Apocalyptica

Apocalyptica – fiński zespół metalowy, czasem określany jako cello rockowy (cokolwiek to oznacza). Finowie z Apocalyptiki grają swoją muzykę na wiolonczelach, bo jak sami przyznają – kiedy zaczynali grać nie mieli pieniędzy na gitary elektryczne. Cztery wiolonczele były akurat do sprzedania w komisie w mieście, w którym mieszkali Finowie. Z braku laku i gotówki zdecydowali się na ich zakup.

Muzyk podczas jednego z koncertów

Muzyka

Muzyka Apoków jest, o dziwo, grana na wiolonczelach. Ukończyli oni szkoły muzyczne, dlatego lubią sobie w wolnym czasie pograć jakieś smętne balladki, które wrzucają na swoje płyty. Kiedy nie mają pomysłów na ballady grają przeróbki piosenek innych zespołów (Metallica, Sepultura, Rammstein…).

Dyskografia

Pierwszą płytą Apocalyptiki był krążek Plays Metallica by four cellos, na której znalazły się przeróbki takich hitów jak Creeping Death, Master of Puppets, Nothing Else Matters czy Wherever I May Roam. Według jedynego prawdziwego wywiadu udzielonego przez Apocalyptikę wszyscy spotkali się na kameralnej imprezie, gdzie po jakimś czasie mieli dziwne pomysły i zaczęli grać utwory Metalliki. Ten muzyczny happening tak spodobał się ludziom z okolicy, że załatwili im kontrakt z wytwórnią płytową.

Po sukcesie pierwszej płyty wzięli się za koncertowanie po całym świecie, między innymi odwiedzili Polskę. Ich następną płytą było Inquisition Symphony. Na tytuł wpadli po przerwaniu ich koncertu przez hiszpańską Inkwizycję. Znalazły się tam inne utwory Metalliki i Sepultury, ale również ich autorskie kompozycje.

Ich trzecią i najlepszą jak dotąd płytą jest płyta Cult, które otrzymała miano kultowej. Między innymi znalazł się tam utwór Path oraz Hope. Nazwy utworów symbolizują pierwotny lęk wyruszeniem w drogę i nadzieję, że ta droga będzie pomyślna.

Teksty

Teksty Apocalyptiki są bardzo filozoficzne i refleksyjne. Otrzymała nagrodę za najlepszy tekst w MTV Music Awards. Tematyka najczęściej dotyczy ciszy, co zespół bardzo dobrze przedstawia w swoich kawałkach atakując słuchaczy długimi minutami milczenia. Zmieniła się wraz z dwoma ostatnimi płytami. Teraz są może mniej poetyckie, ale za to głośniejsze.