Edytujesz „The Cure”

[[File:Robert Smith (musician) crop.jpg|thumb|210px|To nie miotła, to Robert Smith]]

'''The Cure''' – brytyjski zespół [[Rock|klasyczno rockowy]], [[Goci|gotycko]]-[[pop (muzyka)|popowy]], [[nowa fala (muzyka)|nowofalowy]], [[zimna fala (muzyka)|zimnofalowy]] i [[emo]]falowy. Założony i dowodzony niezmiennie przez <del>tego gościa z czupiradłem na głowie</del> Smitha. No, tak – Smithów jak mrówków, chodzi o [[Robert Smith|Roberta Smitha]], urodzonego w [[Blackpool|Sadzawce Czarnej]] w [[Anglia|Anglii]] w [[kwiecień|kwietniu]] [[1959]] r. W połowie kwietnia, a dokładnie, w drugiej połowie. No, [[21 kwietnia]] – to tyle odnośnie frontmana.

== Historia ==

Gdzieś w dawnych, prehistorycznych czasach, jeszcze gdy żyły [[dinozaury]] a [[The Rolling Stones|Rolling Stonesi]] byli młodzi, czyli gdzieś w połowie 70. lat, na koncercie [[The Stranglers]] spotkali się Robert Smith i Porl Thompson. Postanowili tam założyć [[Boysband|zespół chłopców z dobrych rodzin]], którzy mieliby grać dla [[dziewczyna|dziewczyn]] z dobrych rodzin. Taka wczesna wersja [[kinderpunk]]ów. Do współpracy dobrali sobie Lola Tolhursta i Simona Gallupa. Jednak pierwszy [[alkoholik|chlał]] więcej, niż wszyscy klienci [[Monar]]u razem wzięci, a drugi prał po mordzie wszystkich, którzy mu podpadli, i w efekcie praca grupy była bardzo ''zdezintegrowana''. Z czasem Lolek Tolhurst wylądował w zakładzie odwykowym, i w jego miejsce trzeba było zwerbować bębniarza Jasona Coopera i klawiszowca Rogera O'Donnella – gdyż ich poprzednik po pijaku umiał grać na dwóch instrumentach na raz. Niestety, pewnego dnia żona Simona sprawiła że zupa była za słona, a wkur{{Cenzura3}}y tym basista postanowił pokazać Robertowi [[Wpierdol|jedną z form okazania fizycznej lub liczebnej przewagi nad przeciwnikiem]], przez co klawiszowiec wyleciał z wesołej gromadki.

Kolejny album, ''Faith'', okazał się [[strzał w dziesiątkę|strzałem w dziesiątkę]]. Muzyką pełną mroku, śmierci, smutku i melancholii The Cure podbiło niemal cały świat. Idąc tym tropem, Robert Smith i jego koledzy nagrali jeszcze posępniejszą płytę: ''Pornography''<ref>bez skojarzeń, zboczeńcy wy</ref>, licząc na podbicie [[Układ Słoneczny|Układu Słonecznego]]. Już brali się za przygotowanie takiej płyty, po wysłuchaniu której każdy popełniłby [[samobójstwo]], ale plany pokrzyżowała wytwórnia, kategorycznie domagająca się przebojów na miarę ''Majteczek w kropeczki''. Dlatego po ''Pornografii'' pojawiła się płyta ''Japanese Whispers'', wypełniona pogodnymi piosenkami w stylu [[disco polo]].

Dopiero po niej miał się pojawić album (''Disintegration''), który miał być najbardziej ponurym i przytłaczającym dziełem grupy, i dzięki któremu zespół miał osiągnąć megapopularność. Po prostu – goth! W tym celu Smith napisał teksty o pająkach, burzach i dezintegracji, a następnie ubłagał [[Tomasz Beksiński|Tomasza Beksińskiego]], żeby ten odpowiednio zareklamował płytę w swej autorskiej audycji ''Romantycy muzyki rockowej''. Cel został osiągnięty – do dziś krążek uważany jest przez fanów za najbardziej mroczny i goth, a ówcześni nastolatkowie dzięki ''Kjurom'' poczęli się ubierać na czarno, nosić dziwne fryzury i popłakiwać w kąciku wszystkim wmawiając, że życie nie ma sensu<ref>Tak, twój tatuś i mamusia również ich słuchali.</ref>.

Po nagraniu ''Disintegration'' Smith postanowił zakończyć działalność zespołu. Jednak, pod naciskiem wielu fanów (a kto by wytrzymał nacisk tylu fanów? – toż to setki kilogramów!), postanowił kontynuować działalność do dzisiaj. Niestety. Dzięki temu można w radiu usłyszeć nieśmiertelne ''Friday, I'm in Love'', będące kalką piosenki [[Trubadurzy|Trubadurów]].

== Teorie na temat The Cure ==

== Członkowie zespołu ==

''Aktualni:''

* '''Robert Smith''' – płaczliwy wokal, teksty, ciągnięcie [[Gitara|szarpidruta]], wywiady, autografy, czarny [[makijaż]], <del>czarny krzak na głowie</del> czarne włosy z najoryginalniejszą fryzurą, czarny ubiór.

* '''Simon Gallup''' – latanie po scenie wte i wewte z [[Gitara basowa|gitarą basową]], ćpanie, chlanie, wybijanie ząbków wszystkim dookoła, najbardziej [[Rock and roll (gatunek muzyczny)|rockandrollowy]] tryb życia, kiedyś najoryginalniejsza fryzura (zrzekł się jej na rzecz Robercika i kudły ściął).

* '''Jason Cooper''' – tłuczenie po [[zestaw perkusyjny|garach]], czarny makijaż, czarny ubiór.<ref>Trafił do zespołu dzięki ogłoszeniu z gazety, co doskonale tłumaczy jego umiejętności. Ogłoszenie brzmiało: ''poszukujemy perkusisty, ale żadnych metalowców!''</ref>

''Nie wiadomo czy nadal są w zespole, czy już nie:''

* '''Porl Thomson''' – ciągnięcie [[Gitara|szarpidruta]], stukanie po [[Syntezator|klawiszach]], rysowanie okładek płyt, najoryginalniejszy ubiór, makijaż i [[Łysina|wyłysiały]], wytatuowany łeb a'la [[rodzina Addamsów]]. Jeszcze kiedyś miał długie, kręcone blond włosy, ale to było zbyt dawno, żeby ktoś pamiętał. Szwagier Roberta.

* '''Roger O'Donnell''' – tak zwany grzeczny chłopiec. Nie ćpa, nie awanturuje się i mało pije, a więc Simon go nie lubi. Gra na klawiszach.

== Wybrana dyskografia ==

* '''Three Imaginary Boys''' (Trzech Wyimaginowanych Chłopców) – tytuł wesołkowatej płyty sugeruje, iż członkowie The Cure – wówczas trzech – wcale nie byli postaciami realnymi, lecz wyimaginowanymi. Śmierdzi jakimś szwindlem lub innym spiskiem.

* '''Seventeen Seconds''' – posępnie, ponuro i goth. Wbrew pozorom, płyta trwa dłużej niż 17 sekund.

* '''Faith''' – przesłanie płyty: panie Boże, ja w ciebie kiedyś wierzyłem ale już nie wierzę, chociaż może jeszcze kiedyś uwierzę, ale chociaż nie wierzę, to ty o mnie dbaj. Pogmatwane, posępnie, ponuro, jeszcze bardziej goth.

* '''Pornography''' – pod intrygującym tytułem szczyt ponuractwa, pesymizmu i największy światowy goth. Panowie wymalowali sobie twarze na biało, <del>naćpali się prochów</del> <ref>o tym się nie mówi, do cholery!</ref>, włosy postawili na wszystkie strony, oczy na czerwono i dalej płakać krwią przy akompaniamencie smutnego zawodzenia ''wszyscy umrzemy''. Na koniec trasy koncertowej nagrali intrygującą piosenkę ''The Cure Are Dead'' (The Cure są martwi), Robert rzucił w Simona pałeczkami od perkusji, Simon dał mu w mordę i zespół się rozleciał. Przesłanie płyty: chłopaki do dziś mówią, że sami nie widzą o co wtedy chodziło.

* '''Japanese Whispers''' – przesłanie płyty: nie ma to, jak się pobawić przy muzyce disco w wiejskiej remizie, gdy gra ubrany na czarno zespół z twarzami seryjnych samobójców<ref>Twoi rodzice też bawili się w tej remizie!</ref>.

* '''Disintegration''' – przesłanie płyty: cały świat jest smutny, a w nocy przyjdzie wielki pająk i nas zeżre. A tak w ogóle to Robert się wtedy zakochał (że też go jakaś chciała), więc na płycie są i ckliwe, długie piosenki opowiadające o tró słitaśnym loffe.

* '''Wish''' – któryś z chłopaków rzucił pomysł: a może spróbujemy rocka? I tak oto powstał wesołkowaty, radiowy disco-pop-hit ''Friday I'm in Love''.

* '''Bloodflowers''' – przesłanie płyty: cały świat jest smutny. Doktor Smith i reszta proponuje lekarstwo: chodźmy sobie popłakać.

*'''4:13 Dream''' - wbrew pozorom w czasie 4:13 płyty nie ma utworu ''Dream''.

== Zobacz też ==

* [[Coldplay]]

* [[Depeche Mode]]

* [[U2]]

[[Kategoria:Angielskie zespoły|Cure, The]]

[[pt:The Cure]]