Edytujesz „The Division Bell”

'''The Division Bell''' – progresywny album ¾ zespołu [[Pink Floyd]].<ref>a licząc Syda to zaledwie ⅗ Floyda!</ref> Po udanej trasie koncertowej, której efektem było wydanie lajw albumu [[Delicate Sound of Thunder]], członkowie zespołu myśleli, że teraz się wreszcie będą mieli czas na melanż, ale zabawę popsuł im ich były kumpel [[Roger Waters|Rodżer]], który obalił Mur Berliński i przebił popularnością swoich byłych <del>podwładnych</del> przyjaciół z zespołu. Ponadto trzeba było trochę wyluzować i porzucić jarzmo zgorzkniałych, watersowskich tekstów tak, aby <del>religia</del> filozofia i przesłanie zespołu dotarły do szerszej publiczności. Motywem przewodnim albumu jest komunikacja <del>miejska</del> międzyludzka, choć, jak na złość, najpopularniejszym utworem z Dywizji Bella jest ten o niespełnionym i utraconym dzieciństwie, co oczywiście jest kolejnym argumentem potwierdzającym, że jest to concept album.

# '''Cluster One''' – nikt nie wie, o czym to coś, nikt nie wie, po co to coś, tak więc nie zagłębiając się w głębiny duszy Floydów, rozpoczyna słuchanie albumu od drugiej piosenki.

# '''What Do You Want from Me''' – jest milutko tzn. ładna partia gitarowa Dejwa, fajnie śpiewający kobiecy chórek no i oczywiście filozoficzny tekst z którego nic nie wynika.

# '''Poles Aprart''' – idealny przykład zapełniacza wolnej przestrzeni – nie dość, że cała piosenka jest owym zapychaczem, to jeszcze zawiera w środku rozpychacz... jakieś dzieci, jakieś dzwony... a potem się dziwią, że fani narzekają!

# '''Marooned''' – instrumentalny, tylko z pozoru spokojny utwór, coś dla fanów gry i brzmienia Gilmoura i coś dla antyfanów jego tekstów, których nam odpuścił przynajmniej w tym kawałku.

# '''A Great Day for Freedom''' – tutaj już muzycy nie byli tak łaskawi i nie odpuścili słuchaczom tekstu, który jest oczywiście aluzją do uwolnienia się ze szponów złego Rogera, czemu Floydzi oczywiście zaprzeczyli<ref>taaa, [[poprawność polityczna|jasne]]</ref>.

# '''Wearing the Inside Out''' – legenda powraca – [[Richard Wright|Rick]] wreszcie od dłuższego czasu samodzielnie skomponował piosenkę, czym chciał udowodnić Watersowi, że ten niesłusznie wyrzucił go z zespołu, co mu się na całe szczęście udało.

# '''Take It Back''' – jest radośnie, jest wesoło, choć tekst mówi trochę co innego, ale to w sumie nie przeszkadza, bo nikt się po lyricsach cudu nie spodziewał.

# '''Coming Back to Life''' – kolejna mało floydowska kompozycja – fajny wokal, fajna gitara, ale piosenka jest wesoła i w dodatku o powrocie do życia, co sprzeciwia się nihilistycznym założeniom zespołu lansowanym na [[Dark Side of the Moon|Ciemnej Stronie Księżyca]].

# '''Keep Talking''' – znowu chórki, znowu filozoficzny tekst, znowu ładne solo, a do tego [[Stephen Hawking]] no i mamy piosenkę tak fajną, że łapie się nawet na różne „best off-y”, co jest niewątpliwym sukcesem, patrząc na większość tego albumu.

# '''Lost For Words''' – spokojnie i na luzie, a nawet z [[gest palca środkowego|fuck'iem]] w tekście!

# '''Haj Hołps a.k.a. Hołpsy na chaju''' – Różowy Heniek [[A Momentary Lapse of Reason|już drugi raz z rzędu]], to co najlepsze, pozostawił na sam koniec. Spokojny, nostalgiczny nastrój, fajny tekst<ref>podejrzane...</ref>, cudowny głos Gilmoura i nastrojowe solo na koniec. Właściwie to można kupić tylko singiel z tym utworem, zamiast przepłacać za cały album i w sumie wyszło by na to samo.

* <del>'''[[Roger Waters|Rodżer]]'''</del> – duchowe wsparcie dla przyjaciół z byłego zespołu, konstruktywna krytyka <ref>„Just rubbish ... nonsense from beginning to end.”</ref>, public relations, etc.

Efektem wydania Dzwonka Dzielenia, była także niezwykle udana trasa koncertowa, a co za tym poszło albumu koncertowego oraz DVD z ciekawym opakowaniem oraz świecącą na nim diodą, której pewnie nie zobaczysz, bo musiałbyś sobie odmówić kilka piwek i kasę przeznaczyć na PULSE'a. Sam koncert wiadomo – troszkę grania i śpiewania, odgrzanie starych kotletów, fajowe światełka na scenie, kobiece chórki, coraz okrąglejsi Floydzi oraz sex, drugs and rock'n'roll. Tak oto się skończył <del>ostatni zajazd na Litwie</del> Różowy Heniek, a i ja tam z nim byłem, miód i wino piłem, a com widział i słyszał tutaj umieściłem. Pa pa Pink Floyd!