaginary Boys''' (Trzech Wyimaginowanych Chłopców) – tytuł wesołkowatej płyty sugeruje, iż członkowie The Cure – wówczas trzech – wcale nie byli postaciami realnymi, lecz wyimaginowanymi. Śmierdzi jakimś szwindlem lub innym spiskiem.
* '''Boys Don't Cry''' – to samo co na ''Three Imaginary Boys'', tylko pod innym tytułem. Chłopakom zabrakło inwencji.
* '''Seventeen Seconds''' – posępnie, ponuro i goth. Wbrew pozorom, płyta trwa dłużej niż 17 sekund.
* '''Faith''' – przesłanie płyty: panie Boże, ja w ciebie kiedyś wierzyłem ale już nie wierzę, chociaż może jeszcze kiedyś uwierzę, ale chociaż nie wierzę, to ty o mnie dbaj. Pogmatwane, posępnie, ponuro, jeszcze bardziej goth.
* '''Pornography''' – pod intrygującym tytułem szczyt ponuractwa, pesymizmu i największy światowy goth. Panowie wymalowali sobie twarze na biało, <del>naćpali się prochów</del> <ref>o tym się nie mówi, do cholery!</ref>, włosy postawili na wszystkie strony, oczy na czerwono i dalej płakać krwią przy akompaniamencie smutnego zawodzenia ''wszyscy umrzemy''. Na koniec trasy koncertowej nagrali intrygującą piosenkę ''The Cure Are Dead'' (The Cure są martwi), Robert rzucił w Simona pałeczkami od perkusji, Simon dał mu w mordę i zespół się rozleciał. Przesłanie płyty: chłopaki do dziś mówią, że sami nie widzą o co wtedy chodziło.
* '''Japanese Whispers''' – przesłanie płyty: nie ma to, jak się pobawić przy muzyce disco w wiejskiej remizie gdy gra ubrany na czarno zespół z twarzami seryjnych samobójców<ref>Twoi rodzice też bawili się w tej remizie!</ref>.
* '''The Top''' – jak wyżej.
* '''The Head on the Door''' – jak wyżej.
* '''Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me!!!''' – jak wyżej.
* '''Disintegration''' – przesłanie płyty: cały świat jest smutny, a w nocy przyjdzie wielki pająk i nas zeżre. A tak w ogóle to Robert się wtedy zakochał (że też go jakaś chciała), więc na płycie są i ckliwe, długie piosenki opowiadające o tró słitaśnym loffe.
* '''Wish''' – któryś z chłopaków rzucił pomysł: a może spróbujemy rocka? I tak oto powstał wesołkowaty, radiowy disco-pop-hit ''Friday I'm in Love''.
* '''Bloodflowers''' – przesłanie płyty: cały świat jest smutny. Doktor Smith i reszta proponuje lekarstwo: chodźmy sobie popłakać.

== Zobacz też ==
* [[Coldplay]]
* [[Depeche Mode]]
* [[U2]]

{{przypisy}}

[[Kategoria:Zespoły rockowe|Cure, The]]
[[Kategoria:Angielskie zespoły|Cure, The]]

[[en:The Cure]]
[[es:The Cure]]
[[it:The Cure]]
[[pt:The Cure]]