Tekst źródłowy strony Trzej dyżurni polscy wieszczowie

'''Trzej dyżurni polscy wieszczowie''' – [[trio]] [[Polska|polskich]] [[poeta|poetów]], w skład którego wchodzą [[Adam Mickiewicz|Mickiewicz]], [[Juliusz Słowacki|Słowacki]] i [[Zygmunt Krasiński|Krasiński]]; w zasadzie zjawisko powstałe po ich [[śmierć|śmierci]]. Opiera się na przekonaniu, że w [[historia Polski|historii Polski]] istniało tylko trzech poetów, a w dodatku wszyscy byli [[naród|narodowymi]] [[wieszcz]]ami. Jednomyślność tej formacji jest o tyle niepokojąca, że Mickiewicz i Słowacki w czasach [[młodość|młodości]] szczerze się zwalczali.

'''Trzej dyżurni polscy wieszczowie''' zostali powołani, aby uczynić zadość przekonaniu mas, ''iż Polacy nie gęsi, i swój język mają'', swoich poetów mają i w ogóle reprezentantów w każdej dziedzinie [[kultura|kultury]], jak sięgnąć pamięcią, mają. Wieszczowie zostali docenieni, zanim zostali zrozumiani, a gdy zostali już docenieni, to nikt nie starał się zrozumieć tego, co i tak jest docenione, bo pozornie [[logika|logiczne]] jest, że docenia się rzeczy zrozumiane. Wieszczowie są przywoływani wtedy, gdy wypada odchamić imprezę [[prominent|prominentów]], a także z okazji [[święto|swiąt]] narodowych i zawsze wówczas, kiedy należy zrównoważyć czymś bilans dziedzictwa w chwili otwierania nowego (żeby nie powiedzieć: kolejnego) [[jard]]a [[Polskie Autostrady|polskiej autostrady]].

'''Wieszczowie''' są myleni z [[trzej rumuńscy tenorzy|trzema rumuńskimi tenorami]] tylko z tego względu, że również jest ich trzech. Ich kolejną unikalną cechą jest fakt, że w [[popkultura|powszechnej świadomości]] funkcjonuje tylko ułamek ich twórczości, co doprowadza do wrażenia, że byli to [[artysta|artyści]] jednocześnie doskonali, bo nie popełnili żadnych [[literatura|literackich]] [[bubel|bubli]], i rozważnie milczący, a otwierający złote usta tylko wtedy, kiedy chcieli coś (albo się) objawić światu. 

W [[1844]] roku [[Francja|Francuzi]], u których kątem [[wykład|wykładał]] Mickiewicz, odebrali mu katedrę za głoszenie poglądów [[mesjanizm|mesjanistycznych]], w gruncie antykatolickich. Słowacki natomiast z [[katolicyzm]]em się bratał, napisał [[wiersz]] dla [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] i chętnie wieczerzał nabożnie, a odwrotnie do Krasińskiego, też mesjanisty, nawoływał, aby łapać za [[widły]] i ginąć, będąc na nie nadzianym.

{{stublit}}
{{stubbiog}}

[[Kategoria:Literatura polska]]