Immanuel Kant

Immanuel Kant za młodu

Niebo gwiaździste nade mną, a w środku same kanty.

Immanuel o sobie

O kant dupy to rozbić!

Student w trakcie czytania dzieł Kanta

Immanuel Kant (ur. 22 kwietnia 1724 w Królewcu, zm. 12 lutego 1804) – niemiecki filozof najbardziej znany z faktu nieopuszczania swojej rodzinnej mieściny w trakcie swojego całego żywota. Typowy no-life tamtych czasów. Autor wielu trudnych słów, takich jak imperatyw kategoryczny, które przychodziły mu do głowy, gdy całymi dniami grał w ówczesne odpowiedniki dzisiejszego Sapera (podobno uderzył się kiedyś o kant. Stąd nazwisko). Jest na ustach wielu, głównie za sprawą przekleństw studentów filozofii, którzy nie mają pojęcia, o co właściwie geniuszowi chodziło. Typowy wyznawca myśli filozoficznej Kanta przejawia symptom całkowitego poddawania w wątpliwość każdego istniejącego zjawiska i odpowiada na każde pytanie pytaniem. Przykład:

– Czy uważasz, że dzisiejszy obiad był dobry?

Odpowiada najpierw:

– To zależy od tego, co rozumiesz przez dobry.

Zaś potem:

– To zależy od tego, co rozumiesz przez obiad.

Często też podaje przykład krzesła, jako podmiotu, a nie przedmiotu i cytuje: „żeby opisać krzesło, należy wczuć się w krzesło i myśleć, że się jest krzesłem. Opisać się z tej perspektywy, a nie z perspektywy człowieka, który widzi krzesło”. A potem dodaje „A co rozumiesz przez widzi?”.

Język twórczości Kanta

Znawcy estetyki transcendentalnej i kantyzmu w ogóle, rzecz jasna za wyjątkiem krytyków owej doktryny filozoficznej (których na szczęście nie jest współcześnie wielu), nie powinni mieć zbyt wielu problemów z przyznaniem, iż najbardziej charakterystyczną cechą całej filozofii kantowskiej był bez wątpienia jej niezwykle prosty i przejrzysty język, którego stroniąca od zbyt skomplikowanych sformułowań struktura oparta była w głównej mierze na krótkich i łatwych do zrozumienia zdaniach, będących narzędziem wyrażania myśli odnoszących się zarówno do problematów filozofii transcendentalnej – chociażby krytycznego novum w refleksjach nad epistemologicznymi zagadnieniami prądów intelektualnych późnego niemieckiego oświecenia, jak i zagadnień koncentrujących się na analizie transcendentalnej jedności apercepcji, co najwyraźniej zarysowuje się w wydanej w Królewcu, rodzinnym mieście Kanta, bardzo ciepłą i słoneczną wiosną roku 1781 Krytyce czystego rozumu, a więc dzieła, które w którym Kant jako pierwszy zdobył się na rozważania na temat wspomnianych uprzednio zagadnień, badając na przykład warunki i możliwości ludzkiego poznania, a które to dzieło po dziś dzień ze względu na swoją przejrzystość, jasność i prostotę uznawane jest za jedno z najbardziej przystępnych dzieł klasycznych literatury mieszczącej się w obrębie europejskiej późnonowożytności i wywarło niemały wpływ nie tylko na charakter późniejszej myśli filozoficznej, ale także na pokrewne dziedziny rozmaitych nauk, skupiających się na rozpatrywaniu przeróżnych problemów powiązanych z ludzkim (jako takim) poznaniem i innymi rzeczami. Tak.

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny filozofii. Jeśli zastanawiasz się, czemu białe nie jest czarne – rozbuduj go.