Edytujesz „Unisonic”

'''Unisonic''' – zespół założony w 2009 roku przez [[Michael Kiske|Michaela Kiskego]] za radą [[Kai Hansen|Kaia Hansena]]. Dorobił się jak na razie jednego albumu, który, mimo że droższy od dzieł choćby [[Metallica|Metalliki]], został przyzwoicie przyjęty przez niemieckich fanów. Gdzie indziej w ogóle nie został zauważony, ale mniejsza o to.

== Historia ==
Po jednym z wspólnych występów Michaela i [[Gamma Ray]] wyszło na jaw, że nie stać go nawet na taksówkę, żeby wrócić do domu. Nic zresztą dziwnego, w końcu facet od przeszło dziesięciu lat przebywał na bezrobociu. Hansen zlitował się nad przyjacielem i opłacił mu transport jednocześnie jednak, obawiając się powtórzenia tej sytuacji, udzielił mu kilku rad odnośnie [[Pieniądze|czesania kasiory]] przy wykorzystaniu przemysłu muzycznego. Jako że był już solidnie [[Upojenie alkoholowe|wstawiony]], zapowiedział nawet, że dołączy do jego nowego projektu. Kiske wziął sobie te rady do serca i, gdy tylko wytrzeźwiał, wziął się za formowanie nowego zespołu. Jego trzon stanowić mieli [[basista]] Dennis Ward i [[perkusista]] Kostas Zafiriou znani wcześniej z zespołu Pink Cream 69 (w którym karierę zaczynał [[Andreas Deris|Andi Deris]]) i wcześniejszego projektu Kiskego Place Vandome grającego rock albumowy. Przypałętał się do nich jeszcze szwajcarski [[gitarzysta]] Mendy Mayer, znany z zespołu Krokus, który z kolei był znany ze zrzynania z [[AC/DC]]. Ta wybuchowa mieszana wydała latem 2010 wersję demo piosenki ''Souls Alive''. Demo, o ile samo w sobie było dobrej jakości, pokazywało chyba najgorsze strony zespołu. Kiske nie dawał rady wokalnie, perkusista gubił rytm, a solówka z ''[[Highway to Hell (utwór)|Highway to Hell]]'' pasowała do reszty jak pięść do nosa.

Kiedy demo usłyszał Hansen, co zrozumiałe, przeraził się. W obawie, że Kiske znów będzie żebrał u niego o pieniądze, postanowił wspomóc działalność przyjaciela i na początku 2011 roku, gdy zespół miał wejść do studia nagrywać debiutancki album, dołączył do niego na stałe. Proces nagrywania ciągnął się miesiącami, głównie dlatego, że muzycy odczuwali bardziej [[Alkoholizm|pociąg do alkoholu]] niż potrzebę zrobienia czegoś konstruktywnego, nagrywali w końcu w prywatnym studiu Hansena. W międzyczasie odbyło się także kilka koncertów w Niemczech, w czasie których repertuar zespołu stanowiły piosenki [[Helloween]], Place Vandome i wciśnięte ni przypiął ni wypiął [[cover]]y [[Judas Priest]]. Wreszcie 27 stycznia 2012 ukazał się… nie, bynajmniej nie debiutancki album zespołu, a [[Extended play|EP]]-ka z dwoma nowymi nagraniami, znanym już wcześniej demo ''Souls Alive'' i nagranym na żywo ''[[Keeper of the Seven Keys (Trilogy)|I Want Out]]'' nazwana dumnie ''Ignition'' (''Zapłon''). Na pełen album o jakże odkrywczej nazwie ''[[Unisonic (album)|Unisonic]]'' trzeba było czekać do 30 marca 2012.

== Skład zespołu ==
* '''[[Michael Kiske]]''' (od 2009) – wokal, zakłócanie fal radiowych głosem, rozmowy z nietoperzami.
* '''Mandy Meyer''' (od 2009) – gitara, ale taka bardziej w stylu [[AC/DC]].
* '''[[Kai Hansen]]''' (od 2011) – gitara, bardziej w stylu [[Helloween]]. Na kilku piosenkach z debiutanckiego albumu zagrał jednak bardziej jak [[Ritchie Blackmore]].
* '''Dennis Ward''' (od 2009) – gitara basowa i próby ogarnięcia bajzlu instrumentalnego, jaki robili ci dwaj powyżej, podczas produkcji debiutanckiego albumu.
* '''Kostas Zafiriou''' (od 2009) – walenie w gary, udawanie [[Grecja|Greka]].

{{Power Metal}}

[[Kategoria:Zespoły rockowe]]
[[Kategoria:Niemieckie zespoły]]
@@ Linia 1: / Linia 1: @@
-[[Plik:Unisonic 2016 (Hansen & Kiske).jpg|thumb|220px|Kiske dzielnie opiera się silnemu sztormowi na scenie]]
 '''Unisonic''' – zespół założony w 2009 roku przez [[Michael Kiske|Michaela Kiskego]] za radą [[Kai Hansen|Kaia Hansena]]. Dorobił się jak na razie jednego albumu, który, mimo że droższy od dzieł choćby [[Metallica|Metalliki]], został przyzwoicie przyjęty przez niemieckich fanów. Gdzie indziej w ogóle nie został zauważony, ale mniejsza o to.
@@ Linia 5: / Linia 4: @@
 Po jednym z wspólnych występów Michaela i [[Gamma Ray]] wyszło na jaw, że nie stać go nawet na taksówkę, żeby wrócić do domu. Nic zresztą dziwnego, w końcu facet od przeszło dziesięciu lat przebywał na bezrobociu. Hansen zlitował się nad przyjacielem i opłacił mu transport jednocześnie jednak, obawiając się powtórzenia tej sytuacji, udzielił mu kilku rad odnośnie [[Pieniądze|czesania kasiory]] przy wykorzystaniu przemysłu muzycznego. Jako że był już solidnie [[Upojenie alkoholowe|wstawiony]], zapowiedział nawet, że dołączy do jego nowego projektu. Kiske wziął sobie te rady do serca i, gdy tylko wytrzeźwiał, wziął się za formowanie nowego zespołu. Jego trzon stanowić mieli [[basista]] Dennis Ward i [[perkusista]] Kostas Zafiriou znani wcześniej z zespołu Pink Cream 69 (w którym karierę zaczynał [[Andreas Deris|Andi Deris]]) i wcześniejszego projektu Kiskego Place Vandome grającego rock albumowy. Przypałętał się do nich jeszcze szwajcarski [[gitarzysta]] Mendy Mayer, znany z zespołu Krokus, który z kolei był znany ze zrzynania z [[AC/DC]]. Ta wybuchowa mieszana wydała latem 2010 wersję demo piosenki ''Souls Alive''. Demo, o ile samo w sobie było dobrej jakości, pokazywało chyba najgorsze strony zespołu. Kiske nie dawał rady wokalnie, perkusista gubił rytm, a solówka z ''[[Highway to Hell (utwór)|Highway to Hell]]'' pasowała do reszty jak pięść do nosa.
-Kiedy demo usłyszał Hansen, co zrozumiałe, przeraził się. W obawie, że Kiske znów będzie żebrał u niego o pieniądze, postanowił wspomóc działalność przyjaciela i na początku 2011 roku, gdy zespół miał wejść do studia nagrywać debiutancki album, dołączył do niego na stałe. Proces nagrywania ciągnął się miesiącami, głównie dlatego, że muzycy odczuwali bardziej [[Alkoholizm|pociąg do alkoholu]] niż potrzebę zrobienia czegoś konstruktywnego, nagrywali w końcu w prywatnym studiu Hansena. W międzyczasie odbyło się także kilka koncertów w Niemczech, w czasie których repertuar zespołu stanowiły piosenki [[Helloween]], Place Vandome i wciśnięte ni przypiął ni wypiął [[cover]]y [[Judas Priest]]. Wreszcie 27 stycznia 2012 ukazał się… nie, bynajmniej nie debiutancki album zespołu, a [[Extended play|EP]]-ka z dwoma nowymi nagraniami, znanym już wcześniej demo ''Souls Alive'' i nagranym na żywo ''[[Keeper of the Seven Keys (Trilogy)|I Want Out]]'' nazwana dumnie ''Ignition'' (''Zapłon''). Na pełen album o jakże odkrywczej nazwie ''Unisonic'' trzeba było czekać do 30 marca 2012.
+Kiedy demo usłyszał Hansen, co zrozumiałe, przeraził się. W obawie, że Kiske znów będzie żebrał u niego o pieniądze, postanowił wspomóc działalność przyjaciela i na początku 2011 roku, gdy zespół miał wejść do studia nagrywać debiutancki album, dołączył do niego na stałe. Proces nagrywania ciągnął się miesiącami, głównie dlatego, że muzycy odczuwali bardziej [[Alkoholizm|pociąg do alkoholu]] niż potrzebę zrobienia czegoś konstruktywnego, nagrywali w końcu w prywatnym studiu Hansena. W międzyczasie odbyło się także kilka koncertów w Niemczech, w czasie których repertuar zespołu stanowiły piosenki [[Helloween]], Place Vandome i wciśnięte ni przypiął ni wypiął [[cover]]y [[Judas Priest]]. Wreszcie 27 stycznia 2012 ukazał się… nie, bynajmniej nie debiutancki album zespołu, a [[Extended play|EP]]-ka z dwoma nowymi nagraniami, znanym już wcześniej demo ''Souls Alive'' i nagranym na żywo ''[[Keeper of the Seven Keys (Trilogy)|I Want Out]]'' nazwana dumnie ''Ignition'' (''Zapłon''). Na pełen album o jakże odkrywczej nazwie ''[[Unisonic (album)|Unisonic]]'' trzeba było czekać do 30 marca 2012.
-== Album ==
-Chłopaki z Unisonic wydali jeden album o – jak zauważyliście – niezbyt odkrywczym tytule. Jest wyjątkowy, bo gra na nim Hansen, a śpiewa Kiske. Mimo że zespół nie pokazał na nim nic odkrywczego, podbił tym wydawnictwem serca swoich niemieckich fanów.
-=== Lista utworów ===
-# '''Unisonic''' – krótki utwór zerżnięty jako żywo z [[Fear of the Dark|Be Quick or Be Dead]] [[Iron Maiden|Żelaznych Dziewic]], okraszonego szczyptą [[Keeper of the Seven Keys (Trilogy)|Future World]], które z kolei było całkowicie zerżnięte z [[The Number of the Beast (album Iron Maiden)|22 Accacia Avenue]]. Fajnie, nie?
-# '''Souls Alive''' – przyjemna nastrojowa balladka jakich pełno na albumie. W przeciwieństwie do zaprezentowanej półtora roku wcześniej wersji demo solówka pasuje do reszty utworu (gra ją Hansen a nie Meyer), a Kiske nie rzęzi. Co prawda perkusista dalej gubi rytm, ale nie można mieć wszystkiego.
-# '''I've Tried''' – no próbowałem, próbowałem zrobić coś odkrywczego! A wyszło jak zwykle. [[AC/DC]] znaczy.
-# '''Star Rider''' – kolejna przyjemna, acz nieco smętna balladka.
-# '''Never Change Me''' – utwór w całości autorstwa Hansena, należałoby się więc spodziewać nieco więcej energii, tymczasem kontynuowany jest nurt z poprzedniej piosenki.
-# '''The Morning After''' – [[Japonia|japoński]] bonus na płycie. Jakże by inaczej. Ale również nie pokazuje nic odkrywczego, więc nie ma czego żałować.
-# '''Renegade''' – pora się obudzić. Utwór zbliżony bardzo, ale to bardzo do dzieł AC/DC z ery wczesnego Johnsona, pozbawiony wcześniejszej zadziorności, ale wciąż zdolnych wstrząsnąć po poprzednich utworach.
-# '''My Sanctuary''' – dziwaczne połączenie wczesnego AC/DC z powolnymi chórkami znanymi z takich piosenek hansenowego [[Gamma Ray]] jak ''Blood Religion'' czy ''To the Metal!''. Aby wrażenie odtwórczości było dostatecznie duże wokal prowadzący w tychże chórkach należy do Hansena właśnie.
-# '''King for a Day''' – ballada w stylu helloweenowego ''A Tale that Wasn't Right''. To znaczy byłaby podobna, gdyby gitarę prowadzącą powierzyć [[Michael Weikath|Weikathowi]], a nie Hansenowi.
-# '''We Rise''' – tutaj z kolei mamy rżnięcie z [[Helloween]] i ich najbardziej znanych piosenek w rodzaju ''Eagle Fly Free'' czy ''I'm Alive''. Co za tym idzie jest to jeden z przyjemniejszych i żywszych utworów na albumie. Jest to też jedyna piosenka na albumie, w której można usłyszeć charakterystyczne wysokie piski Kiskego.
-# '''No One Ever Sees Me''' – jedyna piosenka skomponowana przez Kiskego. Zaczyna się całkiem energicznie by zakończyć się spokojnym [[outro (muzyka)|outrem]].
-# '''Over the Rainbow''' – europejski bonus, który przez pierwszą minutę jest bliźniaczy z ''[[Long Live Rock 'n' Roll|Catch the Rainbow]]'' zespołu [[Rainbow]]. Potem zaś nabiera żywszego tempa, żeby zakończyć się równie smętnie co rozpocząć.
 == Skład zespołu ==