Edytujesz „Władysław II Jagiełło”

{{sur|polskiego króla|imię|Władysław}}
{{cytat|Oto jest ten, który jeszcze dziś rano mienił się być wyższym nad wszystkie mocarze świata|'''Jagiełło''' o Ulrichu von Jungingenie po [[Bitwa pod Grunwaldem|Bitwie pod Grunwaldem]] w literaturze wg. [[Henryk Sienkiewicz|Henryka Sienkiewicza]]}}
{{cytat|Zabierać mi to ścierwo, bo się zerzygam! Zakopcie to gdzieś!|'''Jagiełło''' o Ulrichu von Jungingenie po [[Bitwa pod Grunwaldem|Bitwie pod Grunwaldem]] w jedynej prawdziwej wersji [[Jan Długosz|Jana Długosza]]}}
[[Plik:Jagiello.jpg|thumb|185px|Jogaiła z czasów, gdy jeszcze wyrywał na wąsa dziewczynki]]
'''Władysław II Jagiełło''' (ur. ok. [[1351]], zm. [[1 czerwca]] [[1434]] w Gródku) – król [[Polska|Polski]] i Wielki Książę [[Litwa|Litewski]], niekoniecznie w tej kolejności. Założył dynastię [[Jagiellonowie|Jagiellonów]], ale wtedy jeszcze nie był tego świadom. Z litewskiego imię jego brzmi ''Jogaiła'', co w porównaniu do imion jego braci, Skirgaiły i Świdrygaiły, wcale nie brzmi śmiesznie. Według [[Wincenty Kadłubek|Wincentego Kadłubka]], jeszcze w czasach [[metal pogański|pogańskich]] Władysław miał na swoim dworze brankę mazowiecką Jagnę, która warzyła mu jego ulubioną potrawę – jagła (vel [[Kasza jaglana]]) na [[Bóbr|bobrzym]] [[Smalec|smalcu]]. Książę zamawiał ten specyjał wołając gromko: ''Dej mi no jagieł, Jagienko!''. Kiedy jednak popił, język mu się plątał, wołał więc jeno: ''Jagiełko!!!''. Przyjmując go na salony, polscy możni uszlachetnili to plebejsko brzmiące imię, stąd „Jagiełło”.

== Droga do chrześcijaństwa ==
Jagiełło (wtedy jeszcze tylko „Jagajło”) miał ciężkie życie na Litwie. Kuzyn Witek miał mu za złe tajemniczą, śmiertelną chorobę swojego ojca, a stryjka Jagiełły, Kiejstuta. W ogóle rodzina od strony stryjka była niewdzięczna – przecież mógł zabić ich wszystkich, a poprzestał tylko na jednym.

Litwa była wtedy jedynym pogańskim krajem na Li… w [[Europa|Europie]]. Dlatego wszyscy wokół ścigali się, jakby z tego miała wyjść jakaś korzyść, aby ją schrystianizować. W końcu Jagiełło dał się przekabacić Polakom, to znaczy polskiej szlachcie i [[Pedofil|poleciał]] na dwunastoletnią [[Jadwiga Andegaweńska|Jadwigę]], całe jej królestwo (a nie, jak zazwyczaj bywało – pół) i niewątpliwy zaszczyt przynależenia do elitarnego grona [[chrześcijaństwo|chrześcijan]]. Sama Jadwiga tak była tym faktem zadowolona, że pewnej nocy wywaliła siekierą drzwi w swojej sypialni i próbowała ucieczki do swojego wcześniejszego narzeczonego Wilhelma Habsburga. Szybko jednak okazało się, że znalazła się między młotem a kowadłem. Po obezwładnieniu księżniczki, wyperswadowano jej, że ma do wyboru wyjście za idiotę z wodogłowiem, lub ożenek z brudnym, acz silnym i przystojnym litewskim Travoltą.

Tak więc w roku [[1386]], ekspresowo wybrano go na króla, [[chrzest|ochrzczono]], ożeniono i koronowano. Najpierw jednak, ponieważ był podejrzanym [[pogaństwo|poganinem]], umyli go, sprawdzili czy nie ma [[wesz|wszy]] i innych paskudztw, spalili na wszelki wypadek ciuchy, w których przyjechał i wykas… A, nie, to nie.

[[Jan Długosz]], który jak [[Pies domowy|psów]] nie cierpiał Jagiellonów, lubił jednakowoż często wspominać o pogańskich zwyczajach i przyzwyczajeniach miłościwego króla. Któremu, szczerze mówiąc, zdarzały się paskudne wpadki pod tym względem. Król zwłaszcza nie umiał zrozumieć idei jednego [[Bóg|Boga]], zamiast ich tłumu.

Raz, wszedłszy do jakiegoś tam kościoła zobaczył obraz, na którym [[szatan]] kusił [[Jezus Chrystus|Jezusa]] w Ogrójcu. Kazał postawić świeczkę przed Jezusem, postawili, popatrzył, przekręcił głowę wte i wewte, wysunął język, podrapał się po… podrapał się i kazał postawić świeczkę też przed diabełkiem. Z tamtego okresu pochodzi powiedzenie ''Panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek''.

== Ci agresywni faceci w dziwnych płaszczach ==
Witold się dąsał i żeby pokazać, że jest lepszy, spisał testament i zapisał swoje ziemie [[Zakon krzyżacki|Krzyżakom]] i się z nimi połączył i wyprawił na Litwę, no bo co w końcu, kurczę blade. Ale kuzyn, już wtedy król Polski, dał mu klapsa, powiedział, że ma być grzeczny, a gdy ten się rozpłakał, dał mu na pocieszenie Litwę w zarządzanie. Iście królewski gest.

Ale z Krzyżakami były problemy od zawsze, więc Jagiełło (teraz już i „Władysław”, bo już był ochrzczony) zdecydował, że tak dalej być nie będzie. Ale że był łagodnym i pokojowo nastawionym człowiekiem, chciał ich na początek tylko postraszyć. Chociaż ta jego łagodność, to była taka pasywna agresja. Z jednej strony chrześcijański Władca Władysław, miłujący pokój. Z drugiej dziki nieokrzesany Litwin, który szukał okazji komu tu by dać w mordę.

I w taki sposób doszło [[Bitwa pod Grunwaldem|Bitwy pod Grunwaldem]], czyli największej ustawki w dziejach Polski, w której uczestniczyło pół Europy.

Niestety, jak zwykł chętnie jęczeć Długosz, Władysław nie wykorzystał swoich możliwości, których i tak nie miał, bo był brzydki i nie starł Krzyżaków na marchewkę do końca. Kłopoty z nimi miewał nawet jeszcze jego [[Zygmunt II August|prawnusio]], ale tym zajmiemy się innym razem.

== Tragiczna walka z czasem i szlachtą o dynastyczność dynastii ==
[[Plik:Jogaila (Władysław II).jpg|thumb|185px|A tu już wyłysiały]]
Jadwiga Andegaweńska [[śmierć|umarła]], nie zostawiając mu żadnego [[dziecko|syna]], nawet płci żeńskiej. Następna żona urodziła mu córeczkę, też Jadwigę, ale nadal nie był zadowolony. Wkurzył się jeszcze bardziej, gdy następna żona nie urodziła mu kompletnie nic, nawet [[Minotaur|dziecka z głową byka]]. A był coraz starszy, należy zaznaczyć.

W końcu (nareeszciee!…) wziął sobie żonkę, bagatela, około 43 lata młodszą. Nie tylko to było kontrowersyjne (nawet na tamte czasy) – Zofia Holszańska była przy okazji siostrzenicą Witolda, czyli mąż był jej trochę dalszym wujkiem.

Zośka urodziła mu [[Władysław III Warneńczyk|Władysława]] i [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierza]], a także drugiego Kazimierza, który nawet roku nie dożył. Tutaj jednak problemy się nie skończyły – królowa była oskarżana o zdradę (znacie kogoś, kto mając 72 lata spłodziłby trzech synów?), szlachta dąsała się na króla, ogólnie sodomia, gomora i burdel, mości panowie.

W końcu problemy rozwiązała baba – przysięgła grzecznie że króla nie zdradzała i na dowód tego otruła po cichu Jadwigę, swoją młodszą o trzy lata pasierbicę, jak dowodzi Jan Długosz. Wszyscy jej uwierzyli, bo jak tu nie wierzyć i gniewać się na królową? Jednocześnie jej zgrzybiały (znowu cytat z Długosza) [[mąż]] okazał się strasznym [[pierdoła|pierdołą]] – nadał jakieś tam przywileje i szlachta tak się ucieszyła, że całowała go po butach, rozpłakała się, łkała i to było naprawdę żenujące.

== Jeszcze tragiczniejsza śmierć ==
Tym razem [[Jan Długosz|Długosz]] naprawdę mógł sobie poużywać. Jogaiła miał bowiem paskudny, pogański zwyczaj łażenia nocą po lesie, słuchania ptaszków i nie wycierania nóg po przyjściu do domu. Podczas takiego spacerku zaziębił się i umarł, choć niektórzy powiadają, że nadal stoi w [[bór|borze]] za drzewem i czeka, aż przylezie ten skubany Długosz, a wtedy zasunie temu psu z dyńki…

Piękna legenda. Ale i tak wszyscy wiemy, że ostatni raz widziano go w [[Narodowy Bank Polski|Narodowym Banku Polskim]], gdy robił sobie zdjęcie na banknoty. Potem poszedł na dziewczynki i słuch o nim zaginął.

== Zobacz też ==
* [[bitwa pod Grunwaldem]]
* [[Jadwiga Andegaweńska]]
* [[Mendog]]
* [[Władysław III Warneńczyk]]
* [[Zakon krzyżacki]]

{{Władcy Polski}}

[[kategoria:Władcy Polski]]
[[Kategoria:Średniowiecze w Polsce]]
[[Kategoria:Litwini]]